Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά του Max Porter

«Πάνω στο μαξιλάρι μου υπάρχει ένα φτερό.
Τα μαξιλάρια τα φτιάχνουν με φτερά, κοιμήσου.
Είναι ένα μεγάλο, μαύρο φτερό.
Έλα να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου.
Και στο δικό σου μαξιλάρι υπάρχει ένα φτερό.
Ας αφήσουμε τα φτερά εκεί που είναι
κι ας κοιμηθούμε καταγής».

Mετάφραση: Iωάννα Αβραμίδου
Εκδόσεις Πόλις

Αγαπητέ αναγνώστη, προετοιμάσου! Προετοιμάσου, γιατί αυτό που θα διαβάσεις είναι κάτι που δεν κατατάσσεται σε κανένα από τα γνωστά είδη (δοκίμιο; ποίηση; θεατρικό; μυθιστόρημα;). Είναι κάτι που θα σε ενοχλήσει, θα σε ταράξει, θα σε συγκινήσει, θα σε ενθουσιάσει. Έχει κραυγές, κρωξίματα, τιτιβίσματα, περιγραφές ωμές και άβολες, μυρίζει σήψη και θάνατο. Έχει όμως και αγάπη, χιούμορ, αναμνήσεις, ζωή και αλήθειες. Έχει λόγο σύγχρονο, γραφή κοφτή και μια προσέγγιση του πένθους διαφορετική απ’ ό,τι έχεις διαβάσει μέχρι σήμερα. Είναι ένα βιβλίο που αφού το τελειώσεις θα επιστρέψεις στις σελίδες του, από το τέλος στην αρχή και ξανά απ’ την αρχή προς το τέλος, για να ξαναπιάσεις τον παλμό του και να ξαναδιαβάσεις για την πρωταγωνίστριά του, που δεν είναι άλλη από τη θλίψη μετά την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Είναι ένα βιβλίο για το κενό που δεν μπορεί να αναπληρωθεί. Είναι ένα βιβλίο που σίγουρα δεν θα σε αφήσει αδιάφορο και θα το σκέφτεσαι για καιρό.

Λίγο μετά τον θάνατο της γυναίκας, ένα κοράκι, ένα πράγμα με φτερά, εισβάλει στη ζωή της οικογένειάς της. Γελοιοποιεί, στηρίζει, αναλύει, σαρκάζει, φιλοσοφεί, παρηγορεί. Είναι εκεί σε όλα τα στάδια του πένθους. Είναι εκεί, για να κρατήσει ισορροπίες, να συγκρατήσει τη θλίψη, ώστε να μη μετατραπεί σε απόγνωση. Είναι εκεί για να καλύψει μια απουσία. Είναι αληθινό, όσο αληθινή είναι η θλίψη. Έχει τη γεύση μαύρου φτερού. Προσπαθεί με την παρουσία του να γεμίσει την απουσία, την απώλεια, το μη άκουσμα της φωνής, του γέλιου. Κάθε κεφάλαιο και μια φωνή, ο μπαμπάς, τα αγόρια και το κοράκι.

«ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ
Η Μαμά μάς μάλωνε συνέχεια γιατί κάναμε πιτσιλιές
με την οδοντόπαστα στον καθρέφτη.
Για χρόνια πιτσιλούσαμε και φτύναμε και βουρτσίζαμε
και βουρτσίζαμε και ο καθρέφτης μας ήταν μια αηδία
και νιώθαμε όλοι μια ένοχη ευχαρίστηση.
Μια μέρα ο Μπαμπάς καθάρισε και
συμφωνήσαμε όλοι πως ήταν φανταστικός.
Διάφορα άλλα πράγματα περνούσαν απαρατήρητα.
Κατουρούσαμε πάνω στη λεκάνη της τουαλέτας.
Δεν κλείναμε ποτέ τα συρτάρια. Τα κάναμε αυτά για
να μας λείπει, για να συνεχίσουμε να την επιθυμούμε.
[…]

Ο ΜΠΑΜΠΑΣ
Μου λείπει τόσο που θα ήθελα να της φτιάξω ένα μνημείο
τριάντα μέτρα ψηλό με τα ίδια μου τα χέρια. Θα ήθελα
να τη βλέπω να κάθεται σε έναν τεράστιο πέτρινο θρόνο
στο κέντρο του Χάιντ Παρκ και να ατενίζει το τοπίο.
Όλοι οι περαστικοί θα καταλάβαιναν πόσο μου λείπει.
Πόσο η έλλειψη είναι σωματική. Μου λείπει τόσο,
είναι μια τεράστια ολόχρυση στήλη, μια αίθουσα
συναυλιών, μια χιλιάδα δέντρων, μια λίμνη, εννέα
χιλιάδες λεωφορεία, ένα εκατομμύριο αυτοκίνητα,
είκοσι εκατομμύρια πουλιά κι ακόμα παραπάνω.
Ολόκληρη η πόλη είναι η έλλειψή της.
Μπλιαχ, είπε το κοράκι, όταν μιλάς
ακούγεσαι σαν μαγνητάκι ψυγείου.»

Ένα βιβλίο που συζητήθηκε όσο λίγα, εντός και εκτός. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αφήσει κανέναν αδιάφορο.

Ο συγγραφέας:

Ο Μαξ Πόρτερ γεννήθηκε το 1981 στο High Wycombe. Σπούδασε ιστορία της τέχνης στο The Courtauld Institute of Art του Λονδίνου. Εργάστηκε αρχικά σε διάφορες δουλειές, για να επιλέξει τελικά το επάγγελμα του βιβλιοπώλη. Κέρδισε μάλιστα τη διάκριση του καλύτερου νέου βιβλιοπώλη της χρονιάς, για το 2009. Στη συνέχεια, εργάστηκε ως αναγνώστης χειρογράφων προς έκδοση, και σήμερα είναι μέλος του εκδοτικού επιτελείου του οίκου Granta.

Το Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά είναι το πρώτο του βιβλίο. Έχει τιμηθεί με τα βραβεία Sunday Times/Peters Fraser & Dunlop Young Writer of the Year, the Europese Literatuurprijs, το BAMB Readers Award και το International Dylan Thomas Prize. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε 29 γλώσσες και έχει διασκευαστεί για το θέατρο.

Ο συγγραφέας:

Έγραψαν για το βιβλίο:

Μπορεί να σας ενδιαφέρει επίσης…