ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Τhe Silence of the Sea της Yrsa Sigurdardottir

Reykjavík
© sharonang

«Brynjar hugged his jacket tighter around him, thinking longingly of his warm hut and wondering what on earth he was doing out here. It just went to show how dull his job was that he should jump at any chance of a diversion, even if it meant having to endure the biting wind. As usual at this late hour the port he was supposed to be keeping an eye on was deserted, and it suddenly struck him that he didn’t know it any other way. He avoided its daytime bustle, preferring it like this – black sea, unmanned ships – as if seeing how it came to life when he wasn’t there brought home to him his own insignificance”.

the silence of the sea book cover
Μετάφραση από τα Ισλανδικά: Victoria Cribb
Σελ. 388
Eκδόσεις Hodder

Με τον καταιγισμό των σκανδιναβικών/νορδικών αστυνομικών μυθιστορημάτων τα τελευταία χρόνια, είναι πολύ δύσκολο να ενθουσιαστεί κανείς με κάποιο από αυτά. Πολλοί είναι οι μέτριοι συγγραφείς με γλώσσα τουλάχιστον πρωτάρη σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής, ενώ άλλοι πάλι γράφουν σενάρια και όχι βιβλία, προφανώς στοχεύοντας στη μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη.

Πολλοί είναι οι λόγοι που εξηγούν την άνθηση του σκανδιναβικού/νορδικού αστυνομικού μυθιστορήματος: ο μονίμως σκυθρωπός καιρός, τα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν και αυτές τις χώρες, οι επιδοτήσεις που δίνονται στους συγγραφείς από χώρες όπως η Σουηδία και το εξαιρετικό marketing, αφού το αστυνομικό μυθιστόρημα θεωρείται (και ορθώς) ως ένα από τα πλέον κορυφαία εξαγώγιμα εθνικά τους προϊόντα (σπουδαία δουλειά κάνει η πολιτιστική διπλωματία που στη χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση νηπιακή), αλλά -και κυρίως- οι ταλαντούχοι συγγραφείς (με αγαπημένο μου τον Πέτερ Χόε).

Από τους συγγραφείς που ξεχωρίζω είναι η Ισλανδή, Yrsa Sigurdardottir, η οποία με το τελευταίο της βιβλίο «The silence of the sea» (δυστυχώς αμετάφραστο ακόμα στη χώρα μας) καταφέρνει να διατηρεί αμείωτη την αγωνία μέχρι κ-υ-ρ-ι-ο-λ-ε-κ-τ-ι-κ-ά την τελευταία σελίδα, ενώ η πλοκή και ο τρόπος που επέλεξε να μας διηγηθεί την ιστορία της, σε συνδυασμό με τους απολύτως αληθοφανείς διαλόγους κατάφεραν να μου δημιουργήσουν την αίσθηση των βιβλίων της Agatha Christie, αφού και το «Τhe silence of the sea» είναι στην πραγματικότητα ένα βιβλίο «κλειδωμένου δωματίου». H συγγραφέας, επίσης, παίζει έξυπνα και με το μεταφυσικό στοιχείο, το οποίο έντεχνα εισχωρεί στη θαλασσινή και παγωμένη ιστορία της.

Ως προς την πλοκή: ένα υπερπολυτελές σκάφος από τη Λισαβόνα αναμένεται να καταπλεύσει στο λιμάνι του Ρέικιαβικ. Eπιβάτες είναι ο Aegir (τραπεζικό στέλεχος και υπεύθυνος για τη μεταβίβαση της κυριότητας του σκάφους από τον πτωχευμένο επιχειρηματία στο τραπεζικό ίδρυμα, για το οποίο εργάζεται), η γυναίκα του Lara και οι δίδυμες δεκάχρονες κόρες τους, Arna και Βylgia, καθώς και τα τρία μέλη του πληρώματος. Απ’ το πρώτο κιόλας κεφάλαιο του βιβλίου μάς γίνεται γνωστό ότι το σκάφος φτάνει στο λιμάνι του Ρέικιαβικ άδειο από προσωπικό και επιβάτες, ενώ, όντας στον αυτόματο πιλότο, προσκρούει στο λιμάνι, όπου περιμένουν την οικογένεια του Aegir οι γονείς του μαζί με τη μικρή τους κόρη:

Ιστοφόρο
© Armando Castillejos

«The strangest thing was the lack of any movement on boar. No figures were visible behind the large windows of the bridge; no crew members appeared on deck, as one would have expected in the circumstances…”Mummy dead”. The child’s pure treble was uncomfortably clear. It was the last thing Brynjar – and doubtless the others-wanted to hear at that moment. “Daddy dead”. And it got worse.“Adda dead. Bygga dead”. The child sighed and clutched her grandmother’s leg. “All dead”, she concluded, and began to sob quietly.»

