Καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ, φτιάξτε pop corn, χαμηλώστε τα φώτα και ανοίξτε το ΝΕΚΡΟΤΑΦΙΟ ΖΩΩΝ του μετρ του είδους Stephen King ή την Εκδίκηση της αγαπημένης μου Υrsa Sigurdardottir. Περί αυτών ο λόγος στο σημερινό mini αφιέρωμα.
Πασχαλινό αφιέρωμα – Βιβλία που μας μυούν στη μαγεία της λογοτεχνίας
Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Μέχρι να τελειώσει ο εγκλεισμός (που είμαι βέβαιος ότι θα γεννήσει σπουδαία λογοτεχνικά έργα) αυτό που σίγουρα διαθέτουμε είναι ο χρόνος. Η λογοτεχνία είναι ένα φάρμακο που μπορεί να μας βοηθήσει να βιώσουμε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση διαφορετικά. Βιβλία που φοβόμασταν να αγγίξουμε λόγω έλλειψης χρόνου μάς περιμένουν υπομονετικά. Τώρα που τα πραγματικά ταξίδια έχουν για λίγο σταματήσει, ίσως είναι η κατάλληλη ώρα για να βυθιστούμε στους μεγάλους και σύγχρονους κλασικούς και να ταξιδέψουμε νοερά μαζί τους. Βάλτε ένα στοίχημα με τον εαυτό σας και διαβάστε ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Διαβάστε Μέλβιλ, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Ντίκενς, Ουγκώ, Χόθορν, Θερβάντες, Β. Γκρόσμαν, Ναμπόκοφ. Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί για σελίδες φτάνοντας στους Μαν, Μπόρχες, Προυστ, Μούζιλ, Λίμα, Γουλφ, Μπόρχες, Μάρκες, Μισίμα, Tανιζάκι, Καβαμπάτα, Κάφκα, Ντελίλο, Κούντερα, Καζαντζάκη. Μπορείτε επίσης να επιστρέψετε σε ένα βιβλίο που αγαπήσατε πολύ. Ένα βιβλίο που σας έκανε να ξεχάσετε το χρόνο και τον χώρο. Το Κοντά στον ουρανό της Ραντ, που το διάβασα όταν ήμουν φοιτητής και Ο Χριστός ξανασταυρώνεται του Καζαντζάκη είναι τα δικά μου!
Απόσταση ασφαλείας της Σαμάντα Σβέμπλιν
«ΕΙΝΑΙ σαν σκουλήκια.
Τι είδους σκουλήκια;
Σαν σκουλήκια, παντού.
Το αγόρι είναι αυτό που μιλά, μου λέει τις λέξεις στο αυτί. Εγώ είμαι εκείνη που ρωτά. Σκουλήκια στο σώμα;
Ναι, στο σώμα.
Γεωσκώληκες;
Όχι, άλλου είδους σκουλήκια.
Είναι σκοτεινά και δεν μπορώ να δω. Τα σεντόνια είναι τραχιά, διπλώνονται κάτω από το κορμί μου. Δεν μπορώ να κουνηθώ, λέω.Τα σκουλήκια φταίνε. Πρέπει να είσαι υπομονετική και να περιμένεις. Και ενώ περιμένεις, πρέπει να βρεις την ακριβή στιγμή όπου γεννιούνται τα σκουλήκια.
Γιατί;
Γιατί είναι σημαντικό, είναι πολύ σημαντικό για όλους.
Προσπαθώ να συγκατανεύσω, αλλά το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται.
Τι άλλο συμβαίνει στον κήπο του σπιτιού; Εγώ είμαι στον κήπο;
Όχι, δεν είσαι, αλλά είναι η Κάρλα, η μητέρα σου.
Τη γνώρισα πριν από λίγες μέρες, μόλις φτάσαμε στο σπίτι.»
Ένα άλογο μπαίνει σ’ ένα μπαρ του Νταβίντ Γκρόσμαν
«Καλησπέρα, καλησπέρα, καλησπέεεεεερα Καισάρειααααααααα!
Η σκηνή είναι ακόμα κενή. Η φωνή αντηχεί από τα παρασκήνια. Όσοι κάθονται στην αίθουσα σιωπούν σιγά σιγά και μειδιούν με προσμονή. Ένας άνθρωπος λεπτός, κοντός, διοπτροφόρος πετιέται από μια πλαϊνή πόρτα λες και τον έριξαν από εκεί κλοτσηδόν. Κάνει ακόμα μερικά βήματα παραπατώντας πάνω στη σκηνή, πέφτει σχεδόν, φρενάρει με τα δυο του χέρια πάνω στο ξύλινο πάτωμα, και μετά, με μια απότομη κίνηση, τινάζει τους γλουτούς του προς τα πάνω. Διάσπαρτα γέλια από το κοινό και χειροκροτήματα. Άνθρωποι μπαίνουν από το φουαγιέ, φλυαρώντας δυνατά. “Κυρίες και κύριοι”, ανακοινώνει με κυματιστή φωνή ένας άντρας που στέκεται πλάι στην κονσόλα και επιβλέπει τον φωτισμό, “υποδεχτείτε με χειροκροτήματα τον Ντόβαλε Τζις!”»
