«The first time Nakajima stayed over, I dreamed of my dead mom. Maybe it has having him in the room that did it, after having been alone so long. I hadn’t slept next to anyone since my dad and I stayed in my mom’s hospital room. I kept waking up and then, relieved that she hadn’t stopped breathing, going back to sleep…Αnd it occurred to me that I was surrounded by people who could die at any minute, and in some odd way their presence made me feel more at ease here, in the hospital, than I did outside. When things get really bad, you take comfort of the placeness of a place».
Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς της Μ.Λ. Στέντμαν
Samantha S
«ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ, η Ίζαμπελ ήταν γονατισμένη στην άκρη του γκρεμού, φροντίζοντας τον μικρό καινούριο σταυρό από ξεβρασμένο ξύλο. Ένα παχύ σύννεφο σερνόταν σαν σαλιγκάρι στον απριλιάτικο ουρανό που ανοιγόταν πάνω από το νησί κατοπτρίζοντας τον ωκεανό. Η Ίζαμπελ ράντισε με νερό και πάτησε το χώμα γύρω από το δεντρολίβανο που είχε μόλις φυτέψει».
Ταξιδεύοντας με ένα βιβλίο
Nikos Grigoriadis
Τις αναμνήσεις τις ανακαλούμε ευκολότερα με μυρωδιές, ήχους και εικόνες. Το γιασεμί θα μας φέρει στο νου δροσερές καλοκαιρινές νύχτες, τα τζιτζίκια τα καλοκαιρινά μεσημέρια των παιδικών μας χρόνων, το αντηλιακό και το καρπούζι εκδρομές και μπάνια στη θάλασσα από το πρωϊ μέχρι το βράδυ. Και όλα αυτά μαζί θα μας θυμίσουν αγαπημένους μας ανθρώπους. Κάπως έτσι γίνεται και με τα βιβλία.
Υδατογράφημα του Γιόζεφ Μπρόντσκι
Νίκος Γρηγοριάδης
Πριν σας μιλήσω για το αριστουργηματικό αυτό βιβλίο του Γιόζεφ Μπρόντσκι, θέλω αφενός να σας ευχαριστήσω από καρδίας για τη στήριξή σας σ’ αυτό μου το εγχείρημα, και αφετέρου να σας δηλώσω τον λόγο για τον οποίο δεν αναρτώ τακτικά δημοσιεύσεις (υπήρξαν παράπονα αναγνωστών μου, που ομολογώ με έκαναν πολύ χαρούμενο!).
Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
© jhonattan
«Τη μέρα που επρόκειτο να τoν σκοτώσουν, ο Σαντιάγο Νασάρ σηκώθηκε στις πεντέμιση το πρωί, για να περιμένει το πλοίο που θα’φερνε τον επίσκοπο. Είχε ονειρευτεί πως διέσχιζε ένα δάσος από φραγκοσυκιές, όπου ψιλόβρεχε και, για μια στιγμή, ήταν ευτυχισμένος μες στ’ όνειρό του».
Πρόγευμα στο «Τίφφανυς» του Τρούμαν Καπότε
© Bizior
«ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΛΚΟΥΝ τα μέρη όπου έζησα, τα σπίτια και οι γειτονιές τους. Για παράδειγμα, εκείνο το τούβλινο κτίριο στην Ανατολική Εβδομηκοστή οδό, όπου έπιασα το πρώτο μου διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη στις αρχές του πολέμου.»
Μπαρακούντα του Χρήστου Τσιόλκα
© webmasterj
Mετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Εκδόσεις Ωκεανίδα
Σελ. 584
Μακέτα εξωφύλλου: Νατάσσα Πάντου
Φωτογραφία εξωφύλλου: iStock. By Getty Images
«Όταν η βροχή αρχίζει να χύνεται από εκείνα τα λευκά σαν χτυπημένο ασπράδι σύννεφα που φαντάζουν πάρα πολύ ντελικάτα για να ΄χουν εμφανιστεί μετά από τέτοιον κατακλυσμό, παγώνω. Οι βαριές σταγόνες αφρίζουν πέφτοντας με δύναμη πάνω στο ξερό γρασίδι. Έχω την αίσθηση ότι κάπως έτσι πρέπει ν’ ακούγεται κι ένας λάκκος με φίδια. Και ξαφνικά η βροχή πέφτει σαν καταρράχτης, παρότι ο ουρανός είναι ακόμα γαλανός, κι ο ήλιος λάμπει ακόμα.»
Το σπίτι του τεμένους του Kader Abdolah
© sumeja
Μετάφραση: Γιάννης Ιωαννίδης
Εκδόσεις Καστανιώτη
Σελ. 432
Εξώφυλλο: Μartin Kers/Dutch Image
«ΑΛΕΦ ΛΑΜ ΜΙΜ. Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα σπίτι, ένα παλιό σπίτι, που το έλεγαν “Σπίτι του τεμένους”. Ήταν μεγάλο σπίτι, με τριάντα πέντε κάμαρες. Για αιώνες έμεναν εκεί συγγενικές οικογένειες που υπηρετούσαν το τέμενος. Όλες οι κάμαρες είχαν μια αποστολή κι ένα ταιριαστό όνομα, όπως η κάμαρα του θόλου, η κάμαρα του οπίου, η κάμαρα των παραμυθιών, η κάμαρα των χαλιών, η κάμαρα των αρρώστων, η κάμαρα της γιαγιάς, η βιβλιοθήκη και η κάμαρα της κουρούνας.»
Αυτό που εγώ ονομάζω λήθη του Laurent Mauvignier
© ugaldew
Μετάφραση & Eπίμετρο: Σπύρος Γιανναράς
Εκδόσεις Άγρα
Μακέτα Εξωφύλλου: Γιώργος Χατζημιχάλης
Σελ. 74
«Είναι απαράδεκτο να πεθαίνει κανείς για μερικά κουτάκια μπίρας».
Λέγεται ότι αυτά ήταν τα λόγια του εισαγγελέα, όταν άσκησε ποινική δίωξη κατά των τεσσάρων ανδρών της ασφάλειας ενός καταστήματος της Carrefour στην περιοχή Παρ Ντιε της Λυών για «απρόκλητη σωματική βία με συνέπεια τον ακούσιο θάνατο του θύματος». Τι είχε συμβεί;
Στο τέλος της γης του Νταβίντ Γκρόσμαν
© Janusz-Gawron
Πώς ένας συγγραφέας συνεχίζει να αφηγείται την ιστορία του, όταν εφτά μέρες πριν έχει χάσει το παιδί του;
Πως εξακολουθεί να γράφει, όταν η ίδια η ιστορία που διηγείται έχει ως στόχο να ξορκίσει το κακό, ν’ ακυρώσει το αναπόφευκτο, να σώσει το γιο του, χωρίς στο τέλος να το καταφέρνει;
