Δεν ξέρω πόσοι από εσάς φτιάχνουν τώρα βαλίτσες και πόσοι είναι ήδη στη θάλασσα. Είτε ανήκετε στην πρώτη κατηγορία, είτε στη δεύτερη τρέξτε στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο, για να ταξιδέψετε με τον ωραιότερο τρόπο που έχει σκεφτεί το μυαλό του ανθρώπου, τα βιβλία. Το Proust & Kraken επιλέγει για άλλο ένα καλοκαίρι μερικά απ’ τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν μέχρι σήμερα. Να περάσετε φανταστικά όπου κι αν βρίσκεστε!
«Ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί. Πάλι. Έτσι είναι το πράγμα με τα πράγματα. Καταρρέουν, πάντοτε κατέρρεαν, πάντοτε θα καταρρέουν, είναι στη φύση τους. Ένας υπέργηρος άντρας ξεβράζεται λοιπόν σε μιαν ακτή. Μοιάζει με σκασμένη μπάλα ποδοσφαίρου με τα ράμματά της κομμένα, εκείνο το πέτσινο είδος που κλοτσούσε ο κόσμος εκατό χρόνια πριν. Η θάλασσα ήταν ταραγμένη. Του έβγαλε την μπλούζα από την πλάτη∙ γυμνός όπως τη μέρα που γεννήθηκα είναι οι λέξεις μέσα στο κεφάλι που κινεί πάνω στον σβέρκο του, όμως η κίνηση τον πονά».
«Ήταν τόσο έντονη η ζέστη μέσα στο αυτοκίνητο, ώστε τα καθίσματα μύριζαν λες και είχαν αρχίσει να λιώνουν. Ο Τζακ φορούσε κοντό παντελόνι και κάθε φορά που κουνούσε τα πόδια του ακουγόταν ένας ήχος σαν να ξεκολλούσε σελοτέιπ.
«Δεν ήταν πια πάνω στο πλοίο. Ακόμα όμως ένιωθε το κούνημα πότε στα δεξιά και πότε στα αριστερά να του ανακατεύει το στομάχι. Στα αυτιά του ήρθε το σφύριγμα του ανέμου και το σώμα του αναδεύτηκε στο σκληρό κρεβάτι. Πόνος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του, κάνοντάς τον ν’ ανοίξει αμέσως τα μάτια. Η βοή του μανιασμένου αέρας το πέλαγος εγκλωβίστηκε ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Αμέσως άρχισε ν’ απομακρύνεται, ώσπου σε λίγα δευτερόλεπτα δεν ακουγόταν τίποτα, παρά ένα απαλό θρόισμα, σαν αεράκι που συνέχιζε να ταξιδεύει στα βουνά, για να καταλήξει στις πεδιάδες με τα νωπά στάχυα και το χλωρό τριφύλλι».
Το Πάσχα πλησιάζει και το Proust & Kraken επιλέγει για εσάς μερικά από τα καλύτερα βιβλία που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους μήνες. Αφεθείτε στη μαγεία τους!
«Καθισμένοι γύρω απ’ το τζάκι, είχαμε ακούσει την ιστορία με αρκετά κομμένη την ανάσα, εκτός, όμως, από την εύλογη διαπίστωση ότι ήταν τρομακτική, όπως όφειλε να είναι κάθε παράξενη διήγηση Παραμονή Χριστουγέννων σε ένα παλιό σπίτι, δε θυμάμαι να έγιναν άλλα σχόλια, μέχρι που κάποιος υπέδειξε ότι ήταν η μοναδική περίπτωση που είχε ακούσει στην οποία τύχαινε τέτοια υπερφυσική εμπειρία σε παιδί. Το συγκεκριμένο περιστατικό είχε συμβεί σε ένα παλιό σπίτι, καλή ώρα σαν αυτό στο οποίο βρισκόμασταν τώρα εμείς μαζεμένοι: μια οπτασία, φρικιαστική, εμφανίστηκε σε ένα μικρό αγόρι που κοιμόταν στο δωμάτιο μαζί με τη μητέρα του κι εκείνο την ξύπνησε έντρομο∙ την ξύπνησε όχι για να του διαλύσει τους φόβους και να το βοηθήσει να ξανακοιμηθεί, μα για να αντικρίσει και η ίδια με τα μάτια της, όπως κι έγινε, το θέαμα που τόσο τον είχε ταράξει.»
