ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το σπίτι του τεμένους του Kader Abdolah

© sumeja

Μετάφραση: Γιάννης Ιωαννίδης
Εκδόσεις Καστανιώτη
Σελ. 432
Εξώφυλλο: Μartin Kers/Dutch Image

«ΑΛΕΦ ΛΑΜ ΜΙΜ. Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα σπίτι, ένα παλιό σπίτι, που το έλεγαν “Σπίτι του τεμένους”. Ήταν μεγάλο σπίτι, με τριάντα πέντε κάμαρες. Για αιώνες έμεναν εκεί συγγενικές οικογένειες που υπηρετούσαν το τέμενος. Όλες οι κάμαρες είχαν μια αποστολή κι ένα ταιριαστό όνομα, όπως η κάμαρα του θόλου, η κάμαρα του οπίου, η κάμαρα των παραμυθιών, η κάμαρα των χαλιών, η κάμαρα των αρρώστων, η κάμαρα της γιαγιάς, η βιβλιοθήκη και η κάμαρα της κουρούνας.»

ΝΟΥΒΕΛΑ

Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη του Laurent Mauvignier

© ugaldew

Μετάφραση & Eπίμετρο: Σπύρος Γιανναράς
Εκδόσεις Άγρα
Μακέτα Εξωφύλλου: Γιώργος Χατζημιχάλης
Σελ. 74

«Είναι απαράδεκτο να πεθαίνει κανείς για μερικά κουτάκια μπίρας».

Λέγεται ότι αυτά ήταν τα λόγια του εισαγγελέα, όταν άσκησε ποινική δίωξη κατά των τεσσάρων ανδρών της ασφάλειας ενός καταστήματος της Carrefour στην περιοχή Παρ Ντιε της Λυών για «απρόκλητη σωματική βία με συνέπεια τον ακούσιο θάνατο του θύματος». Τι είχε συμβεί;

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Στο τέλος της γης του Νταβίντ Γκρόσμαν

© Janusz-Gawron

Πώς ένας συγγραφέας συνεχίζει να αφηγείται την ιστορία του, όταν εφτά μέρες πριν έχει χάσει το παιδί του;

Πως εξακολουθεί να γράφει, όταν η ίδια η ιστορία που διηγείται έχει ως στόχο να ξορκίσει το κακό, ν’ ακυρώσει το αναπόφευκτο, να σώσει το γιο του, χωρίς  στο τέλος να το καταφέρνει;

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Aστερισμός Ζωτικών Φαινομένων του Anthony Marra

© viggo1

«ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ έκαψαν το σπίτι της και της πήραν τον πατέρα, η Χαβάα ονειρεύτηκε θαλάσσιες ανεμώνες».

Στην παραπάνω εναρκτήρια πρόταση του αριστουργήματος του Marra εμπεριέχεται όλο το βιβλίο: η φρίκη του (εμφυλίου) πολέμου και η ομορφιά της ζωής, το όνειρο και η αισιοδοξία που προσπαθούν κάτω από τις πιο απάνθρωπες συνθήκες να ξεφυτρώσουν. Και το καταφέρνουν. Στο τέλος, αυτό που μένει στη θύμηση και στην καρδιά είναι οι θαλάσσιες ανεμώνες: το όμορφο, η ζωή, η χαρά, η ελπίδα, το πρόσωπο που το όνομά του και μόνο σε κάνει να στροβιλίζεσαι από ευτυχία.

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το Πήλιο εμπνέει: φαντασία και μυστήριο στο χιόνι

Ahermin

Τα δέντρα να είναι χιονισμένα, οι φλόγες απ’το τζάκι να τρεμοπαίζουν κι εσύ στην αγαπημένη σου πολυθρόνα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, το σκυλάκι να κοιμάται στα πόδια σου και ένα κουβρλί να σκεπάζει και τους δυο σας (στον κόσμο μου δεν υπάρχουν γάτες, όπως αντιλαμβάνεσθε απ’τον Proust και τον Kraken). Κάπου απέναντι αναβοσβήνουν τα φωτάκια του δέντρου. Για να ολοκληρωθεί η βραδιά, χρειάζεται φυσικά και ένα καλό βιβλίο (ή περισσότερα) στο πνεύμα των ημερών (προφανώς αφήνετε για μια μέρα pc, tablets, smartphones και φυσικά facebook, twitter και όλα τα συναφή, γιατί απλά δεν χωράνε στο σκηνικό).

