«Ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί. Πάλι. Έτσι είναι το πράγμα με τα πράγματα. Καταρρέουν, πάντοτε κατέρρεαν, πάντοτε θα καταρρέουν, είναι στη φύση τους. Ένας υπέργηρος άντρας ξεβράζεται λοιπόν σε μιαν ακτή. Μοιάζει με σκασμένη μπάλα ποδοσφαίρου με τα ράμματά της κομμένα, εκείνο το πέτσινο είδος που κλοτσούσε ο κόσμος εκατό χρόνια πριν. Η θάλασσα ήταν ταραγμένη. Του έβγαλε την μπλούζα από την πλάτη∙ γυμνός όπως τη μέρα που γεννήθηκα είναι οι λέξεις μέσα στο κεφάλι που κινεί πάνω στον σβέρκο του, όμως η κίνηση τον πονά».
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
SNAP της Belinda Bauer
photo by Anja
«Ήταν τόσο έντονη η ζέστη μέσα στο αυτοκίνητο, ώστε τα καθίσματα μύριζαν λες και είχαν αρχίσει να λιώνουν. Ο Τζακ φορούσε κοντό παντελόνι και κάθε φορά που κουνούσε τα πόδια του ακουγόταν ένας ήχος σαν να ξεκολλούσε σελοτέιπ.
Το νησί κάτω από την ομίχλη του Αλέξανδρου Ντερπούλη
photo by Gaelle Marcel
«Δεν ήταν πια πάνω στο πλοίο. Ακόμα όμως ένιωθε το κούνημα πότε στα δεξιά και πότε στα αριστερά να του ανακατεύει το στομάχι. Στα αυτιά του ήρθε το σφύριγμα του ανέμου και το σώμα του αναδεύτηκε στο σκληρό κρεβάτι. Πόνος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του, κάνοντάς τον ν’ ανοίξει αμέσως τα μάτια. Η βοή του μανιασμένου αέρας το πέλαγος εγκλωβίστηκε ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Αμέσως άρχισε ν’ απομακρύνεται, ώσπου σε λίγα δευτερόλεπτα δεν ακουγόταν τίποτα, παρά ένα απαλό θρόισμα, σαν αεράκι που συνέχιζε να ταξιδεύει στα βουνά, για να καταλήξει στις πεδιάδες με τα νωπά στάχυα και το χλωρό τριφύλλι».
Ο Κόμης του Μόντε-Χρίστο του Αλέξανδρου Δουμά
photo by mael Balland
«Στις 28 Φεβρουαρίου 1815 η σκοπιά στην Παναγία της Φρουράς σήμανε την είσοδο του τρικάταρτου Φαραώ, που ερχόταν από τη Σμύρνη, την Τεργέστη και τη Νάπολη. Ως συνήθως, ένας πλοηγός ξεκίνησε αμέσως από το λιμάνι, πέρασε ξυστά από τον πύργο του Ιφ και πήγε και πλεύρισε το πλεούμενο ανάμεσα στο ακρωτήρι Μορζιού και το νησί Ριού.
Ο Συνοδοιπόρος του Viet Thanh Nguyen
«ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ, κοιμώμενος, διπρόσωπος. Δεν εκπλήσσει ίσως το ότι είμαι και δίβουλος. Δεν είμαι κάποιος μεταλλαγμένος απ’ αυτούς στα κόμικς ή στις ταινίες τρόπου, καίτοι μου έχουν φερθεί σαν να είμαι. Απλώς, είμαι ικανός να δω κάθε θέμα από δύο μεριές. Καμία φορά, κολακεύομαι να πιστεύω ότι αυτό είναι ταλέντο, και μολονότι είναι, ήσσονος φύσεως βέβαια, πιθανόν να είναι και το μοναδικό που διαθέτω. Άλλοτε πάλι, όταν σκέφτομαι ότι δεν μπορώ παρά μόνον να παρατηρώ τον κόσμο, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να θεωρηθεί ταλέντο αυτό που διαθέτω. Άλλωστε, ταλέντο σημαίνει κάτι που χρησιμοποιείς, κι όχι κάτι που σε χρησιμοποιεί. Το ταλέντο που δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις, το ταλέντο που σε κατέχει – είναι κάτι επικίνδυνο, οφείλω να πω. Αλλά τον μήνα που αρχίζει αυτή εδώ η εξομολόγηση, το τρόπος μου να βλέπω τα πράγματα έμοιαζε να είναι μάλλον αρετή παρά ελάττωμα, κι έτσι εμφανίζονται για πρώτη φορά ορισμένοι κίνδυνοι».
