Αρκετοί σύγχρονοι συγγραφείς επιχείρησαν να μας επανασυστήσουν τη gothic λογοτεχνία. Δεν μου έρχεται στο μυαλό κανείς που να το καταφέρνει τόσο καλά όσο η Silvia Moreno-Garcia με το Μexican Gothic. Και παρόλο που φαίνεται να δανείζεται στοιχεία από το αριστουργηματικό Ρεβέκκα της Daphne du Maurier, με κάποιες πινελιές από Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και Ανεμοδαρμένα Ύψη, στο τέλος, το απολύτως ατμοσφαιρικό αυτό βιβλίο μένει στο μυαλό σαν ένα σύγχρονο και εξαίρετο δείγμα της gothic λογοτεχνίας και αποδεικνύει ότι το είδος αυτό μπορεί να αναβιώσει στα χέρια ταλαντούχων συγγραφέων.
Ετικέτα: NEW TALENTS
Σάγκι Μπέιν του Douglas Stewart
Είναι κάποια βιβλία που σε ξεβολεύουν. Μιλάνε για ζωές που δε θες να ζεις και έχουν για πρωταγωνιστές ανθρώπους, με τους οποίους δε μπορείς να ταυτιστείς (οι περισσότεροι τουλάχιστον). Για κάποιο λόγο, ωστόσο, σε μαγνητίζουν, και πριν προλάβεις να καταλάβεις πώς και γιατί έχεις φτάσει με μια ανάσα στην τελευταία σελίδα, και ακόμα και αφού τα βάλεις στη βιβλιοθήκη και τα κατατάξεις εντός σου, τα σκέφτεσαι για καιρό. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι το βραβευμένο -και δικαίως- με Booker «Σάγκι Μπέιν».
Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά του Max Porter
photo by David cohen
«Πάνω στο μαξιλάρι μου υπάρχει ένα φτερό.
Τα μαξιλάρια τα φτιάχνουν με φτερά, κοιμήσου.
Είναι ένα μεγάλο, μαύρο φτερό.
Έλα να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου.
Και στο δικό σου μαξιλάρι υπάρχει ένα φτερό.
Ας αφήσουμε τα φτερά εκεί που είναι
κι ας κοιμηθούμε καταγής».
Ο τσάρος της αγάπης και της τέκνο του Anthony Marra
© Priscilla
«Πρώτα είμαι ζωγράφος, και μετά λογοκριτής. Χρειάστηκε να το θυμάμαι αυτό πριν από δύο χρόνια, όταν βαριανέβαινα τρεις ορόφους για το διαμέρισμα μιας λαϊκής πολυκατοικίας όπου έμεναν η χήρα νύφη μου και ο τετράχρονος γιος της. Εκείνη μου άνοιξε, κι από την έκπληξη ανασήκωσε ελαφρά το φρύδι της. Δε με περίμενε. Δεν είχαμε ιδωθεί ποτέ.»
Διωγμός του Αλεσσάντρο Πιπέρνο
© Guglielmo Losio
«Ήταν 13 Ιουλίου του 1986, όταν μια επιθυμία να μην είχε έρθει ποτέ στον κόσμο κυρίεψε τον Λέο Ποντεκόρβο προκαλώντας του αμηχανία. Μια στιγμή νωρίτερα ο Φιλίππο, ο πρωτότοκός του, ενέδιδε στο πλέον μικροπρεπές παιδιάστικο παράπονο: απορρίπτοντας την πενιχρή ποσότητα πατατάκια που η μητέρα τού είχε αδειάσει στο πιάτο, διαμαρτυρόταν για την ανήκουστη γενναιοδωρία της προς τον μικρότερο αδελφό. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή στις ειδήσεις των οχτώ ο εκφωνητής να υπαινίσσεται, ενώπιον μιας σημαντικής μερίδας του έθνους, ότι ο παρών εκεί Λέο Ποντεκόρβο είχε ανταλλάξει ανήθικες επιστολές με τη φιλενάδα του δεκατριάχρονου δευτερότοκου γιου του».
Γκιάκ του Δημοσθένη Παπαμάρκου
Γιατί να μας αφορά σήμερα μια συλλογή διηγημάτων, που πραγματεύεται ιστορίες που έλαβαν χώρα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή; Τί κάνει τόσο συναρπαστική τη συλλογή αυτή των διηγημάτων, η οποία είναι μάλιστα γραμμένη σε αρβανίτικη, προφορική διάλεκτο;
Καρυότυπος του Άκη Παπαντώνη
© silvercapricorn93
«Υπήρχαν ημέρες που η ομίχλη υποχωρούσε. Αποκαλυπτόταν τότε το χρώμα από τις πλάκες στα πεζοδρόμια, τα μπαλώματα από γκαζόν στις μπροστινές αυλές, κι εκείνη η μούχλα που σκέπαζε τις στέγες των ομοιόμορφων και ομοιόχρωμων σπιτιών. Τέτοιες ημέρες ξαλάφρωναν από το βάρος της τα δέντρα – η πόλη έπαιρνε μια βαθιά ανάσα.»
Aστερισμός Ζωτικών Φαινομένων του Anthony Marra
© viggo1
«ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ έκαψαν το σπίτι της και της πήραν τον πατέρα, η Χαβάα ονειρεύτηκε θαλάσσιες ανεμώνες».
Στην παραπάνω εναρκτήρια πρόταση του αριστουργήματος του Marra εμπεριέχεται όλο το βιβλίο: η φρίκη του (εμφυλίου) πολέμου και η ομορφιά της ζωής, το όνειρο και η αισιοδοξία που προσπαθούν κάτω από τις πιο απάνθρωπες συνθήκες να ξεφυτρώσουν. Και το καταφέρνουν. Στο τέλος, αυτό που μένει στη θύμηση και στην καρδιά είναι οι θαλάσσιες ανεμώνες: το όμορφο, η ζωή, η χαρά, η ελπίδα, το πρόσωπο που το όνομά του και μόνο σε κάνει να στροβιλίζεσαι από ευτυχία.