ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Αυτό που σου ανήκει του Γκαρθ Γκρίνγουελ

Μοτέλ
Benjamin Combs

«To ότι η πρώτη μου συνάντηση με τον Μίτκο Μ. κατέληξε σε μια προδοσία, όσο μικρή κι αν ήταν, θα έπρεπε να μου είχε χτυπήσει ήδη από τότε το καμπανάκι του κινδύνου, πράγμα που με τη σειρά του θα όφειλε να έχει περιορίσει, αν όχι εξαλείψει τελείως, τον πόθο μου γι’ αυτόν. Όμως η αίσθηση του κινδύνου σε μέρη όπως οι τουαλέτες του Εθνικού Μεγάρου Πολιτισμού, όπου τον πρωτογνώρισα, είναι στοιχείο συνώνυμο του αέρα που αναπνέουμε όσοι βρισκόμαστε εκεί, πανταχού παρόν και αναπόδραστο, με αποτέλεσμα να γίνεται αναπόσπαστο συστατικό της επιθυμίας που μας προσελκύει ως εκεί. Από τις σκάλες ακόμα έφτασε στ’ αυτιά μου η φωνή του, η οποία, όπως και όλος ο υπόλοιπος, ήταν πολύ επιβλητική για εκείνα τα υπόγεια, ξεχυνόταν από τα βάθη τους σαν να ήθελε να επιστρέψει στο φωτεινό απομεσήμερο, που δεν είχε τίποτα το φθινοπωρινό κι ας ήταν κιόλας μέσα Οκτωβρίου·».

Αυτό που σου ανήκει του Γκαρθ Γκρίνγουελ
Mετάφραση: Τόνια Κοβαλένκο
Φωτογραφία εξωφύλλου: Sergey Neamoscou
Eκδόσεις Καστανιώτη
Σελ. 228

Άλλο ένα συγκλονιστικό, πολυβραβευμένο ντεμπούτο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που σε κάνει να απορείς με την ποιότητα και την ωριμότητα της γραφής νέων συγγραφέων. Και παρά τη gay θεματολογία του -που ενδεχομένως να ενοχλήσει κάποιους (δεν αντιλαμβάνομαι είναι η αλήθεια πώς η καλή λογοτεχνία θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοιο πράγμα, αλλά τ’ άκουσα κι αυτό!)- είναι απολύτως βέβαιο ότι αν κάποιος αφεθεί στον μακροπερίοδο λόγο και την καλοδουλεμένη πρόζα του τόσο ταλαντούχου αυτού συγγραφέα, θα φτάσει στην τελευταία σελίδα χωρίς να το καταλάβει, πιο πλούσιος λογοτεχνικά.

Βρισκόμαστε στη Βουλγαρία, μια χώρα που προσπαθεί ανεπιτυχώς να διαχειριστεί το μετα-σοβιετικό της παρόν. Κακόγουστα, σοβιετικής αισθητικής κτήρια, νοσοκομεία που υπολειτουργούν, κόσμος φτωχός και εξαθλιωμένος. Για την ακρίβεια, βρισκόμαστε στη Σόφια, στο Εθνικό Μέγαρο Πολιτισμού. Στις τουαλέτες του μεγάρου συναντιούνται gay άντρες για ψωνιστήρι. Ο πρωταγωνιστής, ένας Αμερικανός καθηγητής σε ένα κολέγιο της Σόφιας, συναντά τον Μίτκο, έναν όμορφο νεαρό Βούλγαρο. Τον πληρώνει για να κάνουν σεξ. Ο όμορφος, όλο ζωντάνια, θρασύς και λίγο επικίνδυνος Μίτκο ασκεί ακαταμάχητη έλξη στον αφηγητή, του οποίου το όνομα ποτέ δε μαθαίνουμε, και ο τελευταίος παρόλο που γνωρίζει ότι ο Μίτκο είναι αρσενική πόρνη αναφέρεται εφεξής στη ζωή του στην προ και μετά Μίτκο εποχή.

