«Σαν γιγάντιο αρπακτικό πουλί, το φαλαινοθηρικό αρμένιζε τεμπέλικα προς τις δυτικές ακτές της Νότιας Αμερικής, κάνοντας ελιγμούς πάνω σε μια ζωντανή θάλασσα λαδιού. Γιατί αυτό ήταν ο Ειρηνικός το 1821: μια αχανής έκταση με “ζωντανές δεξαμενές” λαδιού – τους φυσητήρες. Το κυνήγι του φυσητήρα – της μεγαλύτερης φάλαινας με δόντια – δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Έξι άντρες ξεκινούσαν από το πλοίο μέσα σε μια μικρή βάρκα, πλησίαζαν κωπηλατώντας τη λεία τους, την καμάκωναν κι ύστερα την τρυπούσαν μέχρι θανάτου με μια λόγχη. Το κήτος, βάρους εξήντα τόνων, μπορούσε να τσακίσει τη βάρκα μ’ ένα τίναγμα της ουράς του, ρίχνοντας τους άντρες στα παγωμένα νερά του ωκεανού – συχνά, μίλια μακριά από το πλοίο».
Ετικέτα: PAGE-TURNER
Τhe Silence of the Sea της Yrsa Sigurdardottir
© sharonang
«Brynjar hugged his jacket tighter around him, thinking longingly of his warm hut and wondering what on earth he was doing out here. It just went to show how dull his job was that he should jump at any chance of a diversion, even if it meant having to endure the biting wind. As usual at this late hour the port he was supposed to be keeping an eye on was deserted, and it suddenly struck him that he didn’t know it any other way. He avoided its daytime bustle, preferring it like this – black sea, unmanned ships – as if seeing how it came to life when he wasn’t there brought home to him his own insignificance”.
Πέδρο Πάραμο του Χουάν Ρούλφο
© stengchen
«Ήρθα στην Κομάλα γιατί μου είπαν πως εδώ ζούσε ο πατέρας μου, κάποιος Πέδρο Πάραμο. Μου το’ πε η μητέρα μου. Κι εγώ της υποσχέθηκα πως θα ερχόμουν να τον βρω μόλις θα πέθαινε. Της έσφιξα τα χέρια, σημάδι ότι θα το έκανα, γιατί εκείνη βάδιζε τότε προς το θάνατο κι εγώ ήμουν πρόθυμος να της υποσχεθώ τα πάντα».
Η τέχνη της χαράς της Goliarda Sapienza
© tiburi
«ΝΑ ΜΕ, ΛΟΙΠΟΝ: τεσσάρων-πέντε χρόνων, σ’ ένα λασπότοπο, να σέρνω ένα θεόρατο κούτσουρο. Δεν υπάρχουν ούτε δέντρα ούτε σπίτια τριγύρω, μονάχα ο ιδρώτας από την προσπάθεια να κουβαλήσω εκείνο το τραχύ ξύλο και το έντονο κάψιμο στις πληγωμένες παλάμες μου. Βουλιάζω στη λάσπη ίσαμε τους αστραγάλους, όμως πρέπει να προχωρήσω, δεν ξέρω γιατί, πρέπει πάντως να το κάνω. Ας αφήσουμε αυτή την πρώτη ανάμνησή μου όπως είναι: δεν μου πάει να κάνω εικασίες ή μαντεψιές. Θέλω να σας πω πώς έγιναν τα πράγματα, χωρίς να παραλλάξω τίποτα».
Ο Δράκος της Πρέσπας Ι – Η κοιλάδα της λάσπης της Ιωάννας Μπουραζοπούλου
© joe roberts
«Ήμαρτον Κύριε, σταυροκοπήθηκε άναυδος ο γερο-Σεβαστιανός, ο φύλακας της Νότιας Πύλης της Πρέσπας. Στεκόταν μπροστά στο αυτοσχέδιο φυλάκιό του – έναν τριώροφο πυργίσκο καμπαναριού το μεσαίο πάτωμα του οποίου είχε μετατρέψει σε κονάκι- με το στόμα ανοιχτό από έκπληξη και τις κόρες διεσταλμένες από τρόμο, μην τολμώντας να μπει μέσα, να προστατευτεί τουλάχιστον απ’ τη βροχή που ο αέρας έφερνε λοξά στο υπόστεγο και του μαστίγωνε το πρόσωπο. Μετάνιωνε που εγκατέλειψε το πόστο του, αλλά ένας κεραυνός χτύπησε το πανδοχείο κι έτρεξε ως εκεί φοβούμενος μήπως χάθηκαν ζωές. Έτρεξε, τρόπος του λέγειν, τώρα που η λάσπη έφτασε στα σαράντα εκατοστά με δυσκολία έσερνε τα πόδια του. Γκρεμίστηκε ένα μέρος της κεραμοσκεπής αλλά κανείς δεν τραυματίστηκε, οπότε επέστρεψε γρήγορα στο φυλάκιο κι ανέβηκε λαχανιασμένος της σκαλίτσα, για να κοκκαλώσει στο κεφαλόσκαλο και από την ανοιχτή πόρτα-την είχε αφήσει ανοιχτή; ούτε που θυμόταν-να αντικρίσει τούτο το αποτρόπαιο θέαμα. Επάνω στην καρέκλα του βρισκόταν, ήμαρτον Κύριε, ένα κομμένο χέρι. Μελανιασμένο, άκαμπτο και καταλασπωμένο».
