ΔΙΗΓΗΜΑ

Το βιβλίο του νερού του Ανδρέα Φιλιππόπουλου-Μιχαλόπουλου

photo by Xandtor

«η λίμνη είναι οι άλλοι»

Έκπληξη. Μια μεγάλη, ευχάριστη έκπληξη. Βλέπεις ένα βιβλιαράκι-κομψοτέχνημα σε ένα βιβλιοπωλείο κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Δεν έχεις ακούσει τίποτα γι’ αυτό. Σε παρακινεί ο τίτλος και φυσικά η άρτια έκδοση. Διαβάζεις στο οπισθόφυλλο το εξής: «Mε το που έστηνε λοιπόν τους τοίχους κι άρχιζαν τα δωμάτια να ζεσταίνονται, να γίνονται λίγο πιο ανθρώπινα, έπαιρνε και ξέσκιζε τα κτίρια προκειμένου ν’ ανοίξει παράθυρα, μεγάλα ή μικρά, σχισμές ή χάσματα, που τ’ άφηνε ορθάνοιχτα, έτσι ώστε το ηλιάστραφτο νερό να ορμάει μέσα. Και το έξω πλημμύριζε το

GRAPHIC NOVEL

H πόλη του Frans Masereel – Μυθιστόρημα σε 100 ξυλογραφίες

Το πρώτο βιβλίο του 2018, που παρουσιάζω σήμερα μέσα από το Proust & Kraken, είναι η Πόλη, ένα βιβλίο σημαντικό, που μας γνωρίζει έναν δημιουργό με τεράστιο έργο, τον Frans Masereel.

GRAPHIC NOVEL, ΑΦΙΕΡΩΜΑ

6 εκπληκτικά graphic novels

Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές

Το καλό με τα graphic novels είναι ότι διαβάζονται και από αυτούς που δεν διαβάζουν λογοτεχνία και σίγουρα αποτελούν ιδανικά αναγνώσματα για τη μετάβαση σ’ αυτήν. Εκτός, όμως, από «γέφυρα» που μπορεί να οδηγήσει σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο, το ίδιο το graphic novel είναι πια από μόνο του ένα είδος, στο οποίο οφείλουμε να δώσουμε τη δέουσα σημασία (μακριά από τις μουχλιασμένες

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Suburra των Kάρλο Μπονίνι, Τζανκάρλο ντε Κατάλντο

David Kelliher

«Στο υγρό σκοτάδι της καλοκαιρινής νύχτας, τρεις άντρες περίμεναν μέσα σ’ ένα Fiat Ducato των καραμπινιέρων παρκαρισμένο δίπλα στον Τίβερη. Φορούσαν τις στολές του σώματος αλλά ήταν κακοποιοί. Στη λάθος μεριά της Ρώμης τούς ήξεραν με τα ψευδώνυμα Μπούκας, Λόταρ και Μαντρέικ. Ο Μπούκας κατέβηκε από το φορτηγάκι και πήγε στο ποτάμι. Έβγαλε από την τσέπη του ένα σπασμένο μπισκότο και το άφησε στο παραπέτο. Έκανε ένα-δυο βήματα πίσω κι απόμεινε να χαζεύει έναν γλάρο που έχωνε το ράμφος του μες στα τρίμματα του μπισκότου».

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

18 ξεχωριστά βιβλία για τα Χριστούγεννα

photo by Denise Johnson

Ήταν Δεκέμβριος του 2014, όταν αποφάσισα να φτιάξω το Proust & Kraken. Τρία χρόνια πέρασαν από τότε και το blog αγαπήθηκε πολύ, έχοντας πια ένα μεγάλο και κυρίως πιστό κοινό, που το ακολουθεί. Σας ευχαριστώ όλες και όλους για την αγάπη και την υπομονή σας (ιδίως το τελευταίο αυτό χρονικό διάστημα, που διάβαζα και έγραφα λιγότερo, λόγω της δουλειάς που απαιτούσε η μετάβαση στο νέο σχεδιασμό του blog). Eυχαριστώ και τους εκδοτικούς εκείνους οίκους, που το αγάπησαν και αυτοί με τη σειρά τους. Πολλά ευχαριστώ και στον γραφίστα του blog, τον Θάνο Κακολύρη, τον δημιουργό του σήματος (και του συνόλου των γραφιστικών) και των πρωτότυπων εξωφύλλων βιβλίων του Proust & Kraken (και δημιουργό μερικών από τα καλύτερα εξώφυλλα βιβλίων που κυκλοφορούν στη χώρα μας και πια και στο εξωτερικό).

