Πώς καλύπτεις τα κενά σε μια αληθινή ιστορία, όταν υπάρχουν γι’ αυτήν μόνο ελάχιστα τεκμήρια; Πώς αφηγείσαι τη ζωή μιας καπνοβιομηχανίας, η οποία δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επιβίωσε έως το 1977, όταν οι μόνες αποδείξεις γι’ αυτή είναι δυο-τρεις φωτογραφίες, ελάχιστες διαφημίσεις και αφίσες, δικόγραφα από μία αντιδικία προσβολής του φημισμένου της σήματος; Πώς να μην αναρωτηθείς μήπως ο κεκαλυμμένος λόγος πίσω από την ανάρτηση φωτογραφιών των μικρών ζωών μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι στην πραγματικότητα αφενός η επιθυμία μας να «υπάρξουμε» και μετά, αφετέρου να βοηθήσουμε αυτούς τους λίγους, οι οποίοι θα θελήσουν να αφηγηθούν τις σημαντικές γι’ αυτούς -ασήμαντες για τους πολλούς- ζωές μας;
NON FICTION
Οι κλασικοί στη ζωή μας – Μια μικρή ιδανική βιβλιοθήκη του Nuccio Ordine
Το πρώτο βιβλίο του χρόνου είναι πάντα πολύ σημαντικό. Από μια πληθώρα βιβλίων εξαιρετικών συγγραφέων που βρίσκονται στη στοίβα των καινούργιων βιβλίων (και η οποία μεγαλώνει συνεχώς) επέλεξα να διαβάσω το βιβλίο αυτό του Nuccio Ordine, «Oι κλασικοί στη ζωή μας, Μια μικρή ιδανική βιβλιοθήκη». Και πρόκειται ακριβώς για αυτό, για μια μικρή σπουδαία, κατά τον Ordine, βιβλιοθήκη.
HHhH του Laurent Binet
«Ο Γκάμπτσικ -αυτό είναι το όνομά του-, είναι ένας άνθρωπος που υπήρξε στ’ αλήθεια. Άκουγε, άραγε, πίσω από τα παράθυρα κάποιου σκοτεινού διαμερίσματος, μόνος, ξαπλωμένος σ’ ένα στενό σιδερένιο κρεβάτι, τον χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνουν τα τραμ της Πράγας; Θέλω να πιστεύω πως ναι. Ξέρω καλά την Πράγα και μπορώ να υποθέσω τον αριθμό του τραμ (ίσως όμως και να ‘χει αλλάξει), το δρομολόγιό του και το μέρος όπου, πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα, ο Γκάμπτσικ ξαπλωμένος, περιμένει, σκέφτεται και ακούει. Βρισκόμαστε στην Πράγα, στη διασταύρωση της οδού Βυσεχράντσκα με την οδό Τρόγιτσκα. Το τραμ με τον αριθμό 18 (ή 22) έχει σταματήσει μπροστά στον Βοτανικό Κήπο. Είμαστε στα 1942».
Ημερολόγιο Προσευχής της Φλάννερυ Ο’ Κόννορ
«[…] να με απασχολεί εδώ η λογοτεχνική αρτιότητα αντί να Σε σκέφτομαι κι αντί να εμπνέομαι από την αγάπη που θα ήθελα να νιώθω. Κύριε, δεν μπορώ να Σε αγαπήσω όπως θέλω. Είσαι μια λεπτή ημισέληνος που ατενίζω κι ο εαυτός μου είναι η σκιά της Γης που με εμποδίζει να δω ολόκληρο το φεγγάρι. Η ημισέληνος είναι πολύ όμορφη κι ίσως κάποια σαν κι εμένα να μην πρέπει ή να μην μπορεί να δει παρά μονάχα αυτή ͘όμως φοβάμαι, Κύριε, ότι η σκιά του εαυτού μου θα μεγαλώσει τόσο που θα σκεπάσει εντελώς το φεγγάρι, κι ότι θα κρίνω τον εαυτό μου από τη σκιά που είναι το τίποτα».
Στον κήπο με τα θηρία του Έρικ Λάρσον
«ΚΑΠΟΤΕ, ΣΤΗΝ ΑΠΑΡΧΗ μιας πολύ σκοτεινής περιόδου, ένας αμερικανός πατέρας και η κόρη του ξαφνικά βρέθηκαν από τη θαλπωρή του σπιτιού τους στο Σικάγο στην καρδιά του χιτλερικού Βερολίνου. Έμειναν εκεί για τεσσεράμισι χρόνια, αλλά η ιστορία που θα ακολουθήσει αφορά τον πρώτο χρόνο της παραμονής τους, καθότι συνέπεσε με την “προαγωγή” του Χίτλερ από καγκελάριο σε απόλυτο τύρρανο, σε μια αβέβαιη περίοδο λεπτών ισορροπιών όπου τα πάντα κρέμονταν από μια κλωστή. Ο πρώτος εκείνος χρόνος αποτέλεσε ένα είδος προλόγου, κατά τον οποίο διαμορφώθηκαν τα βασικά μοτίβα του πολεμικού έπους που επρόκειτο να ακολουθήσει – ενός έπους με κεντρικό άξονα τον φόνο».
Ο αγνός εραστής του Ντέιβιντ Πλαντ Μια εξομολόγηση
«Ο πατέρας σου καταγόταν από μια αρχαία ελληνική πόλη που βρισκόταν στη Μαύρη Θάλασσα, το αρχαίο όνομα της οποίας ήταν Απολλωνία, σήμερα όμως φέρει την ονομασία Σωζόπολη και ανήκει στη Βουλγαρία. Ο παππούς σου είχε έναν στόλο από πλοία και το μεγαλύτερο σπίτι σε όλη την πόλη. Έστειλε τους γιους του να μορφωθούν στο εξωτερικό, στο Βερολίνο και στο Παρίσι, και τον πατέρα σου στο ΜΙΤ, στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης, όπου σπούδασε πολιτικός μηχανικός και αρχιτέκτονας. Ποτέ δεν γύρισε στη Βουλγαρία ο πατέρας σου, αλλά ο πατέρας του αρνιόταν να αφήσει τη Σωζόπολη και να έρθει στην Ελλάδα.»
Στην καρδιά της θάλασσας του Ναθάνιελ Φίλμπρικ
«Σαν γιγάντιο αρπακτικό πουλί, το φαλαινοθηρικό αρμένιζε τεμπέλικα προς τις δυτικές ακτές της Νότιας Αμερικής, κάνοντας ελιγμούς πάνω σε μια ζωντανή θάλασσα λαδιού. Γιατί αυτό ήταν ο Ειρηνικός το 1821: μια αχανής έκταση με “ζωντανές δεξαμενές” λαδιού – τους φυσητήρες. Το κυνήγι του φυσητήρα – της μεγαλύτερης φάλαινας με δόντια – δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Έξι άντρες ξεκινούσαν από το πλοίο μέσα σε μια μικρή βάρκα, πλησίαζαν κωπηλατώντας τη λεία τους, την καμάκωναν κι ύστερα την τρυπούσαν μέχρι θανάτου με μια λόγχη. Το κήτος, βάρους εξήντα τόνων, μπορούσε να τσακίσει τη βάρκα μ’ ένα τίναγμα της ουράς του, ρίχνοντας τους άντρες στα παγωμένα νερά του ωκεανού – συχνά, μίλια μακριά από το πλοίο».