Διωγμός του Αλεσσάντρο Πιπέρνο
© Guglielmo Losio
«Ήταν 13 Ιουλίου του 1986, όταν μια επιθυμία να μην είχε έρθει ποτέ στον κόσμο κυρίεψε τον Λέο Ποντεκόρβο προκαλώντας του αμηχανία. Μια στιγμή νωρίτερα ο Φιλίππο, ο πρωτότοκός του, ενέδιδε στο πλέον μικροπρεπές παιδιάστικο παράπονο: απορρίπτοντας την πενιχρή ποσότητα πατατάκια που η μητέρα τού είχε αδειάσει στο πιάτο, διαμαρτυρόταν για την ανήκουστη γενναιοδωρία της προς τον μικρότερο αδελφό. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή στις ειδήσεις των οχτώ ο εκφωνητής να υπαινίσσεται, ενώπιον μιας σημαντικής μερίδας του έθνους, ότι ο παρών εκεί Λέο Ποντεκόρβο είχε ανταλλάξει ανήθικες επιστολές με τη φιλενάδα του δεκατριάχρονου δευτερότοκου γιου του».
Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς της Μ.Λ. Στέντμαν
Samantha S
«ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ, η Ίζαμπελ ήταν γονατισμένη στην άκρη του γκρεμού, φροντίζοντας τον μικρό καινούριο σταυρό από ξεβρασμένο ξύλο. Ένα παχύ σύννεφο σερνόταν σαν σαλιγκάρι στον απριλιάτικο ουρανό που ανοιγόταν πάνω από το νησί κατοπτρίζοντας τον ωκεανό. Η Ίζαμπελ ράντισε με νερό και πάτησε το χώμα γύρω από το δεντρολίβανο που είχε μόλις φυτέψει».
Το Πήλιο εμπνέει: φαντασία και μυστήριο στο χιόνι
Ahermin
Τα δέντρα να είναι χιονισμένα, οι φλόγες απ’το τζάκι να τρεμοπαίζουν κι εσύ στην αγαπημένη σου πολυθρόνα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, το σκυλάκι να κοιμάται στα πόδια σου και ένα κουβρλί να σκεπάζει και τους δυο σας (στον κόσμο μου δεν υπάρχουν γάτες, όπως αντιλαμβάνεσθε απ’τον Proust και τον Kraken). Κάπου απέναντι αναβοσβήνουν τα φωτάκια του δέντρου. Για να ολοκληρωθεί η βραδιά, χρειάζεται φυσικά και ένα καλό βιβλίο (ή περισσότερα) στο πνεύμα των ημερών (προφανώς αφήνετε για μια μέρα pc, tablets, smartphones και φυσικά facebook, twitter και όλα τα συναφή, γιατί απλά δεν χωράνε στο σκηνικό).
Η καρδερίνα της Donna Tartt
605
Carel Fabritius
The Goldfinch, 1654
Mauritshuis, The Hague
«ΟΣΟ ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ, είδα στον ύπνο μου τη μητέρα μου για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια. Ήμουν κλεισμένος στο ξενοδοχείο μου πάνω από μία εβδομάδα, υπερβολικά φοβισμένος για να ξεμυτίσω ή να τηλεφωνήσω σε οποιονδήποτε. Η καρδιά μου έτρεμε και σφιγγόταν με τους πιο αθώους θορύβους: Το κουδούνισμα του ανελκυστήρα, το κροτάλισμα του τρόλεϊ με τα μπουκαλάκια για τον ανεφοδιασμό των μίνι-μπαρ, ως και αυτά ακόμα τα μελωδικά καμπανίσματα των ρολογιών που σήμαιναν την ώρα από τα κωδωνοστάσια της Βέστερκερκ και της Κρέιτμπερχ είχαν μια σκοτεινή αιχμή στην κλαγγή τους, μια υποβόσκουσα αίσθηση καταδίκης βγαλμένη από σκοτεινό παραμύθι.»