Ελέφαντας του Ρέιμοντ Κάρβερ
Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες του 20ου αιώνα. Πολλοί κριτικοί λογοτεχνίας σε όλο τον κόσμο τον συγκρίνουν (και όχι άδικα) με τον Τσέχοφ. Τα διηγήματά του είναι μικρά αριστουργήματα, που τελειώνουν στο μυαλό του αναγνώστη και όχι στις σελίδες. Η ποίησή του επίσης συγκλονιστική. Είναι κρίμα που όταν πλέον αποφάσισε να περάσει και στη μεγάλη φόρμα και να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα άφησε την τελευταία του πνοή.
Οι φίλοι μας τα ζώα
Δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς φιλόζωος, για να απολαύσει τα βιβλία του σημερινού αφιερώματος. Σίγουρα όμως θα γίνει, μετά την ανάγνωσή τους. Επέλεξα έξι βιβλία και ένα περιοδικό με την κοινή αυτή θεματική. Τα περισσότερα από αυτά έχουν σαν πρωταγωνιστή τον σκύλο (τί να κάνουμε, δεν κρύβονται οι αδυναμίες και όχι μόνο λόγω του Κράκεν). Εύχομαι να τα απολαύσετε, γιατί το καθένα από αυτά είναι ξεχωριστό για διαφορετικούς λόγους.
5 χρόνια Proust & Kraken
Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τότε που δημιουργήσαμε το Proust & Kraken! Μέσα σε αυτά τα χρόνια προτείναμε βιβλία και δικά μας εξώφυλλα, φιλοξενήσαμε συγγραφείς, ανοίξαμε διάλογο με τους αναγνώστες και γενικά κάναμε ό,τι μας ευχαριστούσε με γνώμονα πάντα την αγάπη για τα βιβλία. Στην εποχή των social media και της χρυσής εποχής της τηλεόρασης πολλά blogs για τη λογοτεχνία έκλεισαν. Σε πείσμα των καιρών, επιμένουμε δυναμικά να κρατήσουμε το Proust & Kraken για όλους εκείνους που λατρεύουν τα βιβλία.
Kίρκη της Madeline Miller
Με την εκπληκτική Κίρκη της Madeline Miller ζωντανεύει μπροστά στον αναγνώστη μαγικά η άνιση μάχη θεών και θνητών, μέσα από την ιστορία της γνωστής μάγισσας των ομηρικών μας ονείρων, που είναι γραμμένη λυρικά, με ένα φεμινιστικό φίλτρο, από μία συγγραφέα που γνωρίζει ακόμα και τις υποσημειώσεις της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
Ένα άλλο Μπρούκλιν της Jacqueline Woodson
«Για πολύ καιρό, η μητέρα μου δεν είχε πεθάνει ακόμη. Η ιστορία μου θα μπορούσε να είναι και πιο τραγική. Ο πατέρας μου θα μπορούσε να έχει παρασυρθεί απ’ το πιοτό ή απ’ το βελόνι ή από κάποια γυναίκα και να έχει αφήσει τον αδελφό μου κι εμένα στη μοίρα μας – ή, ακόμα χειρότερα, στην υπηρεσία παιδικής προστασίας της Νέας Υόρκης όπου, σύμφωνα με τα λόγια του, σπάνιζαν τα χάπι εντ. Αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Τώρα ξέρω πως τραγική δεν είναι η μία ή η άλλη στιγμή∙ είναι η ανάμνηση».
Πλην του Andrew Seen Greer
Βραβείο Pulitzer
«Απ’ τη δική μου οπτική γωνία, η ιστορία του Άρθουρ Πλην δεν εξελίσσεται τόσο άσχημα. Δείτε τον: κάθεται κάπως σφιγμένος στον βελούδινο στρογγυλό καναπέ, στον προθάλαμο ενός ξενοδοχείου, φορώντας ανοιχτό μπλε κοστούμι και λευκό πουκάμισο, με το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο. Το ένα απ’ τα καλογυαλισμένα μοκασίνια του κρέμεται απ’ τα δάχτυλα του ποδιού του. Είναι μια στάση νεανική. Η λιγνή σκιά του έχει διατηρήσει, πράγματι, τις γραμμές της νεότητάς του, όμως τώρα που κοντεύει στα πενήντα, ο Πλην θυμίζει τα μπρούντζινα αγάλματα στα δημόσια πάρκα, τα οποία ξεθωριάζουν όμορφα με το πέρασμα του χρόνου, ώσπου στο τέλος γίνονται ασορτί με τα δέντρα, εκτός από ένα σημείο στο γόνατο που έχει την τύχη να διατηρεί τη λάμψη του, χάρη στα αδιάκοπα αγγίγματα των σχολιαρόπαιδων. Το ίδιο συνέβη στον Άρθουρ Πλην, που κάποτε ήταν ένας ροδοκόκκινος νέος με χρυσά μαλλιά και τώρα έχει ξεθωριάσει όμοια με τον καναπέ όπου καθισμένος, με το βλέμμα καρφωμένο στο παλιό εκκρεμές, χτυπώντας ρυθμικά το δάχτυλο στο γόνατο».