Είναι κάποια βιβλία που σε ξεβολεύουν. Μιλάνε για ζωές που δε θες να ζεις και έχουν για πρωταγωνιστές ανθρώπους, με τους οποίους δε μπορείς να ταυτιστείς (οι περισσότεροι τουλάχιστον). Για κάποιο λόγο, ωστόσο, σε μαγνητίζουν, και πριν προλάβεις να καταλάβεις πώς και γιατί έχεις φτάσει με μια ανάσα στην τελευταία σελίδα, και ακόμα και αφού τα βάλεις στη βιβλιοθήκη και τα κατατάξεις εντός σου, τα σκέφτεσαι για καιρό. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι το βραβευμένο -και δικαίως- με Booker «Σάγκι Μπέιν».
Bρισκόμαστε στη Γλασκόβη της δεκαετίας του 80. Φτώχεια, ανεργία, αλκοολισμός, σπίτια- τρώγλες, αμορφωσιά, bullying, βρωμιά, άνθρωποι που ζουν χωρίς ανθρωπιά με τα επιδόματα. Μια απολύτως εξαθλιωμένη εργατική τάξη. Άνθρωποι που ψευτοζούν. Δεν υπάρχει λοιπόν χειρότερη εποχή για να μεγαλώνει ένας ομοφυλόφιλος, όπως ο μικρός Σάγκι. Ένα παιδί που παίζει με κούκλες και αρχίζει να αντιλαμβάνεται με αθωότητα τη διαφορετικότητά του. Ένα παιδί που βασανίζεται και μεγαλώνει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, σχεδόν μόνο του. Και όμως αυτό το παιδί και η αγάπη για τη μάνα του, την αντιηρωίδα Άγκνες, δίνει φως και ελπίδα, που με έναν μαγικό τρόπο είναι αυτό που μένει στον αναγνώστη από ένα βιβλίο, που απ’ τις σελίδες του σχεδόν αναδύονται οι αναθυμιάσεις του αλκοόλ και η στάχτη των κλειστών πια ανθρακωρυχείων.
Όλο το βιβλίο είναι για την Άγκνες. Όλο το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από αυτήν την τσακισμένη από τη ζωή πρωταγωνίστρια και την προσπάθειά της να ζήσει μια καλύτερη ζωή, να κάνει μια «κανονική» οικογένεια, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Εγκαταλείφθηκε ξανά και ξανά, μένοντας με τα τρία της παιδιά σε συνθήκες απάνθρωπες, μέχρι που και τα ίδια της τα παιδιά, τα δύο μεγαλύτερα, την εγκατέλειψαν και αυτά για να μπορέσουν να ζήσουν της ζωές τους, όταν αντιλήφθηκαν ότι ο αλκοολισμός της δεν είχε γυρισμό. Έμεινε δίπλα της ο μικρός Σάγκι, ο οποίος προσπαθούσε με μόνο όπλο την αγάπη του και ό,τι πίστευε ως παιδί ότι μπορούσε να την ξαναφέρει στη ζωή.
«Ας υποσχεθούμε πως θα είμαστε ολοκαίνουργιοι. Ας υποσχεθούμε πως θα ‘μαστε φυσιολογικοί, προσευχήθηκε ο Σάγκι, καθώς κρατιόντουσαν από το χέρι σαν νιόπαντροι»
Φυσικά και δεν ήταν αρκετό. Φυσικά και του στοίχισε . Φυσικά και δεν το μετάνιωσε ποτέ, γιατί αγάπησε αυτή τη μάνα περισσότερο και από τον ίδιο του τον εαυτό.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές βουρκώνω. Θυμάμαι το δύσκολο αλλά ωραίο αυτό βιβλίο που διάβασα εδώ και πολύ καιρό, που ακόμα και οι κάποιες ατέλειες της μετάφρασης δεν κατάφεραν να με αποσπάσουν από τη σπουδαία λογοτεχνία του Douglas Stewart. Nα πω στο σημείο αυτό ότι η έκδοση, ιδίως η συλλεκτική με το σχέδιο του συγγραφέα (το βλέπετε αριστερά στην κάθετη φωτογραφία), είναι κομψοτέχνημα.
Tελειώνοντας το βιβλίο, νομίζω ότι πιο ταιριαστός θα ήταν ο τίτλος «Άγκνες» ή ακόμα καλύτερα «Για την Άγκνες», αφού όλο το βιβλίο είναι μια αφιέρωση αγάπης γι’ αυτήν.
O συγγραφέας
Ο Douglas Stuart (Ντάγκλας Στιούαρτ, Γλασκόβη 1976) σπούδασε στο Royal College of Art του Λονδίνου. Ζει και εργάζεται ως σχεδιαστής μόδας στη Νέα Υόρκη. Το Σάγκι Μπέιν είναι το πρώτο του μυθιστόρημα που μεταφράζεται σε 34 γλώσσες. To site του συγγραφέα: douglasdstuart.com.
Έγραψαν για το βιβλίο:
https://booksjournal.gr/kritikes/logotexnia/3455-mia-gynaika-pou-elpizei-se-enan-kosmo-xoris-elpida
