«Τη μέρα που επρόκειτο να τoν σκοτώσουν, ο Σαντιάγο Νασάρ σηκώθηκε στις πεντέμιση το πρωί, για να περιμένει το πλοίο που θα’φερνε τον επίσκοπο. Είχε ονειρευτεί πως διέσχιζε ένα δάσος από φραγκοσυκιές, όπου ψιλόβρεχε και, για μια στιγμή, ήταν ευτυχισμένος μες στ’ όνειρό του».
Πρόγευμα στο «Τίφφανυς» του Τρούμαν Καπότε
© Bizior
«ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΛΚΟΥΝ τα μέρη όπου έζησα, τα σπίτια και οι γειτονιές τους. Για παράδειγμα, εκείνο το τούβλινο κτίριο στην Ανατολική Εβδομηκοστή οδό, όπου έπιασα το πρώτο μου διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη στις αρχές του πολέμου.»
Μπαρακούντα του Χρήστου Τσιόλκα
© webmasterj
Mετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Εκδόσεις Ωκεανίδα
Σελ. 584
Μακέτα εξωφύλλου: Νατάσσα Πάντου
Φωτογραφία εξωφύλλου: iStock. By Getty Images
«Όταν η βροχή αρχίζει να χύνεται από εκείνα τα λευκά σαν χτυπημένο ασπράδι σύννεφα που φαντάζουν πάρα πολύ ντελικάτα για να ΄χουν εμφανιστεί μετά από τέτοιον κατακλυσμό, παγώνω. Οι βαριές σταγόνες αφρίζουν πέφτοντας με δύναμη πάνω στο ξερό γρασίδι. Έχω την αίσθηση ότι κάπως έτσι πρέπει ν’ ακούγεται κι ένας λάκκος με φίδια. Και ξαφνικά η βροχή πέφτει σαν καταρράχτης, παρότι ο ουρανός είναι ακόμα γαλανός, κι ο ήλιος λάμπει ακόμα.»
Το σπίτι του τεμένους του Kader Abdolah
© sumeja
Μετάφραση: Γιάννης Ιωαννίδης
Εκδόσεις Καστανιώτη
Σελ. 432
Εξώφυλλο: Μartin Kers/Dutch Image
«ΑΛΕΦ ΛΑΜ ΜΙΜ. Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα σπίτι, ένα παλιό σπίτι, που το έλεγαν “Σπίτι του τεμένους”. Ήταν μεγάλο σπίτι, με τριάντα πέντε κάμαρες. Για αιώνες έμεναν εκεί συγγενικές οικογένειες που υπηρετούσαν το τέμενος. Όλες οι κάμαρες είχαν μια αποστολή κι ένα ταιριαστό όνομα, όπως η κάμαρα του θόλου, η κάμαρα του οπίου, η κάμαρα των παραμυθιών, η κάμαρα των χαλιών, η κάμαρα των αρρώστων, η κάμαρα της γιαγιάς, η βιβλιοθήκη και η κάμαρα της κουρούνας.»
Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη του Laurent Mauvignier
© ugaldew
Μετάφραση & Eπίμετρο: Σπύρος Γιανναράς
Εκδόσεις Άγρα
Μακέτα Εξωφύλλου: Γιώργος Χατζημιχάλης
Σελ. 74
«Είναι απαράδεκτο να πεθαίνει κανείς για μερικά κουτάκια μπίρας».
Λέγεται ότι αυτά ήταν τα λόγια του εισαγγελέα, όταν άσκησε ποινική δίωξη κατά των τεσσάρων ανδρών της ασφάλειας ενός καταστήματος της Carrefour στην περιοχή Παρ Ντιε της Λυών για «απρόκλητη σωματική βία με συνέπεια τον ακούσιο θάνατο του θύματος». Τι είχε συμβεί;
Στο τέλος της γης του Νταβίντ Γκρόσμαν
© Janusz-Gawron
Πώς ένας συγγραφέας συνεχίζει να αφηγείται την ιστορία του, όταν εφτά μέρες πριν έχει χάσει το παιδί του;
Πως εξακολουθεί να γράφει, όταν η ίδια η ιστορία που διηγείται έχει ως στόχο να ξορκίσει το κακό, ν’ ακυρώσει το αναπόφευκτο, να σώσει το γιο του, χωρίς στο τέλος να το καταφέρνει;
Aστερισμός Ζωτικών Φαινομένων του Anthony Marra
© viggo1
«ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ έκαψαν το σπίτι της και της πήραν τον πατέρα, η Χαβάα ονειρεύτηκε θαλάσσιες ανεμώνες».
