We will always have books! Ακόμα κι όταν η ζέστη γίνεται ανυπόφορη, ακόμα κι όταν οι καλοκαιρινές διακοπές (στα νησιά μας τουλάχιστον) είναι για τους περισσότερους όνειρα θερινής νυκτός, πάντα θα έχουμε τη λογοτεχνία να μας μαγεύει, να μας αλλάζει, να μας ξεκουράζει, να μας ταξιδεύει, να μας δείχνει ποιες άλλες ζωές θα μπορούσαμε να έχουμε ζήσει. Κλασικοί και σύγχρονοι συγγραφείς όλων των λογοτεχνικών ειδών έχουν συγκεντρωθεί στο καλοκαιρινό μας αφιέρωμα. Παρακάτω τα βιβλία του Ιουλίου, ενώ θα ακολουθήσουν και τα βιβλία του Αυγούστου. Να έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι! H φανταστική φωτογραφία στο background είναι της Despina Galani (Unsplash).
Ένα σπουδαίο βιβλίο (Βοοker 1999) του νομπελίστα Κουτσί (και δυο φορές βραβευμένου με Booker) επανεκδίδεται από τη Διόπτρα. Ο ήρωας της Ατίμωσης καταφεύγει στο αγρόκτημα της κόρης του αφού απολύεται από το πανεπιστήμιο στο οποίο διδάσκει λόγω μιας σχέσης με φοιτήτριά του. O ρατσισμός, η βία, η εξουσία είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται, με την ατίμωση να βρίσκεται στο κέντρο του σπουδαίου αυτού βιβλίου.
Η βιογραφία του αγαπημένου μας Γκάμπο. Ο ίδιος ο συγγραφέας είπε ότι δεν θα είχε γράψει τα απομνημονεύματά του αν είχει διαβάσει το βιβλίο αυτό. Όταν αγαπάς έναν συγγραφέα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κατανοήσεις το έργο του από τη βιογραφία του, ιδίως όταν αυτή διαβάζεται σαν μυθιστόρημα. Είκοσι χρόνια δουλειάς του Dasso Saldivar έδωσαν αυτό το ωραίο αποτέλεσμα για τον Γκαμπίτο μας. Το εξώφυλλο του Θάνου Κακολύρη, όπως και όλα της ίδιας σειράς, υπέροχο.
Αναμφίβολα μια από τις ωραιότερες εκδόσεις . Συλλεκτική και επετειακή, αφού φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη συγγραφή του. Ένα αριστούργημα που διαβάζεται σα να γράφτηκε χθες και θα συνεχίζει να διαβάζεται και από τις επόμενες γενιές. Το χαρακτικό του Μιχάλη Αρφάρα είναι υπέροχο, ενώ κατατοπιστικά είναι τα συνοδευτικά κείμενα των Byatt, της Τίνας Μανδηλαρά και του ίδιου του συγγραφέα.
Το πρώτο βιβλίο της “Τετραλογίας της Φρεντερίκα Πότερ” που για πολλούς θεωρείται το magnum opus της Byatt (πολλοί τη θεωρούν καλύτερη ακόμα και από την Εμμονή που κυκλοφορεί επίσης από τις Εκδόσεις Πόλις). Υπέροχο εξώφυλλο, ενώ το γεγονός ότι η Κατερίνα Σχινά υπογράφει τη μετάφραση είναι εγγύηση για το αποτέλεσμα. Οι ζωές των μελών μιας αγγλικής οικογένειες με τα πάθη, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους με φόντο τη στέψη της Ελισσάβετ της Β΄ γίνονται στα χέρια της Βyatt ένα αριστουργηματικό βιβλίο.
