Αρκετοί σύγχρονοι συγγραφείς επιχείρησαν να μας επανασυστήσουν τη gothic λογοτεχνία. Δεν μου έρχεται στο μυαλό κανείς που να το καταφέρνει τόσο καλά όσο η Silvia Moreno-Garcia με το Μexican Gothic. Και παρόλο που φαίνεται να δανείζεται στοιχεία από το αριστουργηματικό Ρεβέκκα της Daphne du Maurier, με κάποιες πινελιές από Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και Ανεμοδαρμένα Ύψη, στο τέλος, το απολύτως ατμοσφαιρικό αυτό βιβλίο μένει στο μυαλό σαν ένα σύγχρονο και εξαίρετο δείγμα της gothic λογοτεχνίας και αποδεικνύει ότι το είδος αυτό μπορεί να αναβιώσει στα χέρια ταλαντούχων συγγραφέων.
Ετικέτα: ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ
Η ιδιωτική ζωή των δέντρων του Αlejandro Zambra
© Odan Jaeger
«Ο Χουλιάν διασκεδάζει τη μικρή με την «Ιδιωτική ζωή των δέντρων», μια σειρά παραμύθια που σκάρωσε για να τη νανουρίζει. Κεντρικοί ήρωες των παραμυθιών είναι μια λεύκα κι ένα μπαομπάμπ που, τις νύχτες, όταν δεν τα βλέπει κανείς, κουβεντιάζουν για φωτοσυνθέσεις, για σκίουρους ή για τα αναρίθμητα πλεονεκτήματα του να είσαι δέντρο και όχι άνθρωπος ή ζώο, ή όπως λένε τα ίδια, ηλίθιος τσιμεντένιος όγκος».
ΓΚΑΜΠΟ Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, αναμνήσεις μιας μαγικής ζωής
Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για το μεταφρασμένο σε δεκάδες γλώσσες, πολυβραβευμένο και πολυαγαπημένο από εκατομμύρια κόσμου έργο του. Να λοιπόν που ήρθε η ώρα τέσσερις ταλαντούχοι άνθρωποι, ο σεναριογράφος Oscar Pantoja και οι εικονογράφοι Miguel Bustos, Felipe Camargo και Tatiana Cordoba να κάνουν τη ζωή του μεγάλου Γκάμπο ένα συναρπαστικό, πραγματικά χάρμα οφθαλμών graphic novel. Αν κάποιος δεν έχει διαβάσει βιβλίο του Μάρκες και ξεκινήσει με το υπό παρουσίαση graphic novel, είναι σίγουρο ότι θα σπεύσει να προμηθευτεί τα «Εκατό χρόνια μοναξιά» (και αφού το διαβάσει θα αγοράσει και όλα του τα βιβλία). Αν πάλι έχει διαβάσει βιβλία του, τότε σίγουρα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης αυτού του υπέροχου graphic novel από τη μία θα συνειδητοποιήσει έκπληκτος ότι πολλά συμβάντα από τη ζωή του συγγραφέα έχουν εισχωρήσει στα βιβλία του, από την άλλη θα θελήσει να ξαναδιαβάσει τα βιβλία του, για να ανακαλύψει την ίδια αυτή μαγεία που ανακάλυψε και τότε, όταν για πρώτη φορά βυθίστηκε στις μαγικές του σελίδες.
Πέδρο Πάραμο του Χουάν Ρούλφο
© stengchen
«Ήρθα στην Κομάλα γιατί μου είπαν πως εδώ ζούσε ο πατέρας μου, κάποιος Πέδρο Πάραμο. Μου το’ πε η μητέρα μου. Κι εγώ της υποσχέθηκα πως θα ερχόμουν να τον βρω μόλις θα πέθαινε. Της έσφιξα τα χέρια, σημάδι ότι θα το έκανα, γιατί εκείνη βάδιζε τότε προς το θάνατο κι εγώ ήμουν πρόθυμος να της υποσχεθώ τα πάντα».
Το Λεωφορείο της Εουχένια Αλμέιδα
© jolita
«Πάνε τρεις νύχτες που το λεωφορείο περνάει χωρίς ν’ ανοίγει την πόρτα. Το χωριό ζει κάτω από έναν τσίγκινο ουρανό, γκρίζο και ελάχιστα κυματιστό. Η σκόνη σκεπάζει τις αυλόπορτες και η αναβροχιά κάνει τα σκυλιά νευρικά.»
Μάσκες του Λεονάρδο Παδούρα
© Chelle2008
«Η ζέστη είναι μια κακόψυχη μάστιγα που κατακυριεύει τα πάντα. Η ζέστη πέφτει σαν μανδύας από κόκκινο μετάξι, εφαρμοστός και πυκνοϋφασμένος, τυλίγοντας τα σώματα, τα δέντρα, τα αντικείμενα, για να ενσταλάξει μέσα τους το σκοτεινό δηλητήριο της απελπισίας και τον πιο αργό και σίγουρο θάνατο. Είναι μια τιμωρία χωρίς εφέσεις και ελαφρυντικά, που μοιάζει να έχει βαλθεί να εξολοθρεύσει ολόκληρη την ορατή οικουμένη, παρόλο που η θανατερή της δίνη θα’πρεπε να έχει επιπέσει στην αιρετική πόλη, στην καταδικασμένη συνοικία…Η ζέστη συντρίβει τα πάντα, τυραννάει τον κόσμο, διαβρώνει ό,τι θα μπορούσε να σωθεί και αφυπνίζει μόνο την οργή, τη μνησικακία, το φθόνο, το πιο κολασμένο μίσος, λες και ο σκοπός της είναι να φέρει το τέλος του χρόνου, τις ιστορίας, της ανθρωπότητας και της μνήμης… ».
Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
© jhonattan
«Τη μέρα που επρόκειτο να τoν σκοτώσουν, ο Σαντιάγο Νασάρ σηκώθηκε στις πεντέμιση το πρωί, για να περιμένει το πλοίο που θα’φερνε τον επίσκοπο. Είχε ονειρευτεί πως διέσχιζε ένα δάσος από φραγκοσυκιές, όπου ψιλόβρεχε και, για μια στιγμή, ήταν ευτυχισμένος μες στ’ όνειρό του».