Aισίως φτάσαμε στα έξι χρόνια λειτουργίας του blog μας. Από την πρώτη στιγμή το αγαπήσατε και σας ευγνωμονούμε γι’ αυτό. Αμέτρητες ευχαριστίες οφείλω και στον Θάνο Κακολύρη, τον άνθρωπο πίσω από την αισθητική του blog, τον δημιουργό του ίδιου του σήματος «PROUST & KRAKEN» και των πρωτότυπων εξωφύλλων στην ενότητα «Covers» και αυτόν που επιλέγει κάθε φορά τις όμορφες φωτογραφίες που πλαισιώνουν τα post.
Μέρες δίχως τέλος του Sebastian Barry
Photo by Boston Public Library on Unsplash
«Το νεκροστόλισμα των σκοτωμένων στο Μιζούρι είχε δουλίτσα. Λες και τους ετοίμαζαν τους κακομοίρηδες τους χαμένους ιππείς μας για το γάμο τους κι όχι για το λάκκο. Οι στολές τους, βουρτσισμένες με φωτιστικό πετρέλαιο, έλαμπαν όπως δεν είχαν λάμψει ποτέ όσο τις φορούσαν ζωντανοί ακόμα. Τα μούτρα τους ξυρισμένα γυαλί, σαν να μην άντεχε ο νεκροθάφτης τρίχα για τρίχα. Τον Γουότσορν δεν τον κατάλαβαν ούτε οι φίλοι του χωρίς τις περίφημες φαβορίτες του. Έτσι κι αλλιώς ο Θάνατος παίρνει το πρόσωπό σου και το κάνει ξένο».
Έλα να με βρεις του André Aciman
Photo by Léonard Cotte on Unsplash
«Την παρακολούθησα να μπαίνει στον σταθμό της Φλωρεντίας. Άνοιξε την τζαμένια πόρτα κι έπειτα, ανεβαίνοντας το βαγόνι, κοίταξε ολόγυρα και έριξε αμέσως το σακίδιό της στο αδειανό κάθισμα δίπλα στο δικό μου. Έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν της, ακούμπησε κάτω την αγγλόφωνη έκδοση τσέπης που διάβαζε, και σωριάστηκε στο κάθισμα που βρισκόταν διαγωνίως απέναντι απ’ το δικό μου μ’ ένα ανυπόμονο, δύστροπο ξεφύσημα. Μου θύμισε κάποια που είχε μια έντονη λογομαχία λίγα δευτερόλεπτα μόλις προτού επιβιβαστεί και ακόμη σιγόβραζε από τα αιχμηρά λόγια που είχε ξεστομίσει ή είχε ακούσει στο τηλέφωνο, προτού το κλείσει. Το σκυλί της, που προσπαθούσε να το κρατήσει σταθερό ανάμεσα στους αστραγάλους της κρατώντας ένα κόκκινο λουρί τυλιγμένο γύρω από τη γροθιά της, έδειχνε όχι λιγότερο νευρικό από εκείνη».
“Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία” και “Η νόσος του μικρού θεού”
Photo by DiChatz on Unsplash
Ευτύχημα όταν καταφέρνεις να αφήσεις τα προβλήματα απ’ έξω (έστω και για λίγο) και να βουτήξεις στη λογοτεχνία. Περισσότερο φέτος από οποιοδήποτε άλλο καλοκαίρι (άντε ίσως και το καλοκαίρι του 2015 με το ακατανόητο «δημοψήφισμα» και όλα εκείνα τα γραφικά και επικίνδυνα για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που μας έκαναν να θέλουμε να μετακομίσουμε για πάντα) είχα την ανάγκη να παραδοθώ άνευ όρων στα βιβλία μου και να ξεχάσω τον κορονοϊό και τα πολεμικά πλοία που πήγαιναν πέρα δώθε στις θάλασσες του νησιού μου, της Κω. Και μπορώ να πω ότι τα κατάφερα με συντροφιά την αγαπημένη μου Ιωάννα Μπουραζοπούλου και το δεύτερο μέρος της τριλογίας της, την Κεχριμπαρένια Έρημο, την άλλη αγαπημένη Ιωάννα Καρυστιάνη με το Φαράγγι της, τον John Grisham με το Ρούστερ Μπαρ του, τον Patricio Pron με το Αύριο θα μας λένε αλλιώς, τη συνέχεια του Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου του Andre Aciman, το Έλα να με βρεις, και τα βιβλία της σημερινής ανάρτησης, το Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία του Τεύκρου Μηχαϊλίδη από τις Εκδόσεις Πόλις και τη Nόσο του μικρού θεού της Ευτυχίας Γιαννάκη από τις Εκδόσεις Ίκαρος, με τα οποία και θα ξεκινήσω τις αναρτήσεις του φθινοπώρου.