Το πρώτο αυτό βιβλίο του γνωστού στις ΗΠΑ ποιητή έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις, καθιστώντας ήδη τον συγγραφέα του ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πολλά υποσχόμενες λογοτεχνικές πένες. Ο ήρωας μεταναστεύει στις ΗΠΑ με τον πατέρα του (η μαμά του σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα όταν ήταν πολύ μικρός). Διαβάζουμε για τις καταχρήσεις του ήρωα, τη διαχείριση του πένθους του, την κατάθλιψη, την αμφισεξουαλικότητά του, τις ενοχές και την προσπάθειά του να ανήκει και να δημιουργεί σε έναν απάνθρωπο κόσμο. Οι μάρτυρες του τίτλου δεν έχουν φυσικά καμία σχέση με όσους αιματοκυλούν τον κόσμο αυτοκτονώντας, αλλά με τους δικούς του προσωπικούς μάρτυρες, τη μητέρα και τον θείο του και άλλους που παρελαύουν στις σελίδες του δυνατού αυτού βιβλίου.
Βραβευμένο φέτος με το Διεθνές Booker, το βιβλίο αυτό μάς γνωρίζει μία από τις σημαντικότερες φωνές της Νότιας Αμερικής, αυτής του Βραζιλιάνου Ιταμάρ Βιέιμαρ Ζούνιορ. Ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο που μας ταξιδεύει στην ενδοχώρα της Βραζιλίας, σε μια από τις φτωχότερες περιοχές της, για να μας μιλήσει για τις ζωές της Μπιμπιάνα (στο πρώτο μέρος) και της αδελφής της Μπελονίζια (στο δεύτερο μέρος) και της οικογένειάς τους όπου ένα ατύχημα με το μαχαίρι της γιαγιάς τους θα μετατρέψει δια βίου τη μία στη φωνή της άλλης. Σημαντικό έργο ενός σπουδαίου συγγραφέα που θα μας απασχολήσει ξανά.
Το τρίτο μέρος της τετραλογίας του Updike για τον μοναδικό αυτό ήρωα, τον Λαγό Άνγκστρομ, είναι εδώ. Οι περιπέτειες του Λαγού συνεχίζονται. Διανύοντας τα 46 του χρόνια και ζώντας το Αμερικάνικο Όνειρο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80, ο Λαγός δεν είναι δυνατόν να παραιτηθεί από τις περιπέτειες της ζωής. Γιατί απλά είναι ο Λαγός. Με το τρίτο αυτό μέρος της τετραλογίας του Λαγού ο Απντάικ βραβεύεται δικαίως με Πούλιτζερ (1982).
Ένα σύγχρονο κλασικό επανεκδίδεται. Το Εμείς οι Ζωντανοί της Άυν Ραντ (προσωπικό αγαπημένο βιβλίο της και κατ’ εμέ το αριστούργημά της το “Κοντά στον Ουρανό” που εύχομαι γρήγορα να επανεκδοθεί) μιλάει για ένα ερωτικό τρίγωνο, στα πρώτα χρόνια μετά την Οκτωβρωιανή επανάσταση στη Ρωσία. Η Κίρα, ο Λέο και ο Αντρέι θα σας μείνουν αξέχαστοι σε αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο.
Επιτέλους μεταφράστηκε και εκδόθηκε στη χώρα μας ένα καταπληκτικό βιβλίο φαντασίας. Περί τίνος πρόκειται; Μα γι’ αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, τη ζωή ενός αγοριού ή μάλλον τη φανταστική ζωή ενός αγοριού, του Κόρι που ζει στο Ζέφερ της Αλαμπάμα. Βρισκόμαστε στο 1964. Είναι πρωί και ο μικρός Κόρι, επίδοξος συγγραφέας, συνοδεύει τον πατέρα του στη διανομή γάλακτος. Ένα δυστύχημα με αυτοκίνητο στη λίμνη θα αποτελέσει την αρχή της ιστορίας που θα μας οδηγήσει σε μονοπάτια που ούτε καν φανταζόμαστε. Όσο λιγότερα ξέρουμε για την πλοκή τόσο το καλύτερο για να μη χάσουμε τις εκπλήξεις που ακολουθούν, όπως με διαβεβαίωσαν όσοι το διάβασαν. Προφανώς μια θέση στη βαλίτσα.
Από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους μας σε μια συλλογή λογοτεχνικών διαμαντιών. Μινιμαλιστικά κτερίσματα, αξέχαστα ολιγοσέλιδα αριστουργήματα. Και μια έκδοση υπέροχη, όπως μας έχει συνηθίσει η Κίχλη.
