NON FICTION

Στην καρδιά της θάλασσας του Ναθάνιελ Φίλμπρικ

© David Lazarus

«Σαν γιγάντιο αρπακτικό πουλί, το φαλαινοθηρικό αρμένιζε τεμπέλικα προς τις δυτικές ακτές της Νότιας Αμερικής, κάνοντας ελιγμούς πάνω σε μια ζωντανή θάλασσα λαδιού. Γιατί αυτό ήταν ο Ειρηνικός το 1821: μια αχανής έκταση με “ζωντανές δεξαμενές” λαδιού – τους φυσητήρες. Το κυνήγι του φυσητήρα – της μεγαλύτερης φάλαινας με δόντια – δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Έξι άντρες ξεκινούσαν από το πλοίο μέσα σε μια μικρή βάρκα, πλησίαζαν κωπηλατώντας τη λεία τους, την καμάκωναν κι ύστερα την τρυπούσαν μέχρι θανάτου με μια λόγχη. Το κήτος, βάρους εξήντα τόνων, μπορούσε να τσακίσει τη βάρκα μ’ ένα τίναγμα της ουράς του, ρίχνοντας τους άντρες στα παγωμένα νερά του ωκεανού – συχνά, μίλια μακριά από το πλοίο».

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Οι ψαράδες του Chigozie Obioma

Γίναµε ψαράδες όταν, την επόµενη εβδοµάδα, ο Ικένα ήρθε στο σπίτι από το σχολείο έτοιµος να εκραγεί από τη φρέσκια ιδέα. Ήταν τέλη Γενάρη, το θυµάµαι επειδή τα δέκατα τέταρτα γενέθλια του Μπότζα, που ήταν στις 18 Ιανουαρίου του 1996, τα είχαµε γιορτάσει εκείνο το Σαββατοκύριακο µε µια σπιτική τούρτα και αναψυκτικά στη θέση του βραδινού. Τα γενέθλιά του σηµατοδοτούσαν τον «µήνα του συνοµήλικου», µια περίοδο ενός µηνός κατά την οποία εξισωνόταν προσωρινά µε τον Ικένα, που είχε γεννηθεί στις 10 Φεβρουαρίου, έναν χρόνο πριν από κείνον. Ένας συµµαθητής του Ικένα, ο Σόλοµον, του είχε µιλήσει για τις χαρές του ψαρέµατος, αποκαλώντας το σπορ συναρπαστική εµπειρία, που επιπλέον ήταν και αποδοτική, αφού µπορούσες να πουλάς µερικά από τα ψάρια και να κερδίζεις ένα µικρό εισόδηµα. Ο Ικένα ξεσηκώθηκε ακόµα περισσότερο επειδή η ιδέα είχε εγείρει την πιθανότητα της

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το μυστήριο του κίτρινου δωματίου του Gaston Leroux

«Είμαι βαθιά συγκινημένος που επιτέλους ξεκινώ την αφήγηση των απίστευτων περιπετειών του Ζοζέφ Ρουλεταμπίλ. Έως σήμερα, ο ίδιος είχε τόσο σθεναρά αντιταχθεί στην εξιστόρησή τους, που πίστευα ότι δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία να δημοσιεύσω την πιο παράξενη αστυνομική ιστορία των τελευταίων δεκαπέντε ετών: θεωρούσα, έτσι, σχεδόν δεδομένο ότι η κοινή γνώμη δεν θα μάθαινε ποτέ ολόκληρη την αλήθεια της περίφημης υπόθεσης, γνωστής και ως Το Κίτρινο Δωμάτιο, μιας υπόθεσης που είχε ως επακόλουθο πολλά μυστηριώδη, σκληρά και συγκλονιστικά δράματα με τα οποία ο φίλος μου αναμείχθηκε εξίσου.»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ιωάννα Μπουραζοπούλου

Φωτογραφία: Γιώργος Μαυρόπουλος

Από πού εμπνευστήκατε τον «Δράκο της Πρέσπας» και ειδικότερα το πρώτο μέρος της τριλογίας αυτής, την «Κοιλάδα της λάσπης»; Από πού αντλείτε έμπνευση για τα βιβλία σας;

