Ο Τed Chiang ανήκει στο δικό μου πάνθεον των κορυφαίων συγγραφέων∙ αυτών στο έργο των οποίων θα επιστρέφω ξανά και ξανά. Και είναι μόλις ο δεύτερος τέτοιος συγγραφέας (μετά τον Τσίβερ) που με κερδίζει με ένα είδος που δεν είναι και το πιο αγαπημένο μου, αυτό του διηγήματος.
Ετικέτα: PAGE-TURNER
UTOPIA AVENUE του David Mitchell
Photo by Matt Botsford on Unsplash
Δεν σας κρύβω ότι, όταν διάβασα την περίληψη του UTOPIA AVENUE, νόμισα ότι το βιβλίο αυτό του Μίτσελ με αφορά ελάχιστα. Ένα (ακόμα) βιβλίο για ένα (ακόμα) συγκρότημα στο Λονδίνο, στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα (δεν αντέχω άλλο sixties) δε θα μπορούσε να είναι ψηλά στην αναγνωστική μου λίστα. Έχουν γραφτεί τόσα για τη δεκαετία αυτή (κυρίως για μουσικές και συγκροτήματα) που το θέμα κατ’ εμέ ήταν κορεσμένο. Ήταν;
MEXICAN GOTHIC της Silvia Moreno – Garcia
Photo-by-Radek-Kilijanek-on-Unsplash
Αρκετοί σύγχρονοι συγγραφείς επιχείρησαν να μας επανασυστήσουν τη gothic λογοτεχνία. Δεν μου έρχεται στο μυαλό κανείς που να το καταφέρνει τόσο καλά όσο η Silvia Moreno-Garcia με το Μexican Gothic. Και παρόλο που φαίνεται να δανείζεται στοιχεία από το αριστουργηματικό Ρεβέκκα της Daphne du Maurier, με κάποιες πινελιές από Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και Ανεμοδαρμένα Ύψη, στο τέλος, το απολύτως ατμοσφαιρικό αυτό βιβλίο μένει στο μυαλό σαν ένα σύγχρονο και εξαίρετο δείγμα της gothic λογοτεχνίας και αποδεικνύει ότι το είδος αυτό μπορεί να αναβιώσει στα χέρια ταλαντούχων συγγραφέων.
This is Halloween!
Photo by Keo Oran on Unsplash
Λατρεύω τα βιβλία που ανήκουν στις κατηγορίες horror και thriller και χαίρομαι ιδιαίτερα που όλο και περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι δίνουν σημασία στο κάποτε περεξηγημένο αυτό είδος. Έχουμε λοιπόν νέες εξαιρετικές εκδόσεις βιβλίων που οπωσδήποτε θέλαμε να δούμε μεταφρασμένα, αλλά παρουσιάζουμε και κάποιες εξαντλημένες με την ελπίδα να εκδοθούν ξανά. Αφορμή για τη σημερινή παρουσίαση το Halloween (ναι είχαμε και στο χωριό μας). Καθήστε αναπαυτικά στον καναπέ σας, πιείτε κάτι ζεστό και αφεθείτε στις σελίδες των παρακάτω βιβλίων για ώρες. Και επειδή θα ξενυχτήσετε, ξεκινήστε να διαβάζετε από νωρίς.
“Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία” και “Η νόσος του μικρού θεού”
Photo by DiChatz on Unsplash
Ευτύχημα όταν καταφέρνεις να αφήσεις τα προβλήματα απ’ έξω (έστω και για λίγο) και να βουτήξεις στη λογοτεχνία. Περισσότερο φέτος από οποιοδήποτε άλλο καλοκαίρι (άντε ίσως και το καλοκαίρι του 2015 με το ακατανόητο «δημοψήφισμα» και όλα εκείνα τα γραφικά και επικίνδυνα για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που μας έκαναν να θέλουμε να μετακομίσουμε για πάντα) είχα την ανάγκη να παραδοθώ άνευ όρων στα βιβλία μου και να ξεχάσω τον κορονοϊό και τα πολεμικά πλοία που πήγαιναν πέρα δώθε στις θάλασσες του νησιού μου, της Κω. Και μπορώ να πω ότι τα κατάφερα με συντροφιά την αγαπημένη μου Ιωάννα Μπουραζοπούλου και το δεύτερο μέρος της τριλογίας της, την Κεχριμπαρένια Έρημο, την άλλη αγαπημένη Ιωάννα Καρυστιάνη με το Φαράγγι της, τον John Grisham με το Ρούστερ Μπαρ του, τον Patricio Pron με το Αύριο θα μας λένε αλλιώς, τη συνέχεια του Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου του Andre Aciman, το Έλα να με βρεις, και τα βιβλία της σημερινής ανάρτησης, το Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία του Τεύκρου Μηχαϊλίδη από τις Εκδόσεις Πόλις και τη Nόσο του μικρού θεού της Ευτυχίας Γιαννάκη από τις Εκδόσεις Ίκαρος, με τα οποία και θα ξεκινήσω τις αναρτήσεις του φθινοπώρου.
Απόσταση ασφαλείας της Σαμάντα Σβέμπλιν
Photo by Henrik H on Unsplash
«ΕΙΝΑΙ σαν σκουλήκια.
Τι είδους σκουλήκια;
Σαν σκουλήκια, παντού.