To «Αυτό που σου ανήκει» είναι ένα βιβλίο για την επιθυμία, το πάθος, τον έρωτα, την ενηλικίωση και την αποδοχή του εαυτού με τις πληγές που κανείς κουβαλά από την παιδική και εφηβική του ηλικία κατά τη διάρκεια του μοναχικού ταξιδιού του προς την αυτογνωσία. Και για τους παραπάνω λόγους αφορά τους πάντες, ανεξαρτήτως σεξουαλικής ταυτότητας.

Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος, όπου διαβάζουμε σχεδόν αποκλειστικά για τις ερωτικές τους συνευρέσεις, βλέπουμε να χτίζεται η εξάρτηση του καθηγητή από τον νεαρό. Φυσικά, η σχέση τους στηρίζεται στη συναλλαγή, αν και σταδιακά φαίνεται να υπάρχει κάτι περισσότερο από τον Αμερικανό καθηγητή για το αντικείμενο του μεγάλου του πόθου. Και παρά το γεγονός ότι γνωρίζει ότι το πάθος του νεαρού ενέχει μια δόση θεατρινισμού, ότι όλο αυτό είναι ψεύτικο, προϊόν και μόνο συναλλαγής και τίποτα περισσότερο από την πλευρά του Μίτκο, το αποδέχεται, ευελπιστώντας όμως σε κάτι περισσότερο.

Κρεβάτια
Kalu Ci

«Ήξερα ότι προσποιόταν έναν πόθο που δεν ένιωθε, κι εδώ που τα λέμε, ήταν πολύ πιωμένος για να νιώσει πόθο. Όμως σε όλων μας τις ερωτικές περιπτύξεις υπάρχει, νομίζω, κάτι το θεατρικό, καθώς ανταποκρινόμαστε πάντα ανάλογα με αυτό που αντιλαμβανόμαστε ή προβάλλουμε· πάντοτε ή ποθούμε τον άλλον υπερβολικά ή όχι αρκετά, οπότε προσαρμόζουμε ανάλογα αυτό που βγάζουμε προς τα έξω. Εξάλλου κι εγώ έπαιζα θέατρο, παρίστανα ότι πίστευα πως αυτή του η διαχυτικότητα ήταν μια γνήσια απόκριση στη δική μου επιθυμία, η οποία δεν είχε απολύτως τίποτα το προσποιητό.»

Στο δεύτερο μέρος, με αφορμή τον θάνατο του πατέρα του καθηγητή, μεταφερόμαστε στο Νότο των ΗΠΑ. Είναι το μέρος εκείνο του βιβλίου όπου ο αφηγητής μας εξιστορεί τα τραυματικά του παιδικά χρόνια, που στιγματίστηκαν από δύο συμβάντα: την απόρριψή του από τον ομοφοβικό πατέρα του, όταν αυτός έμαθε ότι ο γιος του είναι gay και το συναισθηματικό και μονόπλευρα ερωτικό του δέσιμο με έναν φίλο του, ο οποίος όταν κατάλαβε ότι ο ήρωάς μας (και μάλλον και εκείνος) είναι gay σχεδόν τον τιμώρησε, αναγκάζοντάς τον να παρακολουθήσει την ερωτική του συνεύρεση με μία κοπέλα. Τα συμβάντα αυτά τον έκαναν να νιώθει πάντα μια κάποια ντροπή για το γεγονός ότι έγινε gay, παρά την αποδοχή από τον ίδιο της ομοφυλοφιλίας του.