«Ο Δράκος της Πρέσπας» είναι ένα παραμύθι για σύνορα και όρια κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας. Μια λίμνη ενώνει χωρίζοντας και χωρίζει ενώνοντας τρεις μικρές χώρες, οι κάτοικοι των οποίων βασανίζονται από την ίδια εσωτερική αντίφαση που καλούνται να υπερασπιστούν. Αν αυτό δεν είναι «δράκος», τότε τι είναι; Η κοινωνική μεταβολή που συντελείται τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, της ευρωπαϊκής κρίσης, της διεθνούς πολιτικής κρίσης και της προσφυγικής κρίσης, που αυτή προκάλεσε, δοκιμάζει τις αντοχές των συνόρων, εσωτερικών και εξωτερικών, υπαρξιακών και γεωγραφικών. Τις ίδιες αντοχές πραγματεύεται και το βιβλίο, τη

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Τhe Silence of the Sea της Yrsa Sigurdardottir

© sharonang

«Brynjar hugged his jacket tighter around him, thinking longingly of his warm hut and wondering what on earth he was doing out here. It just went to show how dull his job was that he should jump at any chance of a diversion, even if it meant having to endure the biting wind. As usual at this late hour the port he was supposed to be keeping an eye on was deserted, and it suddenly struck him that he didn’t know it any other way. He avoided its daytime bustle, preferring it like this – black sea, unmanned ships – as if seeing how it came to life when he wasn’t there brought home to him his own insignificance”.

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Πέδρο Πάραμο του Χουάν Ρούλφο

© stengchen

«Ήρθα στην Κομάλα γιατί μου είπαν πως εδώ ζούσε ο πατέρας μου, κάποιος Πέδρο Πάραμο. Μου το’ πε η μητέρα μου. Κι εγώ της υποσχέθηκα πως θα ερχόμουν να τον βρω μόλις θα πέθαινε. Της έσφιξα τα χέρια, σημάδι ότι θα το έκανα, γιατί εκείνη βάδιζε τότε προς το θάνατο κι εγώ ήμουν πρόθυμος να της υποσχεθώ τα πάντα».

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το μουσείο της αθωότητας του Ορχάν Παμούκ

© Lize Rixt

«Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου· δεν το ‘ξερα. Αν το ‘ξερα θα μπορούσα άραγε να προστατέψω την ευτυχία μου, θα εξελίσσονταν όλα διαφορετικά; Ναι, αν το είχα καταλάβει, σε καμία περίπτωση δεν θ’ άφηνα την ευτυχία να μου φύγει. Ίσως η υπέροχη εκείνη χρυσή στιγμή, που τόσο βαθιά και ήρεμα τύλιξε όλο μου το σώμα, να κράτησε μερικά δευτερόλεπτα, όμως εμένα μου φάνηκαν ώρες, χρόνια».

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Η τέχνη της χαράς της Goliarda Sapienza

© tiburi

«ΝΑ ΜΕ, ΛΟΙΠΟΝ: τεσσάρων-πέντε χρόνων, σ’ ένα λασπότοπο, να σέρνω ένα θεόρατο κούτσουρο. Δεν υπάρχουν ούτε δέντρα ούτε σπίτια τριγύρω, μονάχα ο ιδρώτας από την προσπάθεια να κουβαλήσω εκείνο το τραχύ ξύλο και το έντονο κάψιμο στις πληγωμένες παλάμες μου. Βουλιάζω στη λάσπη ίσαμε τους αστραγάλους, όμως πρέπει να προχωρήσω, δεν ξέρω γιατί, πρέπει πάντως να το κάνω. Ας αφήσουμε αυτή την πρώτη ανάμνησή μου όπως είναι: δεν μου πάει να κάνω εικασίες ή μαντεψιές. Θέλω να σας πω πώς έγιναν τα πράγματα, χωρίς να παραλλάξω τίποτα».