Δεν σας κρύβω ότι, όταν διάβασα την περίληψη του UTOPIA AVENUE, νόμισα ότι το βιβλίο αυτό του Μίτσελ με αφορά ελάχιστα. Ένα (ακόμα) βιβλίο για ένα (ακόμα) συγκρότημα στο Λονδίνο, στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα (δεν αντέχω άλλο sixties) δε θα μπορούσε να είναι ψηλά στην αναγνωστική μου λίστα. Έχουν γραφτεί τόσα για τη δεκαετία αυτή (κυρίως για μουσικές και συγκροτήματα) που το θέμα κατ’ εμέ ήταν κορεσμένο. Ήταν;
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
MEXICAN GOTHIC της Silvia Moreno – Garcia
Photo-by-Radek-Kilijanek-on-Unsplash
Αρκετοί σύγχρονοι συγγραφείς επιχείρησαν να μας επανασυστήσουν τη gothic λογοτεχνία. Δεν μου έρχεται στο μυαλό κανείς που να το καταφέρνει τόσο καλά όσο η Silvia Moreno-Garcia με το Μexican Gothic. Και παρόλο που φαίνεται να δανείζεται στοιχεία από το αριστουργηματικό Ρεβέκκα της Daphne du Maurier, με κάποιες πινελιές από Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και Ανεμοδαρμένα Ύψη, στο τέλος, το απολύτως ατμοσφαιρικό αυτό βιβλίο μένει στο μυαλό σαν ένα σύγχρονο και εξαίρετο δείγμα της gothic λογοτεχνίας και αποδεικνύει ότι το είδος αυτό μπορεί να αναβιώσει στα χέρια ταλαντούχων συγγραφέων.
Σάγκι Μπέιν του Douglas Stewart
Είναι κάποια βιβλία που σε ξεβολεύουν. Μιλάνε για ζωές που δε θες να ζεις και έχουν για πρωταγωνιστές ανθρώπους, με τους οποίους δε μπορείς να ταυτιστείς (οι περισσότεροι τουλάχιστον). Για κάποιο λόγο, ωστόσο, σε μαγνητίζουν, και πριν προλάβεις να καταλάβεις πώς και γιατί έχεις φτάσει με μια ανάσα στην τελευταία σελίδα, και ακόμα και αφού τα βάλεις στη βιβλιοθήκη και τα κατατάξεις εντός σου, τα σκέφτεσαι για καιρό. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι το βραβευμένο -και δικαίως- με Booker «Σάγκι Μπέιν».
Μέρες δίχως τέλος του Sebastian Barry
Photo by Boston Public Library on Unsplash
«Το νεκροστόλισμα των σκοτωμένων στο Μιζούρι είχε δουλίτσα. Λες και τους ετοίμαζαν τους κακομοίρηδες τους χαμένους ιππείς μας για το γάμο τους κι όχι για το λάκκο. Οι στολές τους, βουρτσισμένες με φωτιστικό πετρέλαιο, έλαμπαν όπως δεν είχαν λάμψει ποτέ όσο τις φορούσαν ζωντανοί ακόμα. Τα μούτρα τους ξυρισμένα γυαλί, σαν να μην άντεχε ο νεκροθάφτης τρίχα για τρίχα. Τον Γουότσορν δεν τον κατάλαβαν ούτε οι φίλοι του χωρίς τις περίφημες φαβορίτες του. Έτσι κι αλλιώς ο Θάνατος παίρνει το πρόσωπό σου και το κάνει ξένο».
Έλα να με βρεις του André Aciman
Photo by Léonard Cotte on Unsplash
«Την παρακολούθησα να μπαίνει στον σταθμό της Φλωρεντίας. Άνοιξε την τζαμένια πόρτα κι έπειτα, ανεβαίνοντας το βαγόνι, κοίταξε ολόγυρα και έριξε αμέσως το σακίδιό της στο αδειανό κάθισμα δίπλα στο δικό μου. Έβγαλε το δερμάτινο μπουφάν της, ακούμπησε κάτω την αγγλόφωνη έκδοση τσέπης που διάβαζε, και σωριάστηκε στο κάθισμα που βρισκόταν διαγωνίως απέναντι απ’ το δικό μου μ’ ένα ανυπόμονο, δύστροπο ξεφύσημα. Μου θύμισε κάποια που είχε μια έντονη λογομαχία λίγα δευτερόλεπτα μόλις προτού επιβιβαστεί και ακόμη σιγόβραζε από τα αιχμηρά λόγια που είχε ξεστομίσει ή είχε ακούσει στο τηλέφωνο, προτού το κλείσει. Το σκυλί της, που προσπαθούσε να το κρατήσει σταθερό ανάμεσα στους αστραγάλους της κρατώντας ένα κόκκινο λουρί τυλιγμένο γύρω από τη γροθιά της, έδειχνε όχι λιγότερο νευρικό από εκείνη».
“Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία” και “Η νόσος του μικρού θεού”
Photo by DiChatz on Unsplash
Ευτύχημα όταν καταφέρνεις να αφήσεις τα προβλήματα απ’ έξω (έστω και για λίγο) και να βουτήξεις στη λογοτεχνία. Περισσότερο φέτος από οποιοδήποτε άλλο καλοκαίρι (άντε ίσως και το καλοκαίρι του 2015 με το ακατανόητο «δημοψήφισμα» και όλα εκείνα τα γραφικά και επικίνδυνα για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που μας έκαναν να θέλουμε να μετακομίσουμε για πάντα) είχα την ανάγκη να παραδοθώ άνευ όρων στα βιβλία μου και να ξεχάσω τον κορονοϊό και τα πολεμικά πλοία που πήγαιναν πέρα δώθε στις θάλασσες του νησιού μου, της Κω. Και μπορώ να πω ότι τα κατάφερα με συντροφιά την αγαπημένη μου Ιωάννα Μπουραζοπούλου και το δεύτερο μέρος της τριλογίας της, την Κεχριμπαρένια Έρημο, την άλλη αγαπημένη Ιωάννα Καρυστιάνη με το Φαράγγι της, τον John Grisham με το Ρούστερ Μπαρ του, τον Patricio Pron με το Αύριο θα μας λένε αλλιώς, τη συνέχεια του Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου του Andre Aciman, το Έλα να με βρεις, και τα βιβλία της σημερινής ανάρτησης, το Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία του Τεύκρου Μηχαϊλίδη από τις Εκδόσεις Πόλις και τη Nόσο του μικρού θεού της Ευτυχίας Γιαννάκη από τις Εκδόσεις Ίκαρος, με τα οποία και θα ξεκινήσω τις αναρτήσεις του φθινοπώρου.
Ένα άλογο μπαίνει σ’ ένα μπαρ του Νταβίντ Γκρόσμαν
Photo by pavan krishna on Unsplash
«Καλησπέρα, καλησπέρα, καλησπέεεεεερα Καισάρειααααααααα!
Η σκηνή είναι ακόμα κενή. Η φωνή αντηχεί από τα παρασκήνια. Όσοι κάθονται στην αίθουσα σιωπούν σιγά σιγά και μειδιούν με προσμονή. Ένας άνθρωπος λεπτός, κοντός, διοπτροφόρος πετιέται από μια πλαϊνή πόρτα λες και τον έριξαν από εκεί κλοτσηδόν. Κάνει ακόμα μερικά βήματα παραπατώντας πάνω στη σκηνή, πέφτει σχεδόν, φρενάρει με τα δυο του χέρια πάνω στο ξύλινο πάτωμα, και μετά, με μια απότομη κίνηση, τινάζει τους γλουτούς του προς τα πάνω. Διάσπαρτα γέλια από το κοινό και χειροκροτήματα. Άνθρωποι μπαίνουν από το φουαγιέ, φλυαρώντας δυνατά. “Κυρίες και κύριοι”, ανακοινώνει με κυματιστή φωνή ένας άντρας που στέκεται πλάι στην κονσόλα και επιβλέπει τον φωτισμό, “υποδεχτείτε με χειροκροτήματα τον Ντόβαλε Τζις!”»
Kίρκη της Madeline Miller
Circe. John Collier (1850-1934). Oil on canvas. Dated 1885. 132.7 x 220cm
Με την εκπληκτική Κίρκη της Madeline Miller ζωντανεύει μπροστά στον αναγνώστη μαγικά η άνιση μάχη θεών και θνητών, μέσα από την ιστορία της γνωστής μάγισσας των ομηρικών μας ονείρων, που είναι γραμμένη λυρικά, με ένα φεμινιστικό φίλτρο, από μία συγγραφέα που γνωρίζει ακόμα και τις υποσημειώσεις της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
Ένα άλλο Μπρούκλιν της Jacqueline Woodson
Photo by Miltiadis Fragkidis
«Για πολύ καιρό, η μητέρα μου δεν είχε πεθάνει ακόμη. Η ιστορία μου θα μπορούσε να είναι και πιο τραγική. Ο πατέρας μου θα μπορούσε να έχει παρασυρθεί απ’ το πιοτό ή απ’ το βελόνι ή από κάποια γυναίκα και να έχει αφήσει τον αδελφό μου κι εμένα στη μοίρα μας – ή, ακόμα χειρότερα, στην υπηρεσία παιδικής προστασίας της Νέας Υόρκης όπου, σύμφωνα με τα λόγια του, σπάνιζαν τα χάπι εντ. Αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Τώρα ξέρω πως τραγική δεν είναι η μία ή η άλλη στιγμή∙ είναι η ανάμνηση».
Πλην του Andrew Seen Greer
photo by Ali Yahya
Βραβείο Pulitzer
«Απ’ τη δική μου οπτική γωνία, η ιστορία του Άρθουρ Πλην δεν εξελίσσεται τόσο άσχημα. Δείτε τον: κάθεται κάπως σφιγμένος στον βελούδινο στρογγυλό καναπέ, στον προθάλαμο ενός ξενοδοχείου, φορώντας ανοιχτό μπλε κοστούμι και λευκό πουκάμισο, με το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο. Το ένα απ’ τα καλογυαλισμένα μοκασίνια του κρέμεται απ’ τα δάχτυλα του ποδιού του. Είναι μια στάση νεανική. Η λιγνή σκιά του έχει διατηρήσει, πράγματι, τις γραμμές της νεότητάς του, όμως τώρα που κοντεύει στα πενήντα, ο Πλην θυμίζει τα μπρούντζινα αγάλματα στα δημόσια πάρκα, τα οποία ξεθωριάζουν όμορφα με το πέρασμα του χρόνου, ώσπου στο τέλος γίνονται ασορτί με τα δέντρα, εκτός από ένα σημείο στο γόνατο που έχει την τύχη να διατηρεί τη λάμψη του, χάρη στα αδιάκοπα αγγίγματα των σχολιαρόπαιδων. Το ίδιο συνέβη στον Άρθουρ Πλην, που κάποτε ήταν ένας ροδοκόκκινος νέος με χρυσά μαλλιά και τώρα έχει ξεθωριάσει όμοια με τον καναπέ όπου καθισμένος, με το βλέμμα καρφωμένο στο παλιό εκκρεμές, χτυπώντας ρυθμικά το δάχτυλο στο γόνατο».