«Το θέμα είναι ότι δεν ήμουν πάντα δυστυχισμένος. Θυμάμαι μια εποχή που ήμουν ευτυχισμένος. Ή ικανοποιημένος τέλος πάντων. Ή τουλάχιστον μια εποχή που δεν θεωρούσα ότι είμαι δυστυχισμένος, πράγμα που ίσως είναι το ίδιο με το να είσαι ευτυχισμένος. Ή ικανοποιημένος. Αλλά κάπου, κάποτε, έχασα αυτή την ικανότητα, την τέχνη απλώς να ζω, χωρίς να νιώθω άγχος ή κατάθλιψη. Πώς; Ιδέα δεν έχω». Κρίση μέσης ηλικίας, υπαρξιακή κρίση, κρίση πίστης και πολλά και διαφορετικά είδη θεραπειών για την αντιμετώπισή τους από έναν ήρωα που μένει αλησμόνητος.
«Όταν είδα τον Φιν να με περιμένει στη γωνία του δρόμου, κατάλαβα αμέσως ότι κάτι είχε στραβώσει. Συνήθως ο Φιν με περιμένει ξαπλωμένος στο κρεβάτι ή γερμένος στο κούφωμα της πόρτας με τα μάτια κλειστά. Δεν ήθελα κι άλλους μπελάδες· αρκετά με είχε ταλαιπωρήσει με τις καθυστερήσεις της η απεργία. Το ταξίδι της επιστροφής στην Αγγλία το σιχαίνομαι έτσι κι αλλιώς· και μέχρι να μπορέσω να χώσω ξανά το κεφάλι μου τόσο βαθιά μέσα στο αγαπημένο μου Λονδίνο που να ξεχάσω ότι είχα φύγει, παραμένω απαρηγόρητος. Οπότε, μάλλον μπορείτε να φανταστείτε πόσο χάλια αισθάνομαι να κάθομαι με τις ώρες άπρακτος στο Νιου Χέιβεν περιμένοντας τα τρένα να ξεκινήσουν ξανά, και με τη μυρωδιά της Γαλλίας ακόμα νωπή στα ρουθούνια μου. Επιπλέον, στη συγκεκριμένη περίσταση, μου είχαν κρατήσει στο Τελωνείο τα μπουκάλια του κονιάκ που πάντοτε μπάζω λαθραία στην Αγγλία, κι έτσι, όταν ήρθε η ώρα του κλεισίματος των παμπ, βρέθηκα μόνος και στεγνός, υποκύπτοντας αναγκαστικά στη βάσανο μιας ζοφερής ενδοσκόπησης. Η αναζωογονητική αντικειμενικότητα του αληθινού στοχασμού είναι κάτι που κάποιος με την ιδιοσυγκρασία μου δεν μπορεί να ανακτήσει σε ανοίκειες πόλεις της Αγγλίας, ακόμη κι όταν δεν έχει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της απεργίας των σιδηροδρομικών. Ακόμη και στις βέλτιστες συνθήκες, τα τρένα κάνουν κακό στα νεύρα. Τι εφιάλτες να έβλεπαν άραγε οι άνθρωποι προτού εφευρεθεί ο σιδηρόδρομος; Δεδομένων λοιπόν όλων αυτών, ήταν περίεργο που ο Φιν με περίμενε στον δρόμο».
Έτσι ξεκινάει το φανταστικό αυτό μυθιστόρημα της σπουδαίας Murdoch. Είναι το πρώτο της μυθιστόρημα και περιέχει όλες τις λογοτεχνικές αρετές που έκαναν τη Murdoch μία από τις καλύτερες συγγραφείς.
“Ο αδερφός μου πεθαίνει κάμποσες φορά το μήνα. Κι αυτή που μου τηλεφωνεί για να με ενημερώσει είναι η μητέρα μου.
“O αδερφός σου δεν σηκώνει το τηλέφωνο” μου λέει ξεψυχισμένα.