Στην επιστροφή μου, βρήκα την ακόλουθη επιστολή από τον πατέρα μου:
«Αγαπημένε μου Βικτόρ,
»πιθανόν περίμενες ανυπόμονα το γράμμα που θα όριζε την ημερομηνία της επιστροφής σου κοντά μας· και στην αρχή μπήκα στον πειρασμό να γράψω μόνο λίγες γραμμές, αναφέροντας απλώς την ημέρα που θα σε περίμενα. Όμως αυτό θα έμοιαζε με καλοσύνη ενώ θα ήταν σκληρότητα – και δε θα το αποτολμήσω. Ποια θα ήταν η έκπληξή σου, γιε μου, όταν, αντί να συναντήσεις τη χαρούμενη και ευφρόσυνη υποδοχή που περίμενες, θα αντίκριζες δάκρυα και δυστυχία; Και πώς, Βικτόρ, να σου αφηγηθώ τη συμφορά μας; Η απουσία δεν μπορεί να σε έχει καταστήσει αδιάφορο για τις χαρές και για τις λύπες μας – πώς λοιπόν να προκαλέσω πόνο στον γιο μου που έλειψε τόσο καιρό; Θα ήθελα να σε προετοιμάσω για τη θλιβερή είδηση, γνωρίζω όμως πως αυτό είναι αδύνατο· ακόμα και τώρα τα μάτια σου θα πηδάνε τις αράδες αναζητώντας τις λέξεις που θα σου μεταφέρουν τα τρομερά μαντάτα.
«ΈΪ! ΕΣΕΙΣ ΚΕΙ ΚΑΤΩ!
Την ώρα που άκουσε τη φωνή να τον καλεί μ’ αυτά τα λόγια, στεκόταν στην πόρτα του κουβούκλιού του κρατώντας στο χέρι ένα σημαιάκι τυλιγμένο γύρω από το μικρό του κοντάρι. Με δεδομένη τη διαμόρφωση του τοπίου, θα περίμενε κανείς ότι δεν θα είχε καμία αμφιβολία από πού ακριβώς ερχόταν η φωνή∙ εκείνος όμως αντί να κοιτάξει ψηλά, εκεί που στεκόμουν, στην κορυφή του απότομου υψώματος, σχεδόν πάνω από το κεφάλι του, έκανε μεταβολή και κοίταξε πέρα, προς τις γραμμές. Και είχε κάτι το παράξενο ο τρόπος του, αλλά τι ακριβώς, μου ήταν αδύνατο να καταλάβω. Ξέρω πάντως ότι στάθηκε αρκετό ώστε να τραβήξει την προσοχή μου, παρόλο που η μορφή του φάνταζε μικρή και σκοτεινή, εκεί μες στο βάθος του ορύγματος, κι εγώ βρισκόμουν ψηλά από πάνω του, τόσο λουσμένος στο άγριο φως του ηλιοβασιλέματος που έπρεπε να σκιάζω τα μάτια με το χέρι μου για να τον βλέπω».
«Πάνω στο μαξιλάρι μου υπάρχει ένα φτερό.
Τα μαξιλάρια τα φτιάχνουν με φτερά, κοιμήσου.
Είναι ένα μεγάλο, μαύρο φτερό.
Έλα να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου.
Και στο δικό σου μαξιλάρι υπάρχει ένα φτερό.
Ας αφήσουμε τα φτερά εκεί που είναι
κι ας κοιμηθούμε καταγής».
«Στις 28 Φεβρουαρίου 1815 η σκοπιά στην Παναγία της Φρουράς σήμανε την είσοδο του τρικάταρτου Φαραώ, που ερχόταν από τη Σμύρνη, την Τεργέστη και τη Νάπολη. Ως συνήθως, ένας πλοηγός ξεκίνησε αμέσως από το λιμάνι, πέρασε ξυστά από τον πύργο του Ιφ και πήγε και πλεύρισε το πλεούμενο ανάμεσα στο ακρωτήρι Μορζιού και το νησί Ριού.