Η χαμένη αναγνώστρια του Fabio Stassi
photo by Christopher Czermak
«Δώσαμε ραντεβού σ’ ένα καφέ της οδού Μερουλάνα, δύο βήματα από τη βασιλική της Σάντα Μαρία Ματζόρε. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να της δώσω καμία εγγύηση. Το ότι δεν είχα σταθερή δουλειά, της το εξομολογήθηκα αμέσως.
“Eίμαι φιλόλογος”, της είπα, “αλλά βρίσκομαι σε αργία ”
“Σε άδεια εννοείται;”
Η γυναίκα στο παράθυρο του Έι Τζέι Φιν
photo by Eberhard Grossgasteiger
«Ο άντρας της κοντεύει να επιστρέψει. Θα την πιάσει αυτή τη φορά.
Δεν υπάρχει ούτε μία κουρτίνα, ούτε ένα στόρι στον αριθμό 212 – στο σπίτι, βαμμένο στο κόκκινο της σκουριάς, που κάποτε, μέχρι πρόσφατα, φιλοξενούσε τους νιόπαντρους Μοτ, ώσπου χώρισαν. Ποτέ δεν γνώρισα τους Μοτ αλλά πού και πού τους τσεκάρω στο διαδίκτυο: το προφίλ του στο Linkedin, τη σελίδα της στο Facebook. Η λίστα γάμου τους στο Macy’s εξακολουθεί να υπάρχει. Ακόμα θα μπορούσα να τους πάρω δώρο μαχαιροπίρουνα.
Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου του André Aciman
photo by Josh Hild
«ΜΙΛΑΜΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!» ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ, Η ΦΩΝΗ, ΤΟ ΥΦΟΣ.
Δεν είχα ακούσει κάποιον άλλον ως τότε να χρησιμοποιεί αυτή τη φράση ως αποχαιρετισμό. Ακουγόταν σκληρή, βάναυση και απορριπτική, με τη συγκαλυμμένη αδιαφορία όσων μπορεί και να μη νοιάζονται αν θα σε ξαναδούν ποτέ.
Υπόγειος Σιδηρόδρομος του Colson Whitehead
Map of various Underground Railroad escape routes in the Northern United States and Canada
«Την πρώτη φορά που ο Σίζαρ πλησίασε την Κόρα για να το σκάσουν βόρεια, εκείνη του είπε όχι. Ήταν η γιαγιά της που μιλούσε. Η γιαγιά της Κόρα είδε για πρώτη φορά στη ζωή της τον ωκεανό ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο λιμάνι Ουίντα. Η γιαγιά της είχε πεθάνει, κι όμως η λάμψη του νερού συνέχιζε να τρυπώνει στο μπουντρούμι του φρουρίου. Στο μπουντρούμι τούς αποθήκευαν μέχρι να φτάσουν τα πλοία. Επιδρομείς από τη
JAZZ της Toni Morrison
photo by Jd Mason
«E, την ξέρω αυτή τη γυναίκα. Έμενε κάποτε στη λεωφόρο Λένοξ, συντροφιά μ’ ένα σμάρι πουλιά. Ξέρω και τον άντρα της. Ξεμυαλίστηκε μ’ ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι, μ’ έναν από εκείνους τους ολέθριους, τρομακτικούς έρωτες που τον έκανε να νιώθει τέτοια θλίψη και ευτυχία ώστε τη σκότωσε μόνο και μόνο για να κρατήσει ζωντανό τούτο το αίσθημα. Όταν η γυναίκα, το όνομά της είναι Βάιολετ, πήγε στην κηδεία να δει το κορίτσι και να χαρακώσει το πεθαμένο του πρόσωπο, ο κόσμος την έριξε κάτω και την πέταξε έξω απ’ την εκκλησία. Κι εκείνη έτρεξε, μέσα σ’ όλο εκείνο το χιόνι, κι όταν γύρισε στο διαμέρισμά της έβγαλε τα πουλιά από τα κλουβιά τους, άνοιξε τα παράθυρα και τα άφησε να παγώσουν ή να πετάξουν, μαζί και τον παπαγάλο που έλεγε “σ’ αγαπώ”».