«Ανοίγω την πόρτα του φορτηγού και πηδάω στο λιθόστρωτο. Κοιτάζω ξανά τον λόφο Κόμπανι, που στέκει κακόμοιρος και ανεμοδαρμένος. Πολύ παλιά δέσποζε επιβλητικός και τραχύς και πρόβαλλε σαν νησί μέσα απ’ τα νερά του Τέιζ. Για να λειανθούν οι πλαγιές του χρειάστηκαν ένα εκατομμύριο χρόνια και βάλε. Δεν έχω αφήσει γωνιά του που να μην ψάξω για τριλοβίτες. Σκέφτομαι ότι ο λόφος βρισκόταν ανέκαθεν στη θέση του και ότι εκεί θα μείνει για πάντα-ή τουλάχιστον για όσο με νοιάζει. Η ζέστη αχνίζει στον αέρα. Ένα σμήνος ψαρόνια πλέει στον ουρανό. Γεννήθηκα σ’ αυτά τα χώματα και δεν μου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό να τα εγκαταλείψω. Θυμάμαι πώς με κοίταζαν τα άψυχα μάτια του μπαμπά. Ήταν εντελώς ανέκφραστα. Το βλέμμα του μου στέρησε κάτι που δεν θα ξανάβρω ποτέ. Κλείνω την πόρτα και πάω προς την καφετέρια».
ΔΙΗΓΗΜΑ
Γκιάκ του Δημοσθένη Παπαμάρκου
Γιατί να μας αφορά σήμερα μια συλλογή διηγημάτων, που πραγματεύεται ιστορίες που έλαβαν χώρα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή; Τί κάνει τόσο συναρπαστική τη συλλογή αυτή των διηγημάτων, η οποία είναι μάλιστα γραμμένη σε αρβανίτικη, προφορική διάλεκτο;
Είναι αργά, όλο και πιο αργά του Αntonio Tabucchi
«Παράθυρα: το εύρος της πραγματικότητας είναι ακατανόητο, μου είπε κάποτε ένας γέρος σοφός σε μία μακρινή χώρα, για να το κατανοήσουμε πρέπει να το κλείσουμε σε ένα τετράγωνο, η γεωμετρία αντιτίθεται στο χάος, γι’ αυτό οι άνθρωποι εφηύραν τα παράθυρα που είναι γεωμετρία, και η κάθε γεωμετρία προϋποθέτει ορθές γωνίες. Να είναι και η ζωή μας υποταγμένη στις ορθές γωνίες; Ξέρεις, εκείνες οι δύσκολες διαδρομές, οι φτιαγμένες από κομμάτια,, που όλοι εμείς πρέπει να διασχίσουμε απλώς για να φτάσουμε στο τέλος μας. Ίσως, αλλά αν μια γυναίκα σαν κι εμένα σκέφτεται αυτά τα πράγματα από μια βεράντα ανοιχτή στο Αιγαίο, ένα βράδυ σαν κι αυτό, καταλαβαίνει πως όλα όσα σκεφτόμαστε, όσα ζούμε, όσα ζήσαμε, όσα φανταζόμαστε, όσα ποθούμε, δεν μπορούν να κυβερνώνται από γεωμετρίες. Και ότι τα παράθυρα είναι μονάχα μια φοβισμένη γεωμετρική μορφή των ανθρώπων που φοβούνται το κυκλικό βλέμμα, στο οποίο όλα μπαίνουν χωρίς έννοια και χωρίς γιατρειά, όπως όταν ο Θαλής κοίταξε τα αστέρια που δεν χωράνε στο τετράγωνο του παραθύρου».
O Κολυμβητής και άλλες ιστορίες του John Cheever
Διαβάζοντας τα διηγήματα του Cheever είναι σα να κολυμπάς ένα όμορφο φθινοπωρινό απόγευμα, μόνος, χωρίς σωσίβιο, στην καρδιά του αμερικανικού εφιάλτη. Πριν φτάσεις όμως εκεί, συναντάς όμορφο κόσμο, διασχίζεις φρεσκοβαμμένα σπίτια, πλούσια κοκτέιλ πάρτυ, κουρεμένους κήπους με τη μυρωδιά του υγρού γκαζόν να αναμειγνύεται με αυτήν από το χλώριο της πισίνας.
Έγκλημα του Ferdinand von Shirach
Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της εκδοτικής χρονιάς ήταν αναμφίβολα το «Έγκλημα» του Ferdinand von Shirach από τις πάντα καλαίσθητες και φροντισμένες εκδόσεις «Νεφέλη».Έντεκα διηγήματα-διαμαντάκια περιλαμβάνονται στη συλλογή με ήρωές τους δράστες ισάριθμων -και ιδιαίτερα ειδεχθών- εγκλημάτων. Το κάθε διήγημα αποτελεί και μία δικαστική υπόθεση, ενώ στο τέλος υπάρχει η απαραίτητη ετυμηγορία για κάθε εγκληματία.