Ετικέτα: ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Ευτύχημα όταν καταφέρνεις να αφήσεις τα προβλήματα απ’ έξω (έστω και για λίγο) και να βουτήξεις στη λογοτεχνία. Περισσότερο φέτος από οποιοδήποτε άλλο καλοκαίρι (άντε ίσως και το καλοκαίρι του 2015 με το ακατανόητο «δημοψήφισμα» και όλα εκείνα τα γραφικά και επικίνδυνα για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, που μας έκαναν να θέλουμε να μετακομίσουμε για πάντα) είχα την ανάγκη να παραδοθώ άνευ όρων στα βιβλία μου και να ξεχάσω τον κορονοϊό και τα πολεμικά πλοία που πήγαιναν πέρα δώθε στις θάλασσες του νησιού μου, της Κω. Και μπορώ να πω ότι τα κατάφερα με συντροφιά την αγαπημένη μου Ιωάννα Μπουραζοπούλου και το δεύτερο μέρος της τριλογίας της, την Κεχριμπαρένια Έρημο, την άλλη αγαπημένη Ιωάννα Καρυστιάνη με το Φαράγγι της, τον John Grisham με το Ρούστερ Μπαρ του, τον Patricio Pron με το Αύριο θα μας λένε αλλιώς, τη συνέχεια του Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου του Andre Aciman, το Έλα να με βρεις, και τα βιβλία της σημερινής ανάρτησης, το Φονικό στη Μεγάλη Εκκλησία του Τεύκρου Μηχαϊλίδη από τις Εκδόσεις Πόλις και τη Nόσο του μικρού θεού της Ευτυχίας Γιαννάκη από τις Εκδόσεις Ίκαρος, με τα οποία και θα ξεκινήσω τις αναρτήσεις του φθινοπώρου.

«Μέσα στο σκοτάδι που τον περιέβαλλε, ο Ριάλδης αισθανόταν την παρουσία του Μερμετούλη κι ας μην μπορούσε να τον δει. Μπορούσε όμως να μυρίσει την καμπούρα του, η οποία ανέδυε πάντα μια βαριά μυρωδιά, σαν φύλλα σαπισμένα από την υγρασία. Πώς βρέθηκε δεμένος με λουριά σε τούτο το στενό ιατρικό κρεβάτι; Δεν θυμόταν τίποτε απολύτως. Ένιωθε ένα έντονο κάψιμο στο δέρμα του, πίσω από το αριστερό αυτί. Μια οδοντιατρική λάμπα άναψε ξαφνικά, εστίασε στο πρόσωπό του και τον τύφλωσε. Ο Μερμετούλης έσκυψε από πάνω του κρατώντας μια μακριά λαβίδα, ενώ οι κόρες των ματιών του διαστέλλονταν και συστέλλονταν ασταμάτητα. Τη μια στιγμή κάλυπταν όλο το ασπράδι του βολβού και την άλλη γίνονταν μικροσκοπικές, σαν το κεφαλάκι της καρφίτσας. Η λαβίδα έστριψε προσεκτικά το λοβό του Ριάλδη. “Διακρίνω ένα μπλε σημάδι πίσω από το αριστερό σας αυτί, υποκόμη μου” μουρμούρισε ο Μερμετούλης. “Δεν είναι μεγαλύτερο από λίγα τετραγωνικά εκατοστά και έχει σχήμα ιππόκαμπου. Μήπως έχετε γεννηθεί στον αστερισμό της Παρθένου;”». 

«Ήμαρτον Κύριε, σταυροκοπήθηκε άναυδος ο γερο-Σεβαστιανός, ο φύλακας της Νότιας Πύλης της Πρέσπας. Στεκόταν μπροστά στο αυτοσχέδιο φυλάκιό του – έναν τριώροφο πυργίσκο καμπαναριού το μεσαίο πάτωμα του οποίου είχε μετατρέψει σε κονάκι- με το στόμα ανοιχτό από έκπληξη και τις κόρες διεσταλμένες από τρόμο, μην τολμώντας να μπει μέσα, να προστατευτεί τουλάχιστον απ’ τη βροχή που ο αέρας έφερνε λοξά στο υπόστεγο και του μαστίγωνε το πρόσωπο. Μετάνιωνε που εγκατέλειψε το πόστο του, αλλά ένας κεραυνός χτύπησε το πανδοχείο κι έτρεξε ως εκεί φοβούμενος μήπως χάθηκαν ζωές. Έτρεξε, τρόπος του λέγειν, τώρα που η λάσπη έφτασε στα σαράντα εκατοστά με δυσκολία έσερνε τα πόδια του. Γκρεμίστηκε ένα μέρος της κεραμοσκεπής αλλά κανείς δεν τραυματίστηκε, οπότε επέστρεψε γρήγορα στο φυλάκιο κι ανέβηκε λαχανιασμένος της σκαλίτσα, για να κοκκαλώσει στο κεφαλόσκαλο και από την ανοιχτή πόρτα-την είχε αφήσει ανοιχτή; ούτε που θυμόταν-να αντικρίσει τούτο το αποτρόπαιο θέαμα. Επάνω στην καρέκλα του βρισκόταν, ήμαρτον Κύριε, ένα κομμένο χέρι. Μελανιασμένο, άκαμπτο και καταλασπωμένο».