Οι γονείς του Aegir, έχοντας στη φροντίδα τους -λόγω του ταξιδιού του ζευγαριού- την τρίτη και μικρότερη κόρη του αγνοούμενου ζευγαριού, αναθέτουν την υπόθεση της ασφαλιστικής αποζημίωσης στη δικηγόρο Thora, ηρωίδα της συγγραφέως στα περισσότερα μυθιστορήματά της. Η Thora, λοιπόν, στο πλαίσιο των εργασιών της για την υπόθεση με την ασφαλιστική εταιρεία, προσπαθεί να εξιχνιάσει την εξαφάνιση, αφού για να καταβληθεί η αποζημίωση στους γονείς του άτυχου άνδρα θα πρέπει αυτός και η σύζυγός του να κηρυχθούν νεκροί (για την ώρα είναι απλά αγνοούμενοι). Κάπως έτσι ξεκινάει το «The silence of the sea», με ένα άδειο σκάφος, εφτά αγνοούμενους και μια θλιβερή ιστορία που πρέπει να ειπωθεί. Μια ιστορία που γίνεται ακόμα πιο θλιβερή λόγω της τύχης των δύο κοριτσιών, που μέχρι την τελευταία σελίδα αναρωτιέται ο αναγνώστης τι να έχουν απογίνει:

«Two identical colouring books and a jumble of wax crayons littered the unmade bed. Picking up the books, Thora flicked rapidly through them. The girs had managed to colour in a fair amount. The first page of each was labelled with their names, Arna in one, Bylgia in the other, and both girls had taken a great deal of trouble over this mark of ownership. From what Thora could tell, they had each begun with the first picture and progressed in order through the book, and both had finished twelve and embarked on the thirteenth. When the books were compared, it transpired that all the pictures had been coloured in almost exactly the same. The thirteenth stood out as neither girl had had time to complete it. It showed a jolly elephant balancing a large ball on his extended trunk, his childish appearance in shocking contrast to the unknown fate of the little girls who had begun to bring him so vividly to life. They had each coloured in the ball and half the cloth on the elephant’s back».

Παγόβουνα
© Gian-Reto Tarnutzer

Η πρωτοτυπία στο μυθιστόρημα βρίσκεται κυρίως στον τρόπο που επιλέγει η συγγραφέας να διηγηθεί την ιστορία της. Αμέσως μετά το πρώτο κεφάλαιο, όπου μαθαίνουμε ότι το σκάφος ταξιδεύει άδειο με άφαντους τους επιβάτες, ταξιδεύουμε κι εμείς στο παρελθόν, όταν ο Aegir και η οικογένειά του βρίσκονται στη Λισαβόνα και ετοιμάζονται για το ταξίδι τους. Αυτό συνεχίζεται μέχρι τέλους. Από το αφηγηματικό παρόν, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι προφανώς κάτι πολύ κακό έχει συμβεί και στους επτά επιβαίνοντες, μεταφερόμαστε στο παρελθόν τους και παράλληλα με τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από την αστυνομία και τη Thora στο σήμερα, γνωρίζουμε τους αγνοουμένους και ταυτιζόμαστε μ’ αυτούς. Μ’ αυτό τον τρόπο ο φόβος για τις τύχες τους (ιδίως της οικογένειας και των μικρών κοριτσιών) αλλά και η θλίψη για αυτό που τους έχει συμβεί μεγιστοποιούνται.

«At last Thora got hold of the sock. The muscles in her armpit were burning but she didn’t want to lose it again, so she looked under the bed to make sure of her grip. What she saw caused her to start back so violently that she bashed her head. The pain was excruciating but her attention was distracted by the pounding of her heart, which felt as if it would burst its ventricles…No doubt the hallucination was the result of all Fannar and Bella’s talk about the curse. That was all. There was no denying that the atmosphere on board was a little creepy, but that was only natural given recent events. Unsolved mysteries were grist to the imagination’s mill, she knew that. It had been nothing but her mind playing tricks on her. What else could explain the little feet she thought she’d seen on the other side of the bed, in Hello Kitty socks?»

Η θάλασσα και κυρίως το σκάφος γίνονται πρόσωπα, ζωντανεύουν. Είναι πρωταγωνιστές σ’αυτή την ιστορία, όπου οι κατάρες δίνουν και παίρνουν και οι ανατροπές το ίδιο. Έχω διαβάσει πάρα πολλά μυθιστορήματα μυστηρίου. Αγαπημένο είδος. Από κάποιο σημείο κι έπειτα τις περισσότερες φορές κατάφερνα να βρω τι έχει συμβεί και να εντοπίσω με τη βοήθεια της λογικής τον δολοφόνο (όχι ότι είναι πάντα σημαντικό αυτό, αφού η ατμόσφαιρα είναι αυτό που με κερδίζει σε αυτά τα βιβλία). Στο συγκεκριμένο, ωστόσο, βιβλίο αυτό κατέστη αδύνατο. Μέχρι τέλους αναρωτιόμουν ποιος και κυρίως γιατί έκανε ό,τι έκανε. Το «Silence of the sea» είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί και μένει στο μυαλό του αναγνώστη για καιρό.

Yrsa SigurdardottirΗ συγγραφέας

Η Yrsa Sigurdardottir γεννήθηκε το 1963 στην Ισλανδία. Είναι συγγραφέας αστυνομικών και παιδικών μυθιστορημάτων. Το βιβλίο της «Biobörn» βραβεύτηκε το 2003 με το Icelandic Children’s Book Prize, ενώ το «Τhe Silence of the Sea» βραβεύτηκε φέτος με το Petrona Award ως το καλύτερο σκανδιναβικό αστυνομικό βιβλίο. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν τα βιβλία της: «Η Εκδίκηση» (Μεταίχμιο 2014), «Η Έκρηξη» (Διήγηση 2010), «Ο κύκλος του κακού» (Διήγηση 2010), «Οι χαμένες ψυχές» (2009).

Μία σκέψη στο“Τhe Silence of the Sea της Yrsa Sigurdardottir”

  1. stare gry λέει:

    I am no longer sure the place you are getting your information, however
    great topic. I needs to spend a while finding out more or understanding more.
    Thanks for magnificent information I used to be in search of this info for my mission.

Τα Σχόλια είναι κλειστά.