«Δώσαμε ραντεβού σ’ ένα καφέ της οδού Μερουλάνα, δύο βήματα από τη βασιλική της Σάντα Μαρία Ματζόρε. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να της δώσω καμία εγγύηση. Το ότι δεν είχα σταθερή δουλειά, της το εξομολογήθηκα αμέσως.
“Eίμαι φιλόλογος”, της είπα, “αλλά βρίσκομαι σε αργία ”
“Σε άδεια εννοείται;”
«Το πρόβλημά μου ήταν ότι δεν είχα ιδέα τι έκανα εκεί, ξαπλωμένος φαρδύς-πλατύς. Για το πώς είχα βρεθεί σε αυτή την περίεργη θέση, στο μυαλό μου υπήρχε το απόλυτο κενό.
«Ο άντρας της κοντεύει να επιστρέψει. Θα την πιάσει αυτή τη φορά.
Δεν υπάρχει ούτε μία κουρτίνα, ούτε ένα στόρι στον αριθμό 212 – στο σπίτι, βαμμένο στο κόκκινο της σκουριάς, που κάποτε, μέχρι πρόσφατα, φιλοξενούσε τους νιόπαντρους Μοτ, ώσπου χώρισαν. Ποτέ δεν γνώρισα τους Μοτ αλλά πού και πού τους τσεκάρω στο διαδίκτυο: το προφίλ του στο Linkedin, τη σελίδα της στο Facebook. Η λίστα γάμου τους στο Macy’s εξακολουθεί να υπάρχει. Ακόμα θα μπορούσα να τους πάρω δώρο μαχαιροπίρουνα.
«ΜΙΛΑΜΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!» ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ, Η ΦΩΝΗ, ΤΟ ΥΦΟΣ.
Δεν είχα ακούσει κάποιον άλλον ως τότε να χρησιμοποιεί αυτή τη φράση ως αποχαιρετισμό. Ακουγόταν σκληρή, βάναυση και απορριπτική, με τη συγκαλυμμένη αδιαφορία όσων μπορεί και να μη νοιάζονται αν θα σε ξαναδούν ποτέ.
Είμαστε όλοι μουδιασμένοι και σοκαρισμένοι. Με όσα τραγικά συνέβησαν είναι πάρα πολύ δύσκολο να συγκεντρωθείς και να γράψεις, ακόμη περισσότερο να διαβάσεις. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να συνεχίσουμε, ευχόμενοι η χώρα μας και καμιά φυσικά χώρα στον κόσμο να μη ζήσει άλλες τραγωδίες.
Στα βιβλία μας τώρα.
Κάθε χρόνο, λίγο πριν τις διακοπές επανέρχεται το ίδιο ερώτημα: ποια βιβλία να πάρεις μαζί σου; Ποια βιβλία επιλέγεις, για να συνδέσεις τις καλοκαιρινές σου στιγμές με αυτά, ώστε το χειμώνα, βλέποντας τη ράχη τους, να θυμάσαι μυρωδιές, θάλασσες, ανθρώπους, πραγματικούς και φανταστικούς; Για άλλη μια χρονιά το Proust & Kraken σάς βοηθάει να επιλέξετε από μια θάλασσα βιβλίων, ώστε αυτά που θα πάρετε μαζί σας να τα θυμάστε, συνδέοντάς τα με ωραίες αναμνήσεις. Καλό καλοκαίρι σε όλους!
«Την πρώτη φορά που ο Σίζαρ πλησίασε την Κόρα για να το σκάσουν βόρεια, εκείνη του είπε όχι. Ήταν η γιαγιά της που μιλούσε. Η γιαγιά της Κόρα είδε για πρώτη φορά στη ζωή της τον ωκεανό ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο λιμάνι Ουίντα. Η γιαγιά της είχε πεθάνει, κι όμως η λάμψη του νερού συνέχιζε να τρυπώνει στο μπουντρούμι του φρουρίου. Στο μπουντρούμι τούς αποθήκευαν μέχρι να φτάσουν τα πλοία. Επιδρομείς από τη
«E, την ξέρω αυτή τη γυναίκα. Έμενε κάποτε στη λεωφόρο Λένοξ, συντροφιά μ’ ένα σμάρι πουλιά. Ξέρω και τον άντρα της. Ξεμυαλίστηκε μ’ ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι, μ’ έναν από εκείνους τους ολέθριους, τρομακτικούς έρωτες που τον έκανε να νιώθει τέτοια θλίψη και ευτυχία ώστε τη σκότωσε μόνο και μόνο για να κρατήσει ζωντανό τούτο το αίσθημα. Όταν η γυναίκα, το όνομά της είναι Βάιολετ, πήγε στην κηδεία να δει το κορίτσι και να χαρακώσει το πεθαμένο του πρόσωπο, ο κόσμος την έριξε κάτω και την πέταξε έξω απ’ την εκκλησία. Κι εκείνη έτρεξε, μέσα σ’ όλο εκείνο το χιόνι, κι όταν γύρισε στο διαμέρισμά της έβγαλε τα πουλιά από τα κλουβιά τους, άνοιξε τα παράθυρα και τα άφησε να παγώσουν ή να πετάξουν, μαζί και τον παπαγάλο που έλεγε “σ’ αγαπώ”».
Από τα πιο «επικίνδυνα» και δύσκολα θέματα στη λογοτεχνία είναι η αρρώστια, η απώλεια και το πένθος. Θέματα φορτωμένα με πόνο είναι εύκολο να γίνουν μελό και να καταστρέψουν ένα βιβλίο. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος, όταν το βιβλίο ανήκει στο είδος του αυτοβιογραφικού αφηγήματος, όπου οι συγγραφείς πρέπει να γράψουν για τους δικούς τους ανθρώπους, βιώνοντας ίσως ξανά και ξανά τον πόνο, προσπαθώντας να ξεπεράσουν τα στάδια του πένθους συντροφιά με τις λέξεις τους.
