«Το νεκροστόλισμα των σκοτωμένων στο Μιζούρι είχε δουλίτσα. Λες και τους ετοίμαζαν τους κακομοίρηδες τους χαμένους ιππείς μας για το γάμο τους κι όχι για το λάκκο. Οι στολές τους, βουρτσισμένες με φωτιστικό πετρέλαιο, έλαμπαν όπως δεν είχαν λάμψει ποτέ όσο τις φορούσαν ζωντανοί ακόμα. Τα μούτρα τους ξυρισμένα γυαλί, σαν να μην άντεχε ο νεκροθάφτης τρίχα για τρίχα. Τον Γουότσορν δεν τον κατάλαβαν ούτε οι φίλοι του χωρίς τις περίφημες φαβορίτες του. Έτσι κι αλλιώς ο Θάνατος παίρνει το πρόσωπό σου και το κάνει ξένο».