Για τη μητέρα μου το τηλέφωνο πιστοποιεί την παραμονή μας στη Γη, κι έτσι όποτε ο άλλος δεν απαντάει, η μοναδική εξήγηση είναι πως έχει διακοπεί κάθε ζωτική του λειτουργία. Όταν μου τηλεφωνεί για να μου πει ότι ο αδελφός μου αποδήμηση εις Κύριον, δεν το κάνει για να την καθησυχάσω, αλλά για να συμμετάσχω στο πένθος της. Ο κοινός θρήνος είναι ο τρόπος της να αντιλαμβάνεται την ευτυχία: πόνος μοιρασμένος, χαρά διπλή”.
Διαβάζοντας αυτή την αρχή υπάρχει περίπτωση να μην το πάρετε στη βαλίτσα;
Pulitzer 2023 και Women’s Prize for Fiction 2023 για έναν σύγχρονο Nτέιβιντ Κόπερφιλντ. Ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης τοποθετημένο στα Απαλλάχια Όρη. Σε ένα τροχόσπιτο, κάπου στη Βιρτζίνια, γεννιέται ο Ντίμον από μια εξαρτημένη από τα οπιοειδή γυναίκα. Όσοι έχουν διαβάσει το αριστούργημα του Ντίκενς θα εκπλαγούν ευχάριστα από το βιβλίο, αλλά και θα βρουν ομοιότητες σε χαρακτήρες και πλοκή. Κακοποίηση από πατριό, παιδική εργασία, πένθος. Κανείς (εκτός από τους αναγνώστες) δεν θέλει τον μικρό Ντίμον. Θα περάσει πολλά για να βρει τη θέση του στον κόσμο και μαζί του και εμείς. Σκληρό, σπαρακτικό και ευαίσθητο. Ένα βιβλίο που δικαίως βραβεύτηκε με Pulitzer και χωρίς να γίνεται μελοδραματικό στοχεύει και τα καταφέρνει κατευθείαν στην καρδιά των αναγνωστών.
Σχεδόν με βεβαιότητα ένα από τα επόμενα Nobel. Οι Εκδόσεις Καστανιώτη, σχεδόν ταυτόχρονα με τη βράβευσή του με το Διεθνές Booker, εκδίδουν τον Καιρό της τεράστιας Έρπενμπεκ. Να πούμε ότι και ο πρωτότυπος τίτλος είναι “Kairos”. Το βιβλίο πραγματεύεται την προβληματική σχέση μιας νέας γυναίκας και ενός ηλικιωμένου στο Ανατολικό Βερολίνο λίγο πριν και λίγο μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Από το “παραμύθι” της αρχής του έρωτα και τις μελωδίες του Μπαχ και του Σούμπερτ, η σχέση καταλήγει σε κάτι άρρωστο, αφού ο Χανς τιμωρεί στη συνέχεια την Καταρίνα για την ομορφιά και τα νιάτα της. Η σχέση τους μοιάζει να έχει την ίδια μοίρα με το Τείχος του Βερολίνου. Η Έρμπενμπεκ μάς χαρίζει άλλο ένα αριστούργημα.
Τόσα χρόνια μετά την έκδοσή του και το βιβλίο αυτό, ένα σύγχρονο κλασικό πλέον, παραμένει το ίδιο φρέσκο, εντυπωσιακό και φανταστικό. Πώς να το περιγράψει κανείς; Ένα μυθιστόρημα-μπάμπουσκα, όπου από τη μία ιστορία ξεδιπλώνεται η επόμενη, το παρελθόν με το μέλλον ένα κουβάρι ενωμένο. Το μυθιστόρημα αποτελείται από έξι ιστορίες, την ιστορία ενός συμβολαιογράφου, όπως αυτή καταγράφεται σε ένα ημερολόγιο κάπου το 1850, την ιστορία ενός Βρετανού μουσικού που εργάστηκε για λογαριασμό ενός ηλικιωμένου συνθέτη κατά τη δεκαετία του 30, την ιστορία μιας δημοσιογράφου στην Καλιφόρνια τη δεκαετία του 70, την ιστορία ενός εκδότη στη σύγχρονη Αγγλία και δύο ιστορίες από το μέλλον, με την πρώτη από αυτές να εκτυλλίσσεται στην Κορέα και τη δεύτερη σε μια δυστοπική Χαβάη. Πολλά και διαφορετικά λογοτεχνικά είδη σε ένα βιβλίο, ο απόηχος γνωστών λογοτεχνικών φωνών (Μουρακάμι, Μέλβιλ μεταξύ πολλών) και ένα αποτέλεσμα που εκτίναξε στο λογοτεχνικό στερέωμα τον υπέροχο αυτόν συγγραφέα. Όπως είπε σε μια κριτική της η άλλη σπουδαία Αγγλίδα, η Byatt: Το μυθιστόρημα του David Mitchell με τις αλληλένδετες αφηγήσεις του ταξιδεύει τους αναγνώστες του σε ένα τρενάκι λούνα παρκ. Και δεν θα θέλει κανένας τους να τελειώσει. Ισχύει 100%! Βαλίτσα οπωσδήποτε.
