ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Η καρδιά πεθαίνει τελευταία της Μάργκαρετ Άτγουντ

© bykst

«Στρίμωγμα να κοιμάσαι σε αμάξι. Έτσι κι αλλιώς, κανένα Honda από τρίτο χέρι δεν είναι παλάτι. Αν ήταν βαν, θα είχαν περισσότερο δώρο, αλλά σιγά μη μπορούσαν να πάρουν βαν, ακόμα και παλιά, τότε που νόμιζαν πως είχαν λεφτά. Ο Σταν λέει ότι είναι τυχεροί που έχουν έστω και το Honda, κι έχει δίκιο, η τύχη τους όμως δεν κάνει το αυτοκίνητο μεγαλύτερο».

ΔΙΗΓΗΜΑ

Ιστορίες της ζωής σου και άλλες ιστορίες του Τed Chiang

The Tower of Babel by Pieter Bruegel the Elder (1563)

Ο πύργος της Βαβυλώνας:

«Αν ο πύργος κείτονταν στην πεδιάδα της Σενναάρ, θα χρειάζονταν δυο μέρες για να περπατήσεις από τη μια άκρη ως την άλλη. Όσο ο πύργος είναι όρθιος, χρειάζεται ένας ολόκληρος μήνας και μισός για να ανεβείς από τη βάση στην κορυφή του χωρίς άλλα βάρη. Αλλά λίγοι ανεβαίνουν στον πύργο με άδεια χέρια· το βήμα των περισσότερων το βραδύνει το καρότσι με τα τούβλα που τραβούν πίσω τους. Τέσσερις μήνες περνούν από τη μέρα που θα το πάρουν από εκεί για να γίνει μέρος του πύργου».

ΔΙΑΦΟΡΑ

Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ

West End Production of the new play Harry Potter and the Cursed Child, photo credit Manuel Harlan

Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται: το λάτρεψα!

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, η όγδοη ιστορία του μικρού μάγου εξακολουθεί να μαγεύει, ακριβώς όπως με μάγεψε η πρώτη ιστορία του, «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος», όταν τη διάβασα το 2001 (ασκούμενος δικηγόρος τότε) και η τελευταία, «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου», όταν τη διάβασα το Νοέμβριο του 2007 (σε ένα στρατόπεδο στην Τρίπολη). Το γεγονός ότι το βιβλίο αποτελεί θεατρικό κείμενο δεν με ενόχλησε, ενώ διαβάζοντας την τελευταία σελίδα θα ήθελα απλά να διακτινιστώ στο Palace Theatre, για να δω τα όσα μαγικά διαβάζω να διαδραματίζονται στη σκηνή (και αυτά που γίνονται στη σκηνή, όπως έμαθα, δεν έχουν ξαναγίνει σε θέατρο, κάνοντας κοινό και κριτικούς να παραληρούν!)

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Ο Κάφκα στην ακτή του Χαρούκι Μουρακάμι

© Antonio Lapa

«Ψάχνεις για λεφτά λοιπόν»; το αγόρι που το έλεγαν Κρόου ρωτάει με τη χαρακτηριστική αργόσυρτη φωνή του. Το είδος της φωνής που έχεις το πρωί, αγουροξυπνημένος, με στόμα ακόμα μουδιασμένο και στεγνό. Εκείνος όμως προσποιείται. Είναι εντελώς ξύπνιος, όπως πάντα. Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. «Πόσα;» Κάνω τους υπολογισμούς με τον νου μου. «Γύρω στις 400.000 γεν σε μετρητά, συν τα χρήματα που μπορώ να σηκώσω από το μηχάνημα αυτόματης ανάληψης. Ξέρω πως δεν είναι πολλά, αλλά πρέπει να είναι αρκετά. Προς το παρόν».

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το όνειρο του Μισισιπή του George R.R. Martin

High pressure steamboat Mayflower first class packet between St. Louis and New Orleans on the Mississippi River - Capt. Joseph Brown. Library of Congress Prints and Photographs Division Washington, D.C. 20540 USA

«Σεντ Λούις, Απρίλιος 1857.

Ο ΑΜΠΝΕΡ ΜΑΡΣ ΧΤΥΠΗΣΕ ΕΛΑΦΡΑ ΤΗ ΛΑΒΗ του κομψού μπαστουνιού του από ξύλο λευκοκαριάς πάνω στο γραφείο υποδοχής του ξενοδοχείου για να τον προσέξει ο υπάλληλος. «Ήρθα να δω κάποιον Γιορκ» είπε. Τζος Γιορκ το όνομά του, νομίζω. Έχετε εδώ κανέναν μ’ αυτό το όνομα;» Ο υπάλληλος ήταν ηλικιωμένος με γυαλιά. Τινάχτηκε ακούγοντας το χτύπημα, στράφηκε, κοίταξε καχύποπτα τον Μαρς κι αμέσως μετά χαμογέλασε. «Μπα, ο καπετάνιος Μαρς!» είπε σε εγκάρδιο τόνο. «Έχω να σε δω πάνω από μισό χρόνο, καπετάνιε. Έμαθα για τη συμφορά που σε βρήκε. Φοβερό, τι να πω, φοβερό. Είμαι εδώ από το ’36, τέτοιο σφήνωμα σε πάγο δεν έχω ξαναδεί». «Μη χολοσκάς» είπε ο Μαρς ενοχλημένος. Τα περίμενε τέτοιου είδους σχόλια. Το ξενοδοχείο Πλάντερς Χάουζ ήταν ένα από τα αγαπημένα στέκια των ναυτικών του ποταμού, όπου σύχναζε και ο ίδιος για φαγητό πριν από εκείνο τον σκληρό χειμώνα. Μετά το φρακάρισμα στον πάγο, όμως, δεν είχε έρθει ούτε μια φορά, και ο λόγος δεν ήταν μόνο οι τιμές. Όσο κι αν του άρεσε η κουζίνα του Πλάντερς Χάουζ, δεν είχε καμιά όρεξη για τους θαμώνες: τιμονιέρηδες, καπετάνιοι, μηχανικοί, ναυτικοί του ποταμού, παλιοί φίλοι και παλιοί ανταγωνιστές, που ήξεραν όλοι για την κακοτυχία του. Ο Άμπνερ Μαρς δεν ήθελε τον οίκτο κανενός».