Το αγόρι είναι αυτό που μιλά, μου λέει τις λέξεις στο αυτί. Εγώ είμαι εκείνη που ρωτά. Σκουλήκια στο σώμα;
Ναι, στο σώμα.
Γεωσκώληκες;
Όχι, άλλου είδους σκουλήκια.
Είναι σκοτεινά και δεν μπορώ να δω. Τα σεντόνια είναι τραχιά, διπλώνονται κάτω από το κορμί μου. Δεν μπορώ να κουνηθώ, λέω.Τα σκουλήκια φταίνε. Πρέπει να είσαι υπομονετική και να περιμένεις. Και ενώ περιμένεις, πρέπει να βρεις την ακριβή στιγμή όπου γεννιούνται τα σκουλήκια.
Γιατί;
Γιατί είναι σημαντικό, είναι πολύ σημαντικό για όλους.
Προσπαθώ να συγκατανεύσω, αλλά το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται.
Τι άλλο συμβαίνει στον κήπο του σπιτιού; Εγώ είμαι στον κήπο;
Όχι, δεν είσαι, αλλά είναι η Κάρλα, η μητέρα σου.
Τη γνώρισα πριν από λίγες μέρες, μόλις φτάσαμε στο σπίτι.»
Kίρκη της Madeline Miller
Circe. John Collier (1850-1934). Oil on canvas. Dated 1885. 132.7 x 220cm
Με την εκπληκτική Κίρκη της Madeline Miller ζωντανεύει μπροστά στον αναγνώστη μαγικά η άνιση μάχη θεών και θνητών, μέσα από την ιστορία της γνωστής μάγισσας των ομηρικών μας ονείρων, που είναι γραμμένη λυρικά, με ένα φεμινιστικό φίλτρο, από μία συγγραφέα που γνωρίζει ακόμα και τις υποσημειώσεις της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
Πλην του Andrew Seen Greer
photo by Ali Yahya
Βραβείο Pulitzer
«Απ’ τη δική μου οπτική γωνία, η ιστορία του Άρθουρ Πλην δεν εξελίσσεται τόσο άσχημα. Δείτε τον: κάθεται κάπως σφιγμένος στον βελούδινο στρογγυλό καναπέ, στον προθάλαμο ενός ξενοδοχείου, φορώντας ανοιχτό μπλε κοστούμι και λευκό πουκάμισο, με το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο. Το ένα απ’ τα καλογυαλισμένα μοκασίνια του κρέμεται απ’ τα δάχτυλα του ποδιού του. Είναι μια στάση νεανική. Η λιγνή σκιά του έχει διατηρήσει, πράγματι, τις γραμμές της νεότητάς του, όμως τώρα που κοντεύει στα πενήντα, ο Πλην θυμίζει τα μπρούντζινα αγάλματα στα δημόσια πάρκα, τα οποία ξεθωριάζουν όμορφα με το πέρασμα του χρόνου, ώσπου στο τέλος γίνονται ασορτί με τα δέντρα, εκτός από ένα σημείο στο γόνατο που έχει την τύχη να διατηρεί τη λάμψη του, χάρη στα αδιάκοπα αγγίγματα των σχολιαρόπαιδων. Το ίδιο συνέβη στον Άρθουρ Πλην, που κάποτε ήταν ένας ροδοκόκκινος νέος με χρυσά μαλλιά και τώρα έχει ξεθωριάσει όμοια με τον καναπέ όπου καθισμένος, με το βλέμμα καρφωμένο στο παλιό εκκρεμές, χτυπώντας ρυθμικά το δάχτυλο στο γόνατο».
SNAP της Belinda Bauer
photo by Anja
«Ήταν τόσο έντονη η ζέστη μέσα στο αυτοκίνητο, ώστε τα καθίσματα μύριζαν λες και είχαν αρχίσει να λιώνουν. Ο Τζακ φορούσε κοντό παντελόνι και κάθε φορά που κουνούσε τα πόδια του ακουγόταν ένας ήχος σαν να ξεκολλούσε σελοτέιπ.
Το στρίψιμο της βίδας του Χένρι Τζέιμς
photo by Εrik Μuller
«Καθισμένοι γύρω απ’ το τζάκι, είχαμε ακούσει την ιστορία με αρκετά κομμένη την ανάσα, εκτός, όμως, από την εύλογη διαπίστωση ότι ήταν τρομακτική, όπως όφειλε να είναι κάθε παράξενη διήγηση Παραμονή Χριστουγέννων σε ένα παλιό σπίτι, δε θυμάμαι να έγιναν άλλα σχόλια, μέχρι που κάποιος υπέδειξε ότι ήταν η μοναδική περίπτωση που είχε ακούσει στην οποία τύχαινε τέτοια υπερφυσική εμπειρία σε παιδί. Το συγκεκριμένο περιστατικό είχε συμβεί σε ένα παλιό σπίτι, καλή ώρα σαν αυτό στο οποίο βρισκόμασταν τώρα εμείς μαζεμένοι: μια οπτασία, φρικιαστική, εμφανίστηκε σε ένα μικρό αγόρι που κοιμόταν στο δωμάτιο μαζί με τη μητέρα του κι εκείνο την ξύπνησε έντρομο∙ την ξύπνησε όχι για να του διαλύσει τους φόβους και να το βοηθήσει να ξανακοιμηθεί, μα για να αντικρίσει και η ίδια με τα μάτια της, όπως κι έγινε, το θέαμα που τόσο τον είχε ταράξει.»