«Καθώς πλησίαζε, κατάλαβα ότι ήταν μεθυσμένος, αλλά εγώ δεν είχα πρόβλημα μ’ αυτό. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα μ’ αυτό: όχι μόνο είχα πάρει πολλούς αλκοολικούς πελάτες, αλλά κι είχα εξοικειωθεί στον αλκοολισμό χάρη στον πατέρα μου. Κάποιες από μας αρνούνταν να δουλέψουν με μεθυσμένους, δεν άντεχαν αυτή τη βία που βγάζει το αλκοόλ στους άνδρες. Χώρια που οι μεθυσμένοι δεν έχουν καλή στύση και τους παίρνει πολλή ώρα να τελειώσουν. Όμως ο Άνδρας με τη Μαύρη Ομπρέλα ήταν τόσο όμορφος, που δε μ’ ένοιαζε αν ήταν μεθυσμένος. Όταν έχεις κουραστεί να κάνεις έρωτα με την ασχήμια, το να πέσεις σ’ έναν πελάτη με φιλντισένιο χαμόγελο που σου λέει πόσο όμορφη είσαι μες στη βροχή και κάτω απ’ το μπαλκόνι σου, κι έχει την πρόνοια να μη μνημονεύσει τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, αυτό είναι λαχείο.»
Η διεμφυλική Αργεντίνα συγγραφέας γράφει ένα πολύ δυνατό βιβλίο, που χωρίς να είναι αυτοβιογραφικό, όπως η ίδια έχει αναφέρει σε συνέντευξή της, μάς μιλάει για όλες εκείνες τις πολύχρωμες, εξουθενωμένες και περιθωριοποιημένες τρανς γυναίκες που πονάνε, ερωτεύονται, γίνονται μάνες αλλά ζουν στη σκιά, στη νύχτα, γιατί η νύχτα έχει περισσότερη ανθρωπιά.
Επιτέλους επανεκδοθηκε αυτό το βιβλίο. Κάνεις καιρό να συνέλθεις, όταν διαβάζεις κάτι τέτοιο. Η ιστορία έχει ως εξής:
Ο ήρωάς μας ταξιδεύει με τρένο για την πατρίδα του. Του απομένουν λίγοι μήνες ζωής αφού πάσχει από ανίατη ασθένεια. Ενοχλημένος από τη φασαρία των συνεπιβατών του αποφασίζει να περπατήσει μόνος του μέσα από δάση, για να φτάσει στην πατρίδα του, το Μαυροβούνιο. Ώσπου συναντά δυο κυνηγούς. Αντί να συνεχίσει να περπατά, αρχίζει να τρέχει. Αντίστοιχα τρέχουν ξοπίσω του οι δύο κυνηγοί. Στη συνέχεια προστίθενται και άλλοι. Από τι πασχίζει να ξεφύγει ο ήρωάς μας; Τι αναζητούν κυνηγώντας τον όλοι αυτοί;
Στη Σερβία θεωρείται δικαίως κλασικό. Στην Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να του δοθεί η θέση που του αξίζει.