Summertime!
Photo by Etienne Girardet on Unsplash
Ήρθε αυτή η μαγική στιγμή του χρόνου που διαλέγουμε τα βιβλία που θα μας συντροφεύουν δίπλα στο κύμα (και για τα οποία αξίζει να πληρώσουμε υπέρβαρο στις βαλίτσες.) Όπως κάθε χρόνο το Proust & Kraken σάς προτείνει βιβλία απ’ όλα τα είδη. Εύχομαι να βρείτε στη λίστα αυτή κάποιο ή κάποια από τα βιβλία που θα είναι συνυφασμένα με το φετινό καλοκαίρι και τις όμορφες αναμνήσεις σας. Με όλα αυτά που περάσαμε (και περνάμε), το να καταφέρουμε να βυθιστούμε σε ένα καλό βιβλίο θα είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Να λοιπόν ποια βιβλία προτείνουμε για τις καλοκαιρινές διακοπές του καλοκαιριού.
Black Literature Matters!
Photo by Prince Akachi on unsplash
Με τα γεγονότα από τη δολοφονία του Φλόιντ στην άλλη όχθη του Ατλαντικού να συγκλονίζουν, ας θυμηθούμε κάποια από τα καλύτερα βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει στη χώρα μας και αξίζει να διαβαστούν, για να κατανοήσουμε με τη βοήθεια της λογοτεχνίας τί ακριβώς συμβαίνει και πώς δεν πρέπει να το αφήσουμε να ξανασυμβεί.
Thriller night!
Photo by Edward Howell on Unsplash
Καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ, φτιάξτε pop corn, χαμηλώστε τα φώτα και ανοίξτε το ΝΕΚΡΟΤΑΦΙΟ ΖΩΩΝ του μετρ του είδους Stephen King ή την Εκδίκηση της αγαπημένης μου Υrsa Sigurdardottir. Περί αυτών ο λόγος στο σημερινό mini αφιέρωμα.
Πασχαλινό αφιέρωμα – Βιβλία που μας μυούν στη μαγεία της λογοτεχνίας
Photo by Valentino Mazzariello on Unsplash
Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Μέχρι να τελειώσει ο εγκλεισμός (που είμαι βέβαιος ότι θα γεννήσει σπουδαία λογοτεχνικά έργα) αυτό που σίγουρα διαθέτουμε είναι ο χρόνος. Η λογοτεχνία είναι ένα φάρμακο που μπορεί να μας βοηθήσει να βιώσουμε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση διαφορετικά. Βιβλία που φοβόμασταν να αγγίξουμε λόγω έλλειψης χρόνου μάς περιμένουν υπομονετικά. Τώρα που τα πραγματικά ταξίδια έχουν για λίγο σταματήσει, ίσως είναι η κατάλληλη ώρα για να βυθιστούμε στους μεγάλους και σύγχρονους κλασικούς και να ταξιδέψουμε νοερά μαζί τους. Βάλτε ένα στοίχημα με τον εαυτό σας και διαβάστε ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Διαβάστε Μέλβιλ, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Ντίκενς, Ουγκώ, Χόθορν, Θερβάντες, Β. Γκρόσμαν, Ναμπόκοφ. Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί για σελίδες φτάνοντας στους Μαν, Μπόρχες, Προυστ, Μούζιλ, Λίμα, Γουλφ, Μπόρχες, Μάρκες, Μισίμα, Tανιζάκι, Καβαμπάτα, Κάφκα, Ντελίλο, Κούντερα, Καζαντζάκη. Μπορείτε επίσης να επιστρέψετε σε ένα βιβλίο που αγαπήσατε πολύ. Ένα βιβλίο που σας έκανε να ξεχάσετε το χρόνο και τον χώρο. Το Κοντά στον ουρανό της Ραντ, που το διάβασα όταν ήμουν φοιτητής και Ο Χριστός ξανασταυρώνεται του Καζαντζάκη είναι τα δικά μου!
