ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ

Μικρές αυτοκρατορίες – ΜURATTI / Ένας αποχαιρετισμός του Χρήστου Αστερίου

Δημοσιεύτηκε 8th Νοέμβριος 2021από Nikos Grigoriadis

Άποψη του σταθμού Φρίντριχστρασε. Καρτ ποστάλ του 1910. Από το αρχείο του συγγραφέα.

Πώς καλύπτεις τα κενά σε μια αληθινή ιστορία, όταν υπάρχουν γι’ αυτήν μόνο ελάχιστα τεκμήρια; Πώς αφηγείσαι τη ζωή μιας καπνοβιομηχανίας, η οποία δημιουργήθηκε τον 19^ο αιώνα στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επιβίωσε έως το 1977, όταν οι μόνες αποδείξεις γι’ αυτή είναι δυο-τρεις φωτογραφίες, ελάχιστες διαφημίσεις και αφίσες, δικόγραφα από μία αντιδικία προσβολής του φημισμένου της σήματος; Πώς να μην αναρωτηθείς μήπως ο κεκαλυμμένος λόγος πίσω από την ανάρτηση φωτογραφιών των μικρών ζωών μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι στην πραγματικότητα αφενός η επιθυμία μας να «υπάρξουμε» και μετά, αφετέρου να βοηθήσουμε αυτούς τους λίγους, οι οποίοι θα θελήσουν να αφηγηθούν τις σημαντικές γι’ αυτούς -ασήμαντες για τους πολλούς- ζωές μας;

NON FICTION

HHhH του Laurent Binet

Δημοσιεύτηκε 19th Οκτώβριος 2016από PROUSTKRAKEN

Heydrich's car after attack

«Ο Γκάμπτσικ -αυτό είναι το όνομά του-, είναι ένας άνθρωπος που υπήρξε στ’ αλήθεια. Άκουγε, άραγε, πίσω από τα παράθυρα κάποιου σκοτεινού διαμερίσματος, μόνος, ξαπλωμένος σ’ ένα στενό σιδερένιο κρεβάτι, τον χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνουν τα τραμ της Πράγας; Θέλω να πιστεύω πως ναι. Ξέρω καλά την Πράγα και μπορώ να υποθέσω τον αριθμό του τραμ (ίσως όμως και να ‘χει αλλάξει), το δρομολόγιό του και το μέρος όπου, πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα, ο Γκάμπτσικ ξαπλωμένος, περιμένει, σκέφτεται και ακούει. Βρισκόμαστε στην Πράγα, στη διασταύρωση της οδού Βυσεχράντσκα με την οδό Τρόγιτσκα. Το τραμ με τον αριθμό 18 (ή 22) έχει σταματήσει μπροστά στον Βοτανικό Κήπο. Είμαστε στα 1942».

NON FICTION

Στον κήπο με τα θηρία του Έρικ Λάρσον

Δημοσιεύτηκε 17th Μάιος 2016από PROUSTKRAKEN

«ΚΑΠΟΤΕ, ΣΤΗΝ ΑΠΑΡΧΗ μιας πολύ σκοτεινής περιόδου, ένας αμερικανός πατέρας και η κόρη του ξαφνικά βρέθηκαν από τη θαλπωρή του σπιτιού τους στο Σικάγο στην καρδιά του χιτλερικού Βερολίνου. Έμειναν εκεί για τεσσεράμισι χρόνια, αλλά η ιστορία που θα ακολουθήσει αφορά τον πρώτο χρόνο της παραμονής τους, καθότι συνέπεσε με την “προαγωγή” του Χίτλερ από καγκελάριο σε απόλυτο τύρρανο, σε μια αβέβαιη περίοδο λεπτών ισορροπιών όπου τα πάντα κρέμονταν από μια κλωστή. Ο πρώτος εκείνος χρόνος αποτέλεσε ένα είδος προλόγου, κατά τον οποίο διαμορφώθηκαν τα βασικά μοτίβα του πολεμικού έπους που επρόκειτο να ακολουθήσει – ενός έπους με κεντρικό άξονα τον φόνο».