Η συγγραφέας που με τα διηγήματά της μάς αποδεικνύει πόσο σπουδαία μπορεί να γίνει με την κατάλληλη πένα η λογοτεχνία τρόμου, μάς παραδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα, για το οποίο έχουμε ακούσει τόσα πολλά και το οποίο θα βρει μια θέση στη βαλίτσα. Η πλοκή είναι η εξής, όπως αναγράφεται στο βιβλίο:
Ο Χουάν, συντετριμμένος από τον, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, θάνατο της γυναίκας του, Ροσάριο, διασχίζει οδικώς την Αργεντινή με τον εξάχρονο γιο του, Γκασπάρ, εν μέσω της στρατιωτικής χούντας. Προορισμός τους το πατρικό της Ροσάριο. Εκεί καλούνται να αντιμετωπίσουν το Τάγμα, μια πανίσχυρη, μυστικιστική οργάνωση, που μέσα από αποτρόπαιες τελετουργίες αναζητά την αθανασία. Οι απαρχές του Τάγματος, του οποίου ηγούνται οι ισχυρές οικογένειες Μάδερς και Μπράντφορντ, ανάγονται αιώνες πίσω, όταν η γνώση του Σκότους έφτασε από την καρδιά της Αφρικής στην Αγγλία και από εκεί διαδόθηκε μέχρι την Αργεντινή. Ο Γκασπάρ καλείται να γίνει μέντιουμ και να υπηρετήσει τους σκοτεινούς σκοπούς του Τάγματος. Ο Χουάν τότε παίρνει την επικίνδυνη απόφαση να δραπετεύσει πάση θυσία από τον ζόφο και να κάνει τα πάντα για να προστατεύσει το παιδί του από αυτόν.
Βιβλιοφιλικό, αγαπησιάρικο, τρυφερό. Ένα βιβλίο για όσους λατρεύουν τα βιβλία. Ένα βιβλίο και γι’ αυτούς που δεν διαβάζουν, γιατί αμέσως μετά θα ανακαλύψουν τη χαρά που δίνει η ανάγνωση σπουδαίων βιβλίων. Όλοι γινόμαστε Χουάν σε αυτό το μαγικό βιβλίο και ανακαλύπτουμε ξανά τα θαύματα της λογοτεχνίας.
Να πω αρχικά ένα μπράβο για το υπέροχο εξώφυλλο. Nα πω μετά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρω μαζί μου την επόμενη περιπέτεια του αγαπημένου Κρόκου. Αντιγράφω απ’ το οπισθόφυλλο:
Έπρεπε να γράψω ένα λάθος μυθιστόρημα. Ο αφηγητής παρασέρνει τον ήρωα σ’ όλα τα αδιέξοδα, σ’ όλα τα λάθη, τα περιγράφει και λάθος από πάνω, εκτιμά λάθος την εποχή του, τις καταστάσεις όλες, και στο τέλος ο ήρωας πεθαίνει γιατί δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο. Και πεθαίνει κι ο αφηγητής. Όλοι. Πεθαίνουν όλοι με φριχτό τρόπο, το λάθος μυθιστόρημα ξεχνιέται, και μετά από χρόνια το βρίσκει σε καλάθι ένας άλλος αφηγητής. Κάνει πλέον μισό ευρώ, αλλά δεν το αγοράζει καν.
Τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε από το “Τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη (Ίκαρος)“. Ο Calligarich επιστρέφει με άλλη μια ερωτική ιστορία. Ιδιωτικές άβυσσοι, ερωτικές άβυσσοι και η αναζήτηση του άλλου που θα μας σώσει από τον εαυτό μας.
«Λοιπόν. Ίσως τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία να πω γιατί ξαναθυμήθηκα τούτη την ιστορία. Ας πούμε πως όλα οφείλονται στο μακρύ, κουραστικό ταξίδι που έκανα με το αυτοκίνητο μέχρι την Πρωτεύουσα για να πω το τελευταίο αντίο στον γέρο-Σανταντρέα. Ξαπλωμένο, παρελθόντος ορίου ηλικίας γαρ, στο ξύλινο κοστούμι του. Στη σκιά των κυπαρισσιών. Ένα ταξίδι που στην περίπτωσή μου αποδείχτηκε εξουθενωτικό λόγω των διουρητικών που παίρνω για την τόνωση του αδύναμου καρδιακού μου μυ, προκειμένου να καθυστερήσω το αναπόδραστο τέλος. Διευκρίνιση όχι και τόσο ανώφελη, μια και γι’ αυτό ακριβώς έχω σκοπό να μιλήσω. Για τον σκοτεινό μυ που, όταν βρίσκεται σε λειτουργία, πάλλεται επίμονος μέσα στη θωρακική κοιλότητα των ανθρώπων μέχρι τον ύστατο, τελεσίδικο χτύπο του…».