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Σταθμός Έντεκα της Emily St. John Mandel

© Evan Kirby

«Ο βασιλιάς στεκόταν λουσμένος στο γαλάζιο φως· σαλεμένος. Ήταν η 4η πράξη του Βασιλιά Ληρ, μια χειμωνιάτικη νύχτα, στο Θέατρο Έλγκιν, στο Τορόντο. Νωρίτερα το απόγευμα, την ώρα που έμπαιναν οι θεατές, τρία κοριτσάκια έπαιζαν χτυπώντας παλαμάκια στη σκηνή-οι κόρες του Ληρ σε παιδική ηλικία, που τώρα είχαν επιστρέψει ως παραισθήσεις στη σκηνή της τρέλας. Ο βασιλιάς παραπατούσε και άπλωνε τα χέρια να τις πιάσει, καθώς εκείνες μπαινόβγαιναν στις σκιές. Το όνομά του ήταν Άρθουρ Λιάντερ. Ήταν πενήντα ενός ετών και είχε λουλούδια στα μαλλιά.»

ΝΟΥΒΕΛΑ

The strange library του Haruki Murakami

«The library was even more hushed than usual. My new leather shoes clacked against the gray linoleum. Their hard, dry sound was unlike my normal footsteps. Every time I get new shoes, it takes me a while to get used to their noise. A woman I’d never seen before was sitting at the circulation desk, reading a thick book. It was extraordinarily wide. She looked as if she were reading the right-hand page with her right eye, and the left-hand page with her left.»

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Ο Δράκος της Πρέσπας Ι – Η κοιλάδα της λάσπης της Ιωάννας Μπουραζοπούλου

© joe roberts

«Ήμαρτον Κύριε, σταυροκοπήθηκε άναυδος ο γερο-Σεβαστιανός, ο φύλακας της Νότιας Πύλης της Πρέσπας. Στεκόταν μπροστά στο αυτοσχέδιο φυλάκιό του – έναν τριώροφο πυργίσκο καμπαναριού το μεσαίο πάτωμα του οποίου είχε μετατρέψει σε κονάκι- με το στόμα ανοιχτό από έκπληξη και τις κόρες διεσταλμένες από τρόμο, μην τολμώντας να μπει μέσα, να προστατευτεί τουλάχιστον απ’ τη βροχή που ο αέρας έφερνε λοξά στο υπόστεγο και του μαστίγωνε το πρόσωπο. Μετάνιωνε που εγκατέλειψε το πόστο του, αλλά ένας κεραυνός χτύπησε το πανδοχείο κι έτρεξε ως εκεί φοβούμενος μήπως χάθηκαν ζωές. Έτρεξε, τρόπος του λέγειν, τώρα που η λάσπη έφτασε στα σαράντα εκατοστά με δυσκολία έσερνε τα πόδια του. Γκρεμίστηκε ένα μέρος της κεραμοσκεπής αλλά κανείς δεν τραυματίστηκε, οπότε επέστρεψε γρήγορα στο φυλάκιο κι ανέβηκε λαχανιασμένος της σκαλίτσα, για να κοκκαλώσει στο κεφαλόσκαλο και από την ανοιχτή πόρτα-την είχε αφήσει ανοιχτή; ούτε που θυμόταν-να αντικρίσει τούτο το αποτρόπαιο θέαμα. Επάνω στην καρέκλα του βρισκόταν, ήμαρτον Κύριε, ένα κομμένο χέρι. Μελανιασμένο, άκαμπτο και καταλασπωμένο».

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το Πήλιο εμπνέει: φαντασία και μυστήριο στο χιόνι

Ahermin

Τα δέντρα να είναι χιονισμένα, οι φλόγες απ’το τζάκι να τρεμοπαίζουν κι εσύ στην αγαπημένη σου πολυθρόνα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, το σκυλάκι να κοιμάται στα πόδια σου και ένα κουβρλί να σκεπάζει και τους δυο σας (στον κόσμο μου δεν υπάρχουν γάτες, όπως αντιλαμβάνεσθε απ’τον Proust και τον Kraken). Κάπου απέναντι αναβοσβήνουν τα φωτάκια του δέντρου. Για να ολοκληρωθεί η βραδιά, χρειάζεται φυσικά και ένα καλό βιβλίο (ή περισσότερα) στο πνεύμα των ημερών (προφανώς αφήνετε για μια μέρα pc, tablets, smartphones και φυσικά facebook, twitter και όλα τα συναφή, γιατί απλά δεν χωράνε στο σκηνικό).