ΔΙΗΓΗΜΑ

Είναι αργά, όλο και πιο αργά του Αntonio Tabucchi

© crossie

«Παράθυρα: το εύρος της πραγματικότητας είναι ακατανόητο, μου είπε κάποτε ένας γέρος σοφός σε μία μακρινή χώρα, για να το κατανοήσουμε πρέπει να το κλείσουμε σε ένα τετράγωνο, η γεωμετρία αντιτίθεται στο χάος, γι’ αυτό οι άνθρωποι εφηύραν τα παράθυρα που είναι γεωμετρία, και η κάθε γεωμετρία προϋποθέτει ορθές γωνίες. Να είναι και η ζωή μας υποταγμένη στις ορθές γωνίες; Ξέρεις, εκείνες οι δύσκολες διαδρομές, οι φτιαγμένες από κομμάτια,, που όλοι εμείς πρέπει να διασχίσουμε απλώς για να φτάσουμε στο τέλος μας. Ίσως, αλλά αν μια γυναίκα σαν κι εμένα σκέφτεται αυτά τα πράγματα από μια βεράντα ανοιχτή στο Αιγαίο, ένα βράδυ σαν κι αυτό, καταλαβαίνει πως όλα όσα σκεφτόμαστε, όσα ζούμε, όσα ζήσαμε, όσα φανταζόμαστε, όσα ποθούμε, δεν μπορούν να κυβερνώνται από γεωμετρίες. Και ότι τα παράθυρα είναι μονάχα μια φοβισμένη γεωμετρική μορφή των ανθρώπων που φοβούνται το κυκλικό βλέμμα, στο οποίο όλα μπαίνουν χωρίς έννοια και χωρίς γιατρειά, όπως όταν ο Θαλής κοίταξε τα αστέρια που δεν χωράνε στο τετράγωνο του παραθύρου».

ΔΙΗΓΗΜΑ

O Κολυμβητής και άλλες ιστορίες του John Cheever

by raduuuuu

Διαβάζοντας τα διηγήματα του Cheever είναι σα να κολυμπάς ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα, μόνος, χωρίς σωσίβιο, στην καρδιά του αμερικανικού εφιάλτη. Πριν φτάσεις όμως εκεί, συναντάς όμορφο κόσμο, διασχίζεις φρεσκοβαμμένα σπίτια, πλούσια κοκτέιλ πάρτυ, κουρεμένους κήπους με τη μυρωδιά του υγρού γκαζόν να αναμειγνύεται με αυτήν από το χλώριο της πισίνας.

ΔΙΗΓΗΜΑ

Έγκλημα του Ferdinand von Shirach

© luckymirai

Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της εκδοτικής χρονιάς ήταν αναμφίβολα το «Έγκλημα» του Ferdinand von Shirach από τις πάντα καλαίσθητες και φροντισμένες εκδόσεις «Νεφέλη».Έντεκα διηγήματα-διαμαντάκια περιλαμβάνονται στη συλλογή με ήρωές τους δράστες ισάριθμων -και ιδιαίτερα ειδεχθών- εγκλημάτων. Το κάθε διήγημα αποτελεί και μία δικαστική υπόθεση, ενώ στο τέλος υπάρχει η απαραίτητη ετυμηγορία για κάθε εγκληματία.

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Η καρδερίνα της Donna Tartt

605 Carel Fabritius The Goldfinch, 1654 Mauritshuis, The Hague
«ΟΣΟ ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ, είδα στον ύπνο μου τη μητέρα μου για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια. Ήμουν κλεισμένος στο ξενοδοχείο μου πάνω από μία εβδομάδα, υπερβολικά φοβισμένος για να ξεμυτίσω ή να τηλεφωνήσω σε οποιονδήποτε. Η καρδιά μου έτρεμε και σφιγγόταν με τους πιο αθώους θορύβους: Το κουδούνισμα του ανελκυστήρα, το κροτάλισμα του τρόλεϊ με τα μπουκαλάκια για τον ανεφοδιασμό των μίνι-μπαρ, ως και αυτά ακόμα τα μελωδικά καμπανίσματα των ρολογιών που σήμαιναν την ώρα από τα κωδωνοστάσια της Βέστερκερκ και της Κρέιτμπερχ είχαν μια σκοτεινή αιχμή στην κλαγγή τους, μια υποβόσκουσα αίσθηση καταδίκης βγαλμένη από σκοτεινό παραμύθι