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το τέλος της ιστορίας της Lydia Davis

photo by Jez Timms

«Την τελευταία φορά που τον είδα -τότε δεν ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία- καθόμουν στη βεράντα με μια φίλη. Εκείνος μπήκε απ’ την αυλόπορτα ιδρωμένος, με ροδαλό το πρόσωπο και το στήθος, με τα μαλλιά βρεγμένα, και κοντοστάθηκε ευγενικά, για να μας μιλήσει. Κάθισε οκλαδόν στο κεραμιδί τσιμεντένιο δάπεδο, ή μπορεί και στην άκρη ενός ξύλινου πάγκου. Ήταν μια καυτή μέρα του Ιουνίου. Είχε πάρει τα πράγματά του απ’ το γκαράζ μου και τα είχε φορτώσει στην καρότσα ενός ανοιχτού ημιφορτηγού. Σκόπευε, θαρρώ, να τα μεταφέρει σ’ ένα γκαράζ. Θυμάμαι πόσο αναψοκοκκινισμένος ήταν, αλλά η φαντασία μου πρέπει να καταβάλει προσπάθεια για να ξαναδώ τα ορειβατικά του μποτάκια, τους λευκούς μηρούς του που φάρδαιναν όταν κουκούβιζε ή καθόταν, και την ευπροσήγορη, φιλική έκφραση που σίγουρα είχε πάρει το πρόσωπό του καθώς μιλούσε σε τούτες τις δύο γυναίκες που δεν περίμεναν τίποτε από εκείνον».

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Η Μαριονέτα του Daniel Cole

Photo by Aimee Vogelsang

«Η Σαμάνθα Μπόιντ πέρασε κάτω από την ασταθή μπάρα της αστυνομίας και σήκωσε το βλέμμα στο άγαλμα της Θέμιδας που έστεκε στην κορυφή του διαβόητου δικαστηρίου του Λονδίνου Ολντ Μπέιλι. Αν και προοριζόταν να αποτελεί σύμβολο δύναμης και ακεραιότητας, η Σαμάνθα την έβλεπε τώρα ως αυτό που ήταν στην πραγματικότητα: μια πλανημένη, απελπισμένη γυναίκα, έτοιμη να σωριαστεί στο πεζοδρόμιο παραπαίοντας. Πολύ ταιριαστό που το μαντίλι που έδενε τα μάτια των ομοίων της ανά τον κόσμο είχε παραλειφθεί· γιατί η “τυφλή δικαιοσύνη” ήταν μια ιδέα αφελής, ιδίως όταν είχε να κάνει με ζητήματα όπως ο ρατσισμός ή η διαφθορά της αστυνομίας».

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Ποτέ και Πουθενά του Neil Gaiman

Photo by Sandra Mode

«Η νύχτα, πριν πάει στο Λονδίνο, δεν ήταν διασκεδαστική για τον Ρίτσαρντ Μέιχιου. Το βράδυ είχε αρχίσει μια χαρά: είχε διαβάσει τις αποχαιρετιστήριες κάρτες, τον είχαν αγκαλιάσει αρκετές νεαρές κυρίες από τον φιλικό του κύκλο, κυρίες που δεν θα τις έλεγες άσχημες, είχε ακούσει τις συνηθισμένες προειδοποιήσεις για τους κινδύνους και τις παγίδες του Λονδίνου, είχε χαρεί με την άσπρη ομπρέλα που είχα πάνω της τον χάρτη του λονδρέζικου μετρό, που οι φίλοι του είχαν μαζέψει λεφτά και το είχαν αγοράσει·
[…]