Ευτύχημα όταν καταφέρνεις να αφήσεις τα προβλήματα απ’ έξω (έστω και για λίγο) και να βουτήξεις στη λογοτεχνία. Περισσότερο φέτος από οποιοδήποτε άλλο καλοκαίρι (άντε ίσως και το καλοκαίρι του 2015 με το ακατανόητο «δημοψήφισμα» και όλα εκείνα τα γραφικά και επικίνδυνα για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που μας έκαναν να θέλουμε να μετακομίσουμε για πάντα) είχα την ανάγκη να παραδοθώ άνευ όρων στα βιβλία μου και να ξεχάσω τον κορονοϊό και τα πολεμικά πλοία που πήγαιναν πέρα δώθε στις θάλασσες του νησιού μου, της Κω. Και μπορώ να πω ότι τα κατάφερα με συντροφιά την αγαπημένη μου Ιωάννα Μπουραζοπούλου και το δεύτερο μέρος της τριλογίας της, την Κεχριμπαρένια Έρημο, την άλλη αγαπημένη Ιωάννα Καρυστιάνη με το Φαράγγι της, τον John Grisham με το Ρούστερ Μπαρ του, τον Patricio Pron με το Αύριο θα μας λένε αλλιώς, τη συνέχεια του Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου του Andre Aciman, το Έλα να με βρεις, και τα βιβλία της σημερινής ανάρτησης, το Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία του Τεύκρου Μηχαϊλίδη από τις Εκδόσεις Πόλις και τη Nόσο του μικρού θεού της Ευτυχίας Γιαννάκη από τις Εκδόσεις Ίκαρος, με τα οποία και θα ξεκινήσω τις αναρτήσεις του φθινοπώρου.
