ΔΙΗΓΗΜΑ

Γκιάκ του Δημοσθένη Παπαμάρκου

Γιατί να μας αφορά σήμερα μια συλλογή διηγημάτων, που πραγματεύεται ιστορίες που έλαβαν χώρα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή;  Τί κάνει τόσο συναρπαστική τη συλλογή αυτή των διηγημάτων, η οποία είναι μάλιστα γραμμένη σε αρβανίτικη, προφορική διάλεκτο;

ΝΟΥΒΕΛΑ

Καρυότυπος του Άκη Παπαντώνη

© silvercapricorn93

«Υπήρχαν ημέρες που η ομίχλη υποχωρούσε. Αποκαλυπτόταν τότε το χρώμα από τις πλάκες στα πεζοδρόμια, τα μπαλώματα από γκαζόν στις μπροστινές αυλές, κι εκείνη η μούχλα που σκέπαζε τις στέγες των ομοιόμορφων και ομοιόχρωμων σπιτιών. Τέτοιες ημέρες ξαλάφρωναν από το βάρος της τα δέντρα – η πόλη έπαιρνε μια βαθιά ανάσα.»

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το Πήλιο εμπνέει: φαντασία και μυστήριο στο χιόνι

Ahermin

Τα δέντρα να είναι χιονισμένα, οι φλόγες απ’το τζάκι να τρεμοπαίζουν κι εσύ στην αγαπημένη σου πολυθρόνα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, το σκυλάκι να κοιμάται στα πόδια σου και ένα κουβρλί να σκεπάζει και τους δυο σας (στον κόσμο μου δεν υπάρχουν γάτες, όπως αντιλαμβάνεσθε απ’τον Proust και τον Kraken). Κάπου απέναντι αναβοσβήνουν τα φωτάκια του δέντρου. Για να ολοκληρωθεί η βραδιά, χρειάζεται φυσικά και ένα καλό βιβλίο (ή περισσότερα) στο πνεύμα των ημερών (προφανώς αφήνετε για μια μέρα pc, tablets, smartphones και φυσικά facebook, twitter και όλα τα συναφή, γιατί απλά δεν χωράνε στο σκηνικό).