«Τότε τα μάτια μου πήγαν στο πρόσωπό του και είδα ότι με κοιτούσε, ότι με είχε δει που τα έβλεπα όλα και περίμενε πότε θα σηκώσω το βλέμμα. Το συνέλαβε με το δικό του βλέμμα, το οποίο δεν περιείχε ούτε πρόκληση, ούτε θέρμη, ούτε οποιαδήποτε νύξη για εκείνο που είχαμε εμείς μοιραστεί, οπότε η αίσθησή μου ότι ήμουν παρείσακτος, ότι παραβίαζα μια ιδιωτική στιγμή, διαλύθηκε μεμιάς, γιατί κατάλαβα ότι εξαρχής ήθελε να μου δείξει αυτό το θέαμα, ότι δεν βρισκόμουν εκεί ως φύλακας αλλά ως κοινό. Βρισκόμουν εκεί για να διαπιστώσω πόσο διαφορετικός από μένα ήταν εκείνος, πόσο αμόλυντος από τη βρομιά που είχε υπαινιχθεί ο πατέρας μου· και τώρα που το είχα δει, ήξερα ότι η φιλία μας είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της. […] Ήταν σαν δώρο αποχαιρετισμού, σκέφτηκα, ενώ εξακολουθούσα να κοιτάζω το πρόσωπό του και τις εκφράσεις που αυτό έπαιρνε, σαν να το βασάνιζε ένας πόνος. Κι εγώ υπέφερα όμως, και δίχως καν να το σκεφτώ έφερα το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια και το έσφιξα εκεί δυνατά. Νομίζω ότι έκτοτε πάντα αυτό αναζητώ, τον συνδυασμό αποκλεισμού και ερωτικής επιθυμίας που είχα αισθανθεί σ’ εκείνο το δωμάτιο: πίσω από το άλγος του αποκλεισμού, την ικανοποίηση της επιθυμίας· ναι, αυτό ζητούσα πάντα.»

Στο τελευταίο και τρίτο μέρο,ς ο Μίτκα επανέρχεται στη ζωή του ήρωα, παρόλο που αυτός προσπαθεί να φτιάξει (έστω από απόσταση) μια φυσιολογική σχέση. Τα πράγματα ωστόσο είναι διαφορετικά. Το πόσο διαφορετικά είναι καλό να το ανακαλύψει ο κάθε αναγνώστης. Ήδη είπα αρκετά.

Πρόσωπο άνδρα
Vinicius Amano

To «Αυτό που σου ανήκει» είναι ένα βιβλίο για την επιθυμία, το πάθος, τον έρωτα, την ενηλικίωση και την αποδοχή του εαυτού με τις πληγές που κανείς κουβαλά από την παιδική και εφηβική του ηλικία κατά τη διάρκεια του μοναχικού ταξιδιού του προς την αυτογνωσία. Και για τους παραπάνω λόγους αφορά τους πάντες, ανεξαρτήτως σεξουαλικής ταυτότητας.

Απορία προκαλεί το γεγονός ότι το βιβλίο αυτό δεν έχει ακόμα συζητηθεί όσο θα έπρεπε από την ελληνική κριτική σκηνή. Να πω, τέλος, ότι το βιβλίο ήταν στη μακρά λίστα για το «National Book Award», είναι υποψήφιο για το «Pen/Faulkner Award», ενώ θεωρήθηκε στις εννέα χώρες που εκδόθηκε το καλύτερο βιβλίο για το 2016 σε πάνω από πενήντα εφημερίδες και περιοδικά, συμπεριλαμβανομένων των: The New Yorker, The Paris Review, The Washington Post, NPR, Esquire, GQ, New York Magazine, Out, The San Francisco Chronicle, The Guardian, The Evening Standard, The Philadelphia Inquirer, The Miami Herald.

Greenwell GarthΟ συγγραφέας

Γεννήθηκε στο Κεντάκι το 1978. Eίναι ποιητής, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας και εκπαιδευτικός. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και ζει στην Άιοβα. Περισσότερα για τον συγγραφέα μπορείτε να βρείτε στο site του:

http://www.garthgreenwell.com/

Διαβάστε συνέντευξη του συγγραφέα στο «The Paris Review»

Bodies in Space: An Interview with Garth Greenwell

Έγραψαν για το βιβλίο

  1. http://www.lifo.gr/guide/book_reviews/1381
  2. http://www.newyorker.com/magazine/2016/02/08/unsuitable-boys
  3. https://www.theguardian.com/books/2016/apr/02/what-belongs-to-you-garth-greenwell-review
  4. https://www.theguardian.com/books/2016/apr/10/what-belongs-to-you-garth-greenwell-review
  5. http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/books/reviews/what-belongs-to-you-by-garth-greenwell-book-review-repression-and-the-rent-boy-a6950716.html
  6. http://www.telegraph.co.uk/books/what-to-read/what-belongs-to-you-by-garth-greenwell-a-tale-of-sexual-obsessio/