Απόσταση ασφαλείας της Σαμάντα Σβέμπλιν
Photo by Henrik H on Unsplash
«ΕΙΝΑΙ σαν σκουλήκια.
Τι είδους σκουλήκια;
Σαν σκουλήκια, παντού.
Το αγόρι είναι αυτό που μιλά, μου λέει τις λέξεις στο αυτί. Εγώ είμαι εκείνη που ρωτά. Σκουλήκια στο σώμα;
Ναι, στο σώμα.
Γεωσκώληκες;
Όχι, άλλου είδους σκουλήκια.
Είναι σκοτεινά και δεν μπορώ να δω. Τα σεντόνια είναι τραχιά, διπλώνονται κάτω από το κορμί μου. Δεν μπορώ να κουνηθώ, λέω.Τα σκουλήκια φταίνε. Πρέπει να είσαι υπομονετική και να περιμένεις. Και ενώ περιμένεις, πρέπει να βρεις την ακριβή στιγμή όπου γεννιούνται τα σκουλήκια.
Γιατί;
Γιατί είναι σημαντικό, είναι πολύ σημαντικό για όλους.
Προσπαθώ να συγκατανεύσω, αλλά το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται.
Τι άλλο συμβαίνει στον κήπο του σπιτιού; Εγώ είμαι στον κήπο;
Όχι, δεν είσαι, αλλά είναι η Κάρλα, η μητέρα σου.
Τη γνώρισα πριν από λίγες μέρες, μόλις φτάσαμε στο σπίτι.»
Ένα άλογο μπαίνει σ’ ένα μπαρ του Νταβίντ Γκρόσμαν
Photo by pavan krishna on Unsplash
«Καλησπέρα, καλησπέρα, καλησπέεεεεερα Καισάρειααααααααα!
Η σκηνή είναι ακόμα κενή. Η φωνή αντηχεί από τα παρασκήνια. Όσοι κάθονται στην αίθουσα σιωπούν σιγά σιγά και μειδιούν με προσμονή. Ένας άνθρωπος λεπτός, κοντός, διοπτροφόρος πετιέται από μια πλαϊνή πόρτα λες και τον έριξαν από εκεί κλοτσηδόν. Κάνει ακόμα μερικά βήματα παραπατώντας πάνω στη σκηνή, πέφτει σχεδόν, φρενάρει με τα δυο του χέρια πάνω στο ξύλινο πάτωμα, και μετά, με μια απότομη κίνηση, τινάζει τους γλουτούς του προς τα πάνω. Διάσπαρτα γέλια από το κοινό και χειροκροτήματα. Άνθρωποι μπαίνουν από το φουαγιέ, φλυαρώντας δυνατά. “Κυρίες και κύριοι”, ανακοινώνει με κυματιστή φωνή ένας άντρας που στέκεται πλάι στην κονσόλα και επιβλέπει τον φωτισμό, “υποδεχτείτε με χειροκροτήματα τον Ντόβαλε Τζις!”»