Στην παραπάνω εναρκτήρια πρόταση του αριστουργήματος του Marra εμπεριέχεται όλο το βιβλίο: η φρίκη του (εμφυλίου) πολέμου και η ομορφιά της ζωής, το όνειρο και η αισιοδοξία που προσπαθούν κάτω από τις πιο απάνθρωπες συνθήκες να ξεφυτρώσουν. Και το καταφέρνουν. Στο τέλος, αυτό που μένει στη θύμηση και στην καρδιά είναι οι θαλάσσιες ανεμώνες: το όμορφο, η ζωή, η χαρά, η ελπίδα, το πρόσωπο που το όνομά του και μόνο σε κάνει να στροβιλίζεσαι από ευτυχία.
Το Πήλιο εμπνέει: φαντασία και μυστήριο στο χιόνι
Ahermin
Τα δέντρα να είναι χιονισμένα, οι φλόγες απ’το τζάκι να τρεμοπαίζουν κι εσύ στην αγαπημένη σου πολυθρόνα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, το σκυλάκι να κοιμάται στα πόδια σου και ένα κουβρλί να σκεπάζει και τους δυο σας (στον κόσμο μου δεν υπάρχουν γάτες, όπως αντιλαμβάνεσθε απ’τον Proust και τον Kraken). Κάπου απέναντι αναβοσβήνουν τα φωτάκια του δέντρου. Για να ολοκληρωθεί η βραδιά, χρειάζεται φυσικά και ένα καλό βιβλίο (ή περισσότερα) στο πνεύμα των ημερών (προφανώς αφήνετε για μια μέρα pc, tablets, smartphones και φυσικά facebook, twitter και όλα τα συναφή, γιατί απλά δεν χωράνε στο σκηνικό).
Είναι αργά, όλο και πιο αργά του Αntonio Tabucchi
© crossie
«Παράθυρα: το εύρος της πραγματικότητας είναι ακατανόητο, μου είπε κάποτε ένας γέρος σοφός σε μία μακρινή χώρα, για να το κατανοήσουμε πρέπει να το κλείσουμε σε ένα τετράγωνο, η γεωμετρία αντιτίθεται στο χάος, γι’ αυτό οι άνθρωποι εφηύραν τα παράθυρα που είναι γεωμετρία, και η κάθε γεωμετρία προϋποθέτει ορθές γωνίες. Να είναι και η ζωή μας υποταγμένη στις ορθές γωνίες; Ξέρεις, εκείνες οι δύσκολες διαδρομές, οι φτιαγμένες από κομμάτια,, που όλοι εμείς πρέπει να διασχίσουμε απλώς για να φτάσουμε στο τέλος μας. Ίσως, αλλά αν μια γυναίκα σαν κι εμένα σκέφτεται αυτά τα πράγματα από μια βεράντα ανοιχτή στο Αιγαίο, ένα βράδυ σαν κι αυτό, καταλαβαίνει πως όλα όσα σκεφτόμαστε, όσα ζούμε, όσα ζήσαμε, όσα φανταζόμαστε, όσα ποθούμε, δεν μπορούν να κυβερνώνται από γεωμετρίες. Και ότι τα παράθυρα είναι μονάχα μια φοβισμένη γεωμετρική μορφή των ανθρώπων που φοβούνται το κυκλικό βλέμμα, στο οποίο όλα μπαίνουν χωρίς έννοια και χωρίς γιατρειά, όπως όταν ο Θαλής κοίταξε τα αστέρια που δεν χωράνε στο τετράγωνο του παραθύρου».
O Κολυμβητής και άλλες ιστορίες του John Cheever
by raduuuuu
Διαβάζοντας τα διηγήματα του Cheever είναι σα να κολυμπάς ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα, μόνος, χωρίς σωσίβιο, στην καρδιά του αμερικανικού εφιάλτη. Πριν φτάσεις όμως εκεί, συναντάς όμορφο κόσμο, διασχίζεις φρεσκοβαμμένα σπίτια, πλούσια κοκτέιλ πάρτυ, κουρεμένους κήπους με τη μυρωδιά του υγρού γκαζόν να αναμειγνύεται με αυτήν από το χλώριο της πισίνας.