ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Νίκος Α. Μάντης

Ποιος διάβασε το πρώτο σας γραπτό και ποια ήταν η αντίδρασή του;

Το πρώτο-πρώτο μου γραπτό, πολύ φοβάμαι κανένας, γιατί ανήκε πιθανότατα στην εποχή που πειραματιζόμουν με τις δημιουργικές μου «φωνές», τόσο στην ποίηση, όσο και στο θέατρο. Έγραφα και έσκιζα μόνος μου, απογοητευόμουν σχεδόν ολοκληρωτικά, αλλά για κάποιο μυστήριο λόγο δεν εγκατέλειπα, βασανιζόμουν από κρίσεις μελλοντικού μεγαλείου και παροντικής μιζέριας. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να κρατάω, εντελώς συμπλεγματικά, κρυφά τα γραπτά μου, τα οποία στο δεύτερο ή τρίτο διάβασμα ήδη μου «ξίνιζαν», και στον αντίποδα να τα στέλνω σε διάφορους διαγωνισμούς, αναμένοντας να βγω απ’ την αφάνεια με μια θεαματική βράβευση σε ρόλο από μηχανής θεού. Όταν άρχισα να προσγειώνομαι, πρώτοι μου αναγνώστες έγιναν η μητέρα μου, ο αδελφός και η αδελφή μου, με σχόλια που ήταν επί το πλείστον ενθαρρυντικά. Σήμερα τα έργα μου τα διαβάζει πρώτη η γυναίκα μου. Διατηρώ πάντως την ελπίδα ότι μπορώ να διακρίνω, πίσω απ’ τα αισθήματα αγάπης των οικείων μου, την ύπαρξη μιας ενδεχόμενης αυθεντικής ικανοποίησης για κάτι που έγραψα.

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Πέτρα Ψαλίδι Χαρτί του Νίκου Α. Μάντη

© Ben Kerckx

«Ραζέλο, πού’σαι ρε μαλάκα, κι όλος ο κόσμος σε ψάχνει; Περπατάς και νιώθεις ότι κλοτσάς τα λεπτά, το ένα μετά το άλλο. Μαζί με την ανάσα σου, αέρας μέσα, αέρας έξω, αέρας μέσα, αέρας έξω. Δυο μέρες χαρμάνης. Κι ακόμα αντέχεις. Ραζέλο μαλάκα, πού χάθηκες; H πόλη τριγύρω γαμιέται, όπως πάντα. Βαρέθηκες να την περπατάς, την πουτάνα. Στην τσέπη ένα ευρώ και δέκα λεπτά ακριβώς, ούτε για εισιτήριο δε φτάνουν».