Kαλοκαίρι χωρίς ένα καλό νουάρ δε γίνεται.
Έβλεπε τα φώτα στους λόφους και φανταζόταν τι συνέβαινε εκεί. Σκέφτηκε τις καταρρακτώδεις βροχές. Το νερό που διαπερνά τη γη και μας αποκαλύπτει αυτά τα πράγματα. Οι δολοφόνοι κρύβουν και οι βροχές ξαναβγάζουν στην επιφάνεια.
Πού θα μπορούσε να χωρέσει τόση βαρβαρότητα; Αποτρόπαιες δολοφονίες, γυναικοκτονίες και συζυγοκτονίες, εγκλήματα πάθους. Για εκείνον δεν ήταν ατομικές εκφράσεις του κακού, αλλά οι συνέπειες μιας διεστραμμένης κοινωνίας. Κανένας δεν κάνει τέτοια πράγματα από γούστο ή επειδή είναι στη φύση του.
Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν, που μισούν, που φθονούν, που είναι μόνοι, απελπισμένοι ή εγκαταλελειμμένοι, που μια μέρα απλώς δεν αντέχουν άλλο και διαπράττουν ένα έγκλημα. Η ψυχολογία μετριάζει την ενοχή λέγοντας ότι ήταν μια εκδίκηση πολυπόθητη και δίκαιη. Ότι αποκατέστησε την αρμονία.
Ποιοι ζουν σήμερα εν ειρήνη; Σε αυτή τη χώρα, σκέφτηκε, πολύ λίγοι: αυτοί που ξεφυσούν ικανοποιημένοι όταν ελέγχουν το υπόλοιπο του τραπεζικού τους λογαριασμού.
Η συγγραφέας της Μυστικής Ιστορίας και της Καρδερίνας μάς παραδίδει άλλο ένα φοβερό μυθιστόρημα. Από καιρό εξαντλημένο κυκλοφορεί εκ νέου από τη Διόπτρα, όπως και όλα τα βιβλία της αγαπημένης Donna Tartt. Προσωπικά το εξώφυλλο με στοιχειώνει. Όπως μας ενημερώνει το οπισθόφυλλο:
Στην Αλεξάνδρεια του Μισισίπι, ανήμερα της Γιορτής της Μητέρας, ένα μικρό αγόρι, ο Ρόμπιν Κλιβ Ντιφρέσν, βρέθηκε απαγχονισμένο σε ένα δέντρο στην αυλή του σπιτιού του. Δώδεκα χρόνια αργότερα, η δολοφονία του Ρόμπιν παραμένει ανεξιχνίαστη και η οικογένειά του εξακολουθεί να ζει χαμένη στην οδύνη. Η αδελφή του Ρόμπιν, η Χάριετ ξεκινά να ανακαλύψει τον δολοφόνο. Έχοντας τη βοήθεια μόνο του Χίλι, του αγαπημένου της φίλου, περνά τα αυστηρά όρια που περιχαρακώνουν τις φυλές και τις κάστες της πόλης της και βυθίζεται στην ιστορία των απωλειών της οικογένειάς της. Γεμάτος με ανατροπές και «έναν σφύζοντα και παθιασμένο ανθρωπισμό αντάξιο του Ντίκενς» (The New York Times Book Review), ο Μικρός φίλος είναι έργο αστείρευτης σαγήνης από μια συγγραφέα με καταπληκτικό ταλέντο.
Ένα βιβλίο που μυρίζει καλοκαίρι (όχι τόσο το δικό μας, το ελληνικό, αλλά αυτή είναι και η γοητεία του). Μια γιαγιά με την εξάχρονη εγγονή της περνούν μαζί ένα καλοκαίρι σε ένα μικρό νησί, στον Κόλπο της Φινλανδίας. Μαζί θα σας ταξιδέψουν στα καλοκαίρια των παιδικών σας χρόνων.
Να έχετε ένα όμορφο και ασφαλές καλοκαίρι!
