«Την παρακολούθησα να μπαίνει στον σταθμό της Φλωρεντίας. Άνοιξε την τζαμένια πόρτα κι έπειτα, ανεβαίνοντας το βαγόνι, κοίταξε ολόγυρα και έριξε αμέσως το σακίδιό της στο αδειανό κάθισμα δίπλα στο δικό μου. Έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν της, ακούμπησε κάτω την αγγλόφωνη έκδοση τσέπης που διάβαζε, και σωριάστηκε στο κάθισμα που βρισκόταν διαγωνίως απέναντι απ’ το δικό μου μ’ ένα ανυπόμονο, δύστροπο ξεφύσημα. Μου θύμισε κάποια που είχε μια έντονη λογομαχία λίγα δευτερόλεπτα μόλις προτού επιβιβαστεί και ακόμη σιγόβραζε από τα αιχμηρά λόγια που είχε ξεστομίσει ή είχε ακούσει στο τηλέφωνο, προτού το κλείσει. Το σκυλί της, που προσπαθούσε να το κρατήσει σταθερό ανάμεσα στους αστραγάλους της κρατώντας ένα κόκκινο λουρί τυλιγμένο γύρω από τη γροθιά της, έδειχνε όχι λιγότερο νευρικό από εκείνη».
Ετικέτα: FEEL GOOD
Πλην του Andrew Seen Greer
Βραβείο Pulitzer
«Απ’ τη δική μου οπτική γωνία, η ιστορία του Άρθουρ Πλην δεν εξελίσσεται τόσο άσχημα. Δείτε τον: κάθεται κάπως σφιγμένος στον βελούδινο στρογγυλό καναπέ, στον προθάλαμο ενός ξενοδοχείου, φορώντας ανοιχτό μπλε κοστούμι και λευκό πουκάμισο, με το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο. Το ένα απ’ τα καλογυαλισμένα μοκασίνια του κρέμεται απ’ τα δάχτυλα του ποδιού του. Είναι μια στάση νεανική. Η λιγνή σκιά του έχει διατηρήσει, πράγματι, τις γραμμές της νεότητάς του, όμως τώρα που κοντεύει στα πενήντα, ο Πλην θυμίζει τα μπρούντζινα αγάλματα στα δημόσια πάρκα, τα οποία ξεθωριάζουν όμορφα με το πέρασμα του χρόνου, ώσπου στο τέλος γίνονται ασορτί με τα δέντρα, εκτός από ένα σημείο στο γόνατο που έχει την τύχη να διατηρεί τη λάμψη του, χάρη στα αδιάκοπα αγγίγματα των σχολιαρόπαιδων. Το ίδιο συνέβη στον Άρθουρ Πλην, που κάποτε ήταν ένας ροδοκόκκινος νέος με χρυσά μαλλιά και τώρα έχει ξεθωριάσει όμοια με τον καναπέ όπου καθισμένος, με το βλέμμα καρφωμένο στο παλιό εκκρεμές, χτυπώντας ρυθμικά το δάχτυλο στο γόνατο».
ΓΚΑΜΠΟ Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, αναμνήσεις μιας μαγικής ζωής
Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για το μεταφρασμένο σε δεκάδες γλώσσες, πολυβραβευμένο και πολυαγαπημένο από εκατομμύρια κόσμου έργο του. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα τέσσερις ταλαντούχοι άνθρωποι, ο σεναριογράφος Oscar Pantoja και οι εικονογράφοι Miguel Bustos, Felipe Camargo και Tatiana Cordoba να κάνουν τη ζωή του μεγάλου Γκάμπο ένα συναρπαστικό, πραγματικά χάρμα οφθαλμών graphic novel. Αν κάποιος δεν έχει διαβάσει βιβλίο του Μάρκες και ξεκινήσει με το υπό παρουσίαση graphic novel, είναι σίγουρο ότι θα σπεύσει να προμηθευτεί τα «Εκατό χρόνια μοναξιά» (και αφού το διαβάσει θα αγοράσει και όλα του τα βιβλία). Αν πάλι έχει διαβάσει βιβλία του, τότε σίγουρα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης αυτού του υπέροχου graphic novel από τη μία θα συνειδητοποιήσει έκπληκτος ότι πολλά συμβάντα από τη ζωή του συγγραφέα έχουν εισχωρήσει στα βιβλία του, από την άλλη θα θελήσει να ξαναδιαβάσει τα βιβλία του, για να ανακαλύψει την ίδια αυτή μαγεία που ανακάλυψε και τότε, όταν για πρώτη φορά βυθίστηκε στις μαγικές του σελίδες.
The Arrival του Shaun Tan
Εδώ και καιρό βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις και εικόνες της μεγαλύτερης πληθυσμιακής μετακίνησης από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όσα κι αν ακούμε, όσες αναλύσεις κι αν διαβάζουμε, αυτό που εν τέλει συγκινεί περισσότερο και παρακινεί σε δράση (ακόμη και κυβερνήσεις, όπως φάνηκε) είναι οι εικόνες. Η δύναμη της εικόνας είναι απόλυτη. Μπορεί να διαβάσαμε για πνιγμούς χιλιάδων ανθρώπων, αλλά η εικόνα ενός νεκρού παιδιού, που μοιάζει να κοιμάται στα παράλια της Τουρκίας, είναι αυτή που συγκλόνισε όλο τον κόσμο για το δράμα των προσφύγων. Οι αναλύσεις και οι ειδήσεις μιλούν για νούμερα. Αναγκαστικά κάνουν μια στάση στο μυαλό και συνήθως εκεί μένουν. Η εικόνα μιλάει κατευθείαν στην καρδιά. Επιστρέφει τη συζήτηση εκεί όπου εξ αρχής θα έπρεπε να είχε εστιάσει: στο πρόσωπο.
Πρόγευμα στο «Τίφφανυς» του Τρούμαν Καπότε
«ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΛΚΟΥΝ τα μέρη όπου έζησα, τα σπίτια και οι γειτονιές τους. Για παράδειγμα, εκείνο το τούβλινο κτίριο στην Ανατολική Εβδομηκοστή οδό, όπου έπιασα το πρώτο μου διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη στις